İhracatçıların dış ticaret işlemlerinde ödeme yöntemi olarak akreditif kullanımını açıklayan nedenlerden birisi akreditifin bir alışkanlık olarak kullanımı iken bir diğeri ise akreditifin uluslararası ticarette satıcılar açısından tahsilat garantisi sağlayan bir ödeme yöntemi olarak kabul edilmesidir. Ancak ihracatçılar tarafından bankalara ibraz edilen evraklardaki uyumsuzlukların yaygınlığı, ve bu uyumsuzlukların ihracatçının tahsil hakkını ithalatçının insiyatifine bırakması Prof.Mann’ın akreditif kullanımına ilişkin iki yeni sebep sürmesine neden olmuştur. 2000 yılında yayımlanan “Akreditifin Ödeme İşlemlerindeki Rolü” adlı makalesinde Ronald.J. Mann, akreditif kullanımı için “ithalatçının ödeme olasılığının doğrulanması” ve “ticari işlemlerinin gerçekliğinin doğrulanması” şeklinde iki yeni neden önermiştir. İhracat akreditifi kullanan Türkiye’de yerleşik 398 işletme üzerine yapılan ampirik araştırma, akreditifin bir kesin ödeme garantisi olarak değil de Mann’ın önerdiği şekilde bir doğrulama enstrümanı olarak kullanıldığını ortaya koymaktadır. Nitekim, araştırmada akreditif kullanımı ile ihracat oranı arasında bulunan olumlu ilişki, akreditifin diğer ödeme yöntemleri arasından irrasyonel bir alışkanlık olarak değil de, bilinçli bir şekilde seçildiğini göstermektedir. Akreditifin kesin ödeme garantisi olmasına inanılması ile akreditif kullanımı arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki çıkmamıştır. Mann’ın yeni önerdiği doğrulama amaçlarından olan ithalatçının ödeme olasılığına değin akreditifin doğrulama rolü, akreditif kullanımını istatistiksel olarak anlamlı düzeyde açıklamaktadır.