Türkiye’de Kalkınma Ajansları: DAKA’nın Kalkınma Kurulu Üyeleri Perspektifinden Değerlendirilmesi

Türkiye’de kalkınma ajansları 2000’li yıllarda yeni tür kamu teşkilatları olarak, bölgesel/yerel kalkınmaya katkı sağlamak amacıyla ve yeni kalkınma politikasının uzantısı olarak oluşturulmuşlardır. Bu çalışmada Dünya’da kalkınma ajanslarının gelişimi, bölge kavramı ve bölgesel kalkınma genel olarak ele alındıktan sonra, Türkiye’deki kalkınma ajanslarının yapısı ve kalkınma ajansları hakkında Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi sonrasında meydana gelen gelişmeler tanıtılmaktadır. Bunu takiben, yapılan bir alan araştırması ile Doğu Anadolu Kalkınma Ajansı(DAKA)’nınkalkınmakurulu üyelerinin bakış açılarına ilişkin temel veriler ortaya konmakta ve değerlendirilmektedir.

Development Agencies in Turkey: Evaluation of EADA from the Perspective of the Members of the Development Board

Development agencies in Turkey were founded as a new kind of public organizations in the 2000s in order to contribute to local development, and these agencies have been formed as an extension of the new development policy. In this study, the progressof development agencies in the world, the concept of region and regional development are discussed in general. Then, the structure of development agencies and progress in Turkey developments occurring after about Presidential System of Government agencies was introduced.Followedby, with a quantitative field study, primarydata regarding the perspectives of the members of the development board of the Eastern Anatolia Development Agency (EADA) are presented and evaluated.

PDF

___

Almalı, V. (2016).Türkiye’de kalkınma ajansları Doğu Anadolu Kalkınma ajansı örneği. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.Muş Alparslan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Altunç, Ö. F. veAlmalı, V. (2016). Fakirlik Kısır Döngüsünün Kırılmasında Kalkınma Ajanslarının Rolü: DAKAÖrneği. Muş: ÜNİDAP Uluslararası Bölgesel Kalkınma Konferansı.634-645.
Atak, A. (2011). Bölgesel Kalkınma ve Türkiye’de Bölgesel Kalkınma Ajansları. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Galatasaray Üniversitesi SBE.
Bozkurt, Ö. Ergun,T. VeSezen,S. (2008).Kamu Yönetimi Sözlüğü, Bölge. Ankara: TODAİE.
Can, E. (2011). Bölgesel Kalkınmada Kalkınma Ajanslarının Rolü İzmir Kalkınma Ajansı Örneği. İzmir: Altın Nokta Yayınevi.
Cohen, L., Lawrence,M. VeMorrison, K. (2005). ResearchMethods in Education. New York: RoutledgeFalmer.
DAKA (2019), Faaliyet Raporu, Çevrimiçi Adresi: https://www.daka.org.tr/panel/files/files/arsiv/Kurumsal%20Raporlar/Faaliyet%20Raporlar%C4%B1/2019_Faaliyet_raporu.pdf. (e. t. 25.08.2020)
TRB2 Bölgesi 2014-2023 Bölge Planı, Çevrimiçi Adresi: https://www.daka.org.tr/panel/files/files/yayinlar/trb2_2014_2023_bp.pdf, (e. t. 27.08.2020).
DDK (2014). Türkiye’nin Kalkınma Ajansları Uygulamasının Değerlendirilmesi T.C. Cumhurbaşkanlığı Devlet Denetleme Kurulu Araştırma ve İnceleme Raporu, Ankara: DDK.
De Kruijf,H.A. ve VanVuuren,D.P. (1998). Following Sustainable Development İn Relation to theNorth-South Dialogue: Ecosystem Health andSustainability Indicators. Ecotoxicology and Environmental Safety. (40):4-14.
Deviren, V. N. ve Yıldız,O. (2014). Bölgesel Kalkınma Teorileri ve Yeni Bölgeselcilik Yaklaşımının Türkiye’deki Bölgesel Kalkınma Politikalarına Etkileri. Akademik Bakış Dergisi. (44):1-35(Erişim Tarihi: 10.12.15).http://www.akademikbakis.org.
Devlet Planlama Teşkilatı (DPT) (2000). 8. Beş Yıllık Kalkınma Planı, Bölgesel Kalkınma Özel İhtisas Raporu. Ankara: DPT: 2502 –ÖİK: 523.
Dura, Y. C. (2007). Dünya Uygulamaları Bağlamında Kalkınma Ajanslarının Yapısal Analizi. Türk İdare Dergisi.(455): 141-171
Dünya Çevre ve Kalkınma Komisyonu (DÇKK) (1991), Ortak Geleceğimiz. B. Çorakçı (çev.) 3. baskı, TÇSV Yayını, Ankara.
Fidan, M. E. ve Cinit,H. (2014). Muhasebe Meslek Mensuplarının Eğitim Düzeyleri ile Muhasebe Standartlarına Yönelik Algıları Arasındakiİlişki Üzerine Bir Araştırma: Marmara Bölgesi Örneği. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi.16 (26):72-85.
Halkier, H. (2006). Bölgesel Kalkınma Ajansları ve Çok Düzlemli Yönetişim: Avrupa Perspektifi. Bölgesel Kalkınma ve Yönetişim Sempozyumu. 7-8 Eylül, ODTÜ Mimarlık Amfisi.
Hughes, J. (1998). The Role of Development Agencies in Regional Policy: An Academic and Practitioner Approach.Urban Studies, 35(4): 615-626
SEGE-2017 (2019), İllerin ve Bölgelerin Sosyo-Ekonomik Gelişmişlik Sıralaması Araştırması, Ankara: Kalkınma Ajansları Genel Müdürlüğü Yayını Sayı: 3. ISBN: 978-605-7679-02-4
Kalkınma Ajansları 2012 Yılı Genel Faaliyet Raporu(2013). Ankara: Kalkınma Bakanlığı Bölgesel Gelişme ve Yapısal Uyum Genel Müdürlüğü.
Kalkınma Ajansları 2018 Yılı Genel Faaliyet Raporu (t. y). Ankara: T.C. Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı Kalkınma Ajansları Genel Müdürlüğü.
Kalkınma Ajansları 2019 Yılı Genel Faaliyet Raporu (t. y.). Ankara: T.C. Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı Kalkınma Ajansları Genel Müdürlüğü.
Keleş, R. (2011). Yerinden Yönetim ve Siyaset. İstanbul: Cem Yayınevi.
Koçberber, S. (2006). KalkınmaAjansları ve Sayıştay Denetimi. Sayıştay Dergisi. (61):37-55.
Myrdal, G. (1974). Whatis development? Journalof EconomicIssues, 8(4), 729-736.
OECD, (2009). Organisingforlocal development: The Role of Local Development Agencies. Summary Report. 26-27 November, Working Document,CFE/LEED. www.oecd.org/dataoecd/54/41/44682618.pdf?contentId=446. (e. t. 10.11.15).
Özen, P. (2005).Bölge Kalkınma Ajansları.TEPAV Yayınları. Ankara.
Özen, P. A ve Özmen Y. (2010).“Öğrenen Bölgeler” Perspektifinde AB Bölgesel Kalkınma Ajanslarının Gelişimi, Mevcut Durumu ve Türkiye’nin Alacağı Dersler”, B. Akgül ve N.Uzay (Ed.), Kalkınma Ajansları Üzerine Seçme Yazılar, içinde (221-270), Bursa, Ekin Basım Yayım Dağıtım.
Özmen, F. (2008). “AB Sürecinde Türkiye Kalkınma Ajanslarının Karşılaşabilecekleri Temel Sorunlar” SüleymanDemirel Üniversitesi İİBF Dergisi, 13(3), 327-340.
Sayıştay (2019). 2018 Yılı Kalkınma Ajansları Genel Denetim Raporu, T. C. Sayıştay Başkanlığı, Ankara.
Sen, A. (2000). Development as Freedom. PublıshedbyAlfred A. Knopf. New York.
Sevinç, H. (2011). Bölgesel Kalkınma Sorunsalı: Türkiye’de UygulananBölgesel Kalkınma Politikaları. ÇOMÜ Girişimcilik ve Kalkınma Dergisi. 6(2): 35-54.
Slim, H. (1995). What is development?Development in Practice, 5(2), 143-148.
Tavşancıl, E. (2010), Tutumların Ölçülmesi ve SPSS ile Veri Analizi.Nobel Akademi. Ankara.
Turan, M. (2005). Bölgesel Kalkınma Programları. Bölgesel Kalkınma Ajansları Nedir, Ne Değildir?(Der. Menaf Turan). Ankara: Paragraf Yayınevi.
Tüylüoğlu, Ş. ve Çeştepe,H. (2004). Kalkınma Teorilerinin Temelleri ve Gelişimi. Kalkınma Ekonomisi: Seçme Konular.(Der.Sami Taban ve Muhsin Kar). Bursa: Ekin Kitabevi.
Worldbank, (2015), Worldbank.org,http://info.worldbank.org/etools/docs/library/166856/UCMP/UCMP/7_leda.html.(e. t. Tarihi:08.07.2015).
World Commissionon Environment andDevelopment (WCED) (1987). (Erişim Tarihi: 07.12.2015)http://www.un-documents.net/wced-ocf.htm.
Yamen, M. (2009). Türkiye’de Bölgesel Kalkınma. (Erişim Tarihi: 26.08.2020). http://www.slideshare.net/bilimalim/trkiyede-blgesel-kalkinma.