Tek Parti İktidarları ve Demokratik Hukuk Devleti İle Etkileşimler

Demokratikleşmenin “üçüncü dalgası”nın etkilerinin azaldığı günümüzde tek parti iktidarı gerçeği ile karşı karşıya olduğumuzu düşünmekteyiz. Evet, demokratik yaygınlaşmanın durma noktasına gelmesiyle otoriter ve totaliter rejimlere adeta gün doğmuştur. Üstelik bu tür rejimler çoğunlukla demokratik gibi görünen sahte demokrasi araçlarıyla, örneğin çoğulcu parti sisteminin yozlaştırılmasıyla, meşru dahi gözükebilmektedirler. Kanımızca çağdaş çoğulcu demokrasilerde gerçek anlamda siyasi partiler ile otoriter ve totaliter rejimlere meşruiyet sağlayan sahte veya görünüşte partilerin ayırt edilmesi gerekir. Ancak ne dersek diyelim küresel anlamda tek parti iktidarları gerçeği ile karşı karşıyayız. İşte bu doğrultuda, çalışmada tek parti olgusu ile demokratik hukuk devleti araçları ilişkisi incelenmiştir. Amaç tek parti iktidarlarının demokratik hukuk devleti ile bağdaşmadığını göstermektir. Ulaşılan sonuç ise demokratik hukuk devletinin tüm araçlarının sağlanması ve çağdaş çoğulcu demokrasinin gerçek anlamda yaşam pratiğine dökülmesi gerektiğidir.

Anahtar Kelimeler:

Demokratik Hukuk Devleti, Parti Sistemleri, Görünüşte ve Sahte Partiler

Single-Party Governments and Democratic State of Law

I believe, at present, we are facing the reality of single-party government as effects of “third wave” of democratization is diminishing. Yes, authoritarian and totalitarian regimes are on the rise with the halt of the democratic expansion. Yet, such regimes can even appear as democratic regimes using fake tools of democracy that usually appear to be democratic, i.e., corruption of the contemporary, pluralistic party system. In our opinion, a distinction should be made between real political parties and fake or so-called parties that lay the foundations of legitimacy for authoritarian and totalitarian regimes. In this context, the present study analyses the relationship with the concept of single-party and tools of a democratic state of law. The objective is to reveal the consequences on the democratic state of law that will be faced by a nation with tendency to single-party governments. The conclusion is that all means of a democratic state of law should be established and contemporary, pluralistic democracy should be reflected to the real-life practice in real terms.

Keywords:

Demokratic State of Law, Party Systems, So-Called or Fake Parties,

PDF

___

Aliefendioğlu, Yılmaz (2001): “Hukuk, Hukukun Üstünlüğü, Hukuk Devleti”. Ankara Barosu Dergisi, (2), 29-68.
Arnaud, Andreas von (2014): “Hukuk Devleti”. Çev. Arslan Topakkaya Anayasa Teorisi, Ed. Otto Depenheuer ve Christoph Grabenwarter, İstanbul: Lale Yayıncılık.
Arslan, Zühtü (2005): Anayasa Teorisi. Ankara: Seçkin Yayınevi.
Bickel, Alexander (1986): The Least Dangerous Branch: The Supreme Court at the Bar of American Politics. CT: Yale University Press.
Boban, Davor (2017): “The Presidental-Hegemonic Party and Autocratic Stability: The Legal Foundation and Political Practice in Kazakhstan”. Zbornik PFZ, 67(1), 55-83.
Bolleyer, Nicole (2011): “The Influence of Political Parties on Policy Coordination”. An International Journal of Policy, 24(3), 469-494.
Dahl, Robert (1957): “Decision-Making in a Democracy: The Supreme Court As a National Policy-Maker”. Role of the Supreme Court Symposium, No 1.
Dahl, Robert (1989): Democracy and Its Critics. New Haven: Yale University Press.
Duverger, Maurice (1962): “Partiler ve Siyasal Rejimler”, Çev. Ergun Özbudun, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi. 19(1), 95-171.
Dworkin, Ronald (2011): “Siyasal Anayasanın Ahlaki Temelleri”. Anayasa Yargısı Dergisi, (28), 27-39.
Dworkin, Ronald (1986): Law’s Empire. Cambridge: Harvard Universsity Press.
Dworkin, Ronald (1985): A Mater of Principle. Cambridge: Harvard University Press.
Erdem, Tevfik (2019): Sosyoloji Notları, Ankara: İmaj Yayınevi.
Ginsburg, Tom (2003): Judicial Review in New Democracies, New York: Cambridge University Press.
Gözler, Kemal (2014): Türk Anayasa Hukuku Dersleri. Bursa: Ekin Yayınevi.
Gramsici, Antonio (2014): Modern Prens. Çev. Pars Esin, Ankara: Dipnot Yayınları.
Griffin, Stephen M. (1957): American Constitutionalism. New Jersey: Priceton University Press.
Hatemi, Hüseyin (1989): Hukuk Devleti Öğretisi, İstanbul: İşaret Yayınları.
Hekimoğlu, Mehmet Merdan (2004): Türk Anayasa Yargısının Hukuki Boyutları. Ankara: Detay Yayıncılık.
Hirschl, Ran (2006): “The New Constitutionalism and the Judicialization of Pure Politics Worldwide”. Fordham L. Rev., (75).
Hirschl, Ran (2004): “The Political Origins of the New Constitutionalism”. Indiana Journal of Global Legal Studies, 11(1), 71-108.
Hobbes, Thomas (2016): Leviathan. Çev. Semih Lim, İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Horn, Hans-Detef (2014): “Demokrasi”. Çev. Hüseyin Yıldız, Anayasa Teorisi, Ed. Otto Depenheuer ve Christoph Grabenwarter, İstanbul: Lale Yayıncılık.
Huntington, Samuel P. (1991): The Third Wave: Democratization in the Late Twentieth Century. Norman: University Oklahoma Press.
Kapani, Münci (2007): Politika Bilimine Giriş. Ankara: Bilgi Yayınevi.
Kemp, Christopher John (2010): “Madison, Montesquieu and the Seperation of Powers”. Conference: Institute of Local Government Studies University of Birmingham, January 2010.
Landau, David (2013): “Abusive Constitutionalism”. University of California, (47), 189-260. Li, Richard (2015): “Political Parties and Party Systems”. https://www.researchgate.net/publication/275714672_Political_Parties_and_Party_Systems, 2015, erişim 07.06.2018.
Linz, Juan J. (2017): Totaliter ve Otoriter Rejimler. Çev. Ergun Özbudun, Ankara: Liberte Yayınları.
Lynch, Michael (2013): Origins and Development of Authoritarian and Single-Party States. London: Hodder Education. Magaloni Beatriz ve Ruth Kricheli (2010): “Political Order and One-Part Rule”. The Annual Review of Political Science, (13), 123-143.
Oder, Bertil Emrah (2016): “Anayasa Nedir? Anayasacılık Nedir?”. Türkiye’nin Anayasa Gündemi, Der. İbrahim Kaboğlu, İstanbul: İletişim Yayınları.
Özbudun, Ergun (2016): Türk Anayasa Hukuku, Ankara: Yetkin Yayınları.
Özbudun, Ergun (2015): Anayasalcılık ve Demokrasi. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Özbudun, Ergun (2017): Türk Anayasa Hukuku. Ankara: Yetkin Yayınları.
Rimanelli, Marco (1999): Comparative Democratization and Peaceful Change in Single-Party –Dominant Countries, Ed. Marco Rimanelli, New York: St. Martin’s Press.
Sancar, Mithat (2014): “Devlet Aklı” Kıskacında Hukuk Devleti, İstanbul: İletişim Yayınları.
Sartori, Giovanni (2005): Parties and Party Systems. Colchester: ECPR Press.Sweet, Alec Stone (2000): Governing Wtih Judges, New York: Oxford University Press.
Tan, Netina (2014): “Institutionalized Hegemonic Party: The Resilience of the People's Action Party (PAP) in Singapore”. https://www.researchgate.net/publication/252368987_Institutionalized_Hegemonic_Party_The_Resilience_of_the_People%27s_Action_Party_PAP_in_Singapore, 2014, erişim 07.06.2018.
Teziç, Erdoğan (2001): Anayasa Hukuku. İstanbul: Beta Yayınları.
Turhan, Mehmet (2017): Anayasa Hukukunda Kelsenci Temalar. Ankara: Hukuk Yayınları.
Tushnet, Mark (2008): Weak Courts, Strong Rights: Judicial Review and Social Welfare Rights in Comparative Constitutional Law. Oxford: Princeton University Press.
Yanık, Murat ve Hüseyin Özcan (2011): Siyasi Partiler Hukuku. İstanbul: Der Yayınları.
Machiavelli, Nicolo (2016): Prens. Çev. Leyla Tonguç Basmacı, İstanbul: Remzi Kitabevi.