Öz Katı merkeziyetçi bir anlayışla yönetilen Türk eğitim siteminin daha az merkeziyetçi bir yapıya kavuşması, eğitimde toplumsal katılımın sağlanması ve yerel imkanların daha etkin bir biçimde kullanılması son 20 yıldır yoğun bir biçimde tartışılmaktadır. Küresel gelişmelerin ve Türk eğitim sisteminde karşı karşıya kalınan sorunların bir sonucu olan bu arayışlara ilişkin birçok bilimsel araştırma yapılmış ve Milli Eğitim Şuralarında ve Kalkınma Planlarında eğitimde toplumsal katılımın artırılması ve yerelleşmenin sağlanması konusunda kararlar alınmıştır. Hatta son yıllarda bu yönde mevzuat değişiklikleri de yapılmıştır. Buna rağmen yerelleşme çabalarının eyleme geçirilmesinde bir çekingenlik söz konusudur. Bu çalışmada Milli Eğitim Şuralarının uygulama deneyimlerinden yola çıkılarak eğitimde yerelleşme konusunda farklı toplumsal kesimlerin tereddütlerinin giderilmesi ve yerel kurumsal kapasitenin artırılmasını sağlayacak bir geçiş uygulaması olarak Yerel Eğitim Şuraları modeli önerilmektedir.