Makalede Sabir’in estetik idealinin milli rönesansla bağlı olması yönünden anlatılıyor. Sanatından verilen örneklere dayanarak, şairin sosyal yaşam sorunlarına sosyal sınıfsal konumdan bakmadığı kanıtlanmıştır. Onun mizahlarında milletin tüm sosyal tabakaları toplumsal bilinçsizliğinden dolayı eleştiriliyor. Ama bu mizah hiç bir zaman ifşaedici ve öldürücü gülüş niteliği taşımamıştır. Sabır hicivinde, eleştirinin doğası ironiden ima etmeye gider. Şairin toplumsal tipteki dünya görüşünün bazı yönlerini eleştiri hedefi haline getirmesi ve aynı zamanda ona bazı yönler ima etmesi bu eserlerin ana özünü belirlemektedir. Bu özellik Sabir’in hicvinin diyalojik (çok sesli) içeriğini oluşturur. Hicivli monolog türü, yalnızca şairin kendi dünya görüşünün bir ifadesi değil, aynı zamanda başkalarının görüşlerini yansıtan zengin bir metin malzemesine de dayanmaktadır. Sabir mizahında en son amaç milletin tüm sosyal tabakalarında vatandaşlık bilinçini terbiye etmektir.. Büyük mizahçının sanatına yönelik analitik nüfuza dayanarak onun asıl gayesinin vatandaşlık bilinçinde yoksunluk, amacıysa vatandaşlık düşüncesi uğrunda mücadele olduğu anlaşılabilir. Konuya bu açıdan bakılması Hophopname’nin bir Milletname gibi anlamak için birçok bilimsel esaslar verir.

The article analyzes the concept of relating Sabir’s aesthetic ideal to the national renaissance. The examples provided from the author’s creative activities prove that he did not view the social problems with a class-oriented standing. In Sabir’s satire, the nature of criticism moves from irony to suggestion. The main essence of this work is the fact that the poet criticizes some aspects in the worldview of the social type but at the same time suggests a certain aspect to it. This feature creates the dialogical (polyphonic) content of Sabir’s satire. Based on the rich reading materials, it is proved that the monologue of Sabir’s satiric type is not only an expression of his own worldview, but also reflects the views of others on the issue. In Sabir’s satires, all the social layers of the community are the targets of criticism due to their poverty of social consciousness. However, this satirical humor cannot be characterized as being accusing or fatal. It has been argued that the final objective of Sabir’s satire is to develop civic consciousness in all the strata of the nation. Having thoroughly analyzed the creative activity of the outstanding satirist, it is possible to conclude that his main target has been the lack of civic consciousness while his aim has been the struggle for the latter. Such an approach to the issue provides sound scientific basis to perceive “Hophopname” as “Nation-Name.”