Türkiye’de eğitim sorunları, uzun süredir ülke sorunlarının başında ve en önemlisi olarak yerini ve geçerliğini korumaktadır. Yükseköğretim sorunları ise, çok defa model açısından ele alınmakta, bu sorunlara, yükseköğretim sistemi, eğitim sisteminin tümünden soyutlanarak ve toplum sorunlarıyla ilişkisi gözardı edilerek, çözümler arama yanılgısına sık sık düşülmektedir. Son 15 ydda; yükseköğretimde okullaşma oranı, yüksek nitelikli insangücü eğitimi, yeni yükseköğretim kurumlan açılması, araştırmaların yeterli düzeye çıkardması, teknoloji ve bilim üretimi, toplum sorunlarına bilimsel çözümler getirilmesi, gibi çeşitli sorunların yarattığı yükseköğretim darboğazını aşmanın yolu, sistemi değiştirmede aranmıştır. Ne yazık ki; eğitimi “yaz-boz tahtası” olarak kullanma alışkanlığı, yükseköğretimde de etkisini göstermektedir. Yükseköğretim kesiminin, içinde bulunduğu darboğazlardan bilimsel yöntemlerle değil, kişisel değerlendirmelerle çıkdmaya çalışdması, kişilere göre değişen ve kişilierin yanılma payım içinde taşıyan çözüm yollan önerilmesini kaçınılmaz kılmakta, böyle bir yöntem ise, yükseköğretimin de “yaz-boz tahtası” na çevrilmesi tehlikesini ortaya çıkarmaktadır.