İnsan varoluşu ile birlikte, kendisini savaş içinde bulmuştur. İlk kez doğaya sonra çevresine karşı verdiği bu savaş, özde yaşamını, özlemini duyduğu en ideal biçimde sürdürmeye yönelikti. “Savaş”ı da “barış”ı da başlatıp bitiren “insan”dır noktasından hare¬ketle : “Savaş insanların fikirlerinde başlamaktadır. Bu nedenle “barış”ın savunması da insanların fikirlerinde inşa edilmelidir” yaklaşımıyla “barış” gerçekleşmesinde eğitimin kaçınılmazlığına yasasında yer veren UNESCO (Birleşmiş Milletler Eğitim-Bilim-Kültür Kurumunuzdan çok önceleri Atatürk 1937 yılında dünya barışının sağlanmasının temel ögelerini ve bunda “eğitim”in rolünü şöyle vurgulamaktaydı : “...eğer devamlı barış isteniyorsa insanların, insan kütlelerinin durumlarını iyileştirecek uluslararası önlemler alınmalıdır. İnsanlığın bütününün refahı, açlık ve baskının yerine geçmelidir. Dünya vatandaşları haset, açgözlülük ve kinden uzaklaşacak biçimde eğitilmelidirler.

With human existence, he found himself in war. This war, which he fought for the first time against nature and then his environment, was essentially aimed at continuing his life in the most ideal way he had longed for. Movement from the point of "human" which starts and ends "peace" and "peace". "The war starts in the ideas of people. Therefore, "peace" defending the inevitability of education in the realization of “peace” with the approach of “the defense should be built in the ideas of the people”. Before the UNESCO (United Nations Educational-Science-Culture Institution), Atatürk emphasized the basic elements of world peace and the role of “education” in this: If peace is desired, international measures should be taken to improve the situation of people, the masses of human beings. The welfare of the whole of humanity should replace hunger and oppression.