1920’li yılların başlarında Rusya’da çok ciddî bir kuraklık ve açlık felâketi yaşanmıştır. Bu felâketten ise Kırım ve İdil havzasındaki Türkler, Kazan Türkleri oldukça fazla etkilenmişler idi. Karadeniz’in kuzeyindeki kardeşlerinin feryatlarını duyan ve acılarını kendi canında hisseden Anadolu Türkleri ise bu faciaya asla duyarsız kalmadı. Üstelik bu günlerde, İstiklal Savaşı’nın en kritik dönemecine girilmiş, aşağı-yukarı 10 yıldır kesintisiz savaş halinde olan bir millet, vatan savunmasında artık en son imkânlarını seferber ediyordu. Bu imkânsızlıklar içinde, TBMM ve Anadolu Türklüğü yardımsever bir millet ve devlet geleneğinin bir devamı olarak, elinden geldiğince aç kardeşlerinin yardımına koştu. Geçmişte yaşanan bu dostluk ve yardımlaşma örnekleri, şüphesiz günümüz için de Türkiye ile, Rusya- Ukrayna ve bu coğrafyada yaşayan insanların dostluk ve kardeşlik duygularının ve iyi ilişkilerin gelişmesinde fevkalâde önemli bir referans olarak karşımızda duruyor. 

There was a great drought and hunger in Russia in the early 1920s. The disaster affected profoundly the Turks in Crimea and Idil basin and the Kazanian Turks. The Anatolian Turks, who heard the the wails of their brothers and sisters living in the north of Black Sea and who felt the same agony in their own souls, could never ignore that tragedy. Furthermore, the nation that had been in war for ten years and was experiencing the most critical phase of the independent war was using the last efforts to defend the country. In spite of these impossibilities, as the continuation of a philanthrophist state tradition, the Turkish Grand National Assembly and the Anatolian Turks tried to do their best to help their brothers and sisters who were suffering from hunger. The samples of friendship and helping one another seen in the past stands in front of us as a quite important reference in the development of friendship and good relations between the people living Turkiye, Russia; Ukraine, and the people living in this geoprahy.