Mevcut yapıların farklı bir kullanıma yönelik düzenlenmesi olarak adlandırılan ‘yeniden kullanım’ kavramı, Dünya’nın birçok yerinde sürdürülebilir gelişme için benimsenen bir politika olarak görülmektedir. Tarihi eserleri korumanın en iyi yolu onları insan kullanımına açmak olup binaların yeniden kullanımı; tarihi ve kültürel sürekliliğin sağlanması, enerji tüketimini azaltma, ekonomik ve ekolojik yaklaşımlardan dolayı tercih edilmektedir. Tarihi süreç içerisinde, toplumun sosyal ve ekonomik yapısındaki değişimin bir sonucu olarak, mimari durum da değişmektedir. Koşulların ve değer yargılarının hızla değiştiği bir toplumda, zaman içerisinde yapıların işlevleri de değişebilmektedir. Bu çalışma ile ‘Erken Cumhuriyet Dönemi’ olarak anılan bir mimari anlayışın ürünü olarak gösterilen Sait Bektimur Evi’nin yeniden kullanım bağlamında değerlendirilmesi amaçlanmaktadır. Araştırmada yapının eski ve yeni işlevsel kullanımlarının ana materyaller üzerinden karşılaştırmalı olarak analiz edilmesine dayanan bir metot izlenmiştir. Araştırma sonucunda Erken Cumhuriyet dönemi mimarlığının özgün bir örneği olan Sait Bektimur Evi, olabildiğince o dönemin tasarım anlayışının ve biçimlenmesinin özelliklerini taşımakta olup yeniden kullanımı ile T.B.M.M. Mustafa Necati Kültür Evi olarak işlevlendirilerek tarihi ve kültürel sürekliliği sağlanmıştır.