1949 yılında Çin Başbakanı Zhou Enlai, iki kutuplu soğuk savaş sistemi içinde yer alan Çin’de uluslararası ilişkiler disiplininin kurulması için çağrıda bulunmuş; ancak, dönemin iç ve dış faktörleri nedeniyle, Çin’de 1980’li yılların sonuna kadar Marksist Uluslararası ilişkiler teorisi ve ideolojik teori hâkim olmuştur. 1990’lı yılların başından itibaren Batılı uluslararası ilişkiler teorilerinin Çin’e girişi ile Çinli akademisyenler, bir taraftan “dış kültür” olarak nitelendirdikleri Batılı uluslararası ilişkiler teorilerini tanımaya ve özümsemeye çalışırken diğer taraftan da Antik Çin kültürü temelli “Çin karakteristikli” bir uluslararası ilişkiler teorisi oluşturma çabası içine girmişlerdir. Ancak, Uluslararası ilişkiler disiplini Batıya kıyasla Çin’de oldukça yeni bir akademik alandır. Çinli akademisyenler arasında yerleşmiş bir araştırma geleneğinin olmaması ve öz-yenilik eksikliği, Çin’deki uluslararası ilişkiler çalışmalarının en önemli sorununu oluşturmaktadır. Bu makalede, 1990’lı yıllardan itibaren Çin’deki uluslararası ilişkiler çalışmalarının gelişimini ve “Çin karakteristikli” uluslararası ilişkiler teorisi oluşturma çabalarını incelenmektedir

In 1949, Chinese Prime Minister Zhou Enlai called for creation of the discipline of international relations in China, which was involved in the bipolar system of the Cold War; however, due to the internal and external factors existing in that period, the Marxist international relations theory and ideological theory were dominant in China until the end of 1980s. From early 1990s when the Western theories of international relations were introduced in China, Chinese scientists have tried to understand and absorb the Western theories of international relations, which they call “external culture”, on one hand, and have made attempts to form a “Chinese characteristic” international relations theory based on the ancient Chinese culture, on the other hand. However, the discipline of international relations is a new field in China compared to the West. Lack of an established tradition of research in Chinese academia and lack of self-innovation are the most important problems of the studies on international relations in China. This article examines the development of international relations in China and the attempts to form a “Chinese characteristics” international relations theory since the 1990s