Müslümanların Mekke’den Medine’ye göç neticesinde şehirli hale gelmeleriyle birlikte mekânla kurdukları ilişki köklü şekilde boyut değiştirmiştir. İslam Medeniyeti’nin kültürel ve ekonomik anlamda yükselişe geçtiği dönemlerde de bu ilişki derinleşmiş; birçok yeni kent kurulurken diğer taraftan da başka kültürlere ait kentler İslamlaştırılmıştır. İslam Dini ve mekân arasındaki ilişki coğrafi olarak genişleyip içerik olarak derinleşirken şehir siyasetin ve düşünce dünyasının temel ilgi alanlarından biri haline gelmiştir. Bu anlamda İslam dünyasının ekonomik ve siyasal güç olarak batının önünde olduğu 10.-14. Yüzyıllar arası süreç içerisinde ekonomi ve siyasal alandaki üstünlük kendini düşünce dünyasında da göstermiş ve bu yüzyıllar içerisinde birçok alanda olduğu gibi kent ve kent yaşamına ilişkin öncü fikirler oluşmaya başlamıştır.         Farabi ve İbn Haldun bu çerçevede kent ve kentlilik üzerine ilk öncü fikirleri ve tespitleri ortaya koyan kişiler olmuşlardır. Farabi kent ve kent yönetimi üzerine yoğunlaştırdığı düşüncelerde soyut bir çerçevede konuyu ele alırken, İbn Haldun ise somut gözlem ve deneyimlerden yola çıkarak görüşlerini geliştirmiştir. Bu kapsamda bedevilik (kıra ve göçebeliğe ait olan) ve hadarilik ( medeni ve gelişmiş olan) İbn Haldun’da temel kavramlar haline gelmiştir. Ayrıca İbn Haldun öncü şekilde ekonomik gelişmişlikle kentsel mekân arasındaki ilişkiyi ortaya koymuş ve kentlerin estetik gelişmişlik düzeyi ve fiziki büyüklükleri ile ekonomi arasında basit ama çağının ötesinde ve öncü şekilde fikirleri ortaya çıkaran düşünür olmuştur.         Tüm bu çerçevede ele alınıp incelendiğinde İslam dünyasına ait bu iki düşünür kent üzerine öncü fikirleri ilk kez ortaya koyan kişiler olmuşlardır. Ancak batı dünyası içerisinde bu iki düşünür kentbilim ile ilgili olarak hak ettiği yere erişememişlerdir. Bu anlamda makale bu eksikliği gözeterek kentbilim yazınında çokça referans verilmese de öncü ve özgün yeri olan Farabi ve İbn Haldun’un kente ilişkin kavramsallaştırmaları ve düşüncelerini ortaya koymayı hedeflemiştir. 

        Muslims became urban citizen after the migration from Mekke to Medine and the dimention of their relationship between space has changed dramitically. A lot of new cities were established and many of the cities belongs to the other cultures has islamised in the period of rising of Islam civilization. And in this period relationship between islam and space has became deeper. As a consequence of all these developments urban space has become the main concern of the politics and the world of thoughts in Islamic world.Islamic World was more sophisticated than the western civilization from the point of economy and politic between 10 th and 14 th centuries. So this level of development in the political and economic area effected the world of thoghts and the precursor ideas has come to light. With in this scope, Farabi and Ibn Haldun were the people who have precursor and authentic ideas and conceptualisations about city. Farabi has established his ideas on city and city mnagement in the abstract context. Moreover Ibn Haldun developed his ideas on city and city management by using observation and experience. In this context nomadic life (bedevilik) and civilisation (hadarilik) have become main concepts in the Ibn Haldun’s thoughts and he revealed the relationship between economic developments and urban space. In addition, he revealed the relationship between economy and the esthetic level and physical size of the cities. With in this scope these two thinkers were the people who revealed the preliminary ideas on city in their era. But these two thinkers haven’t got the attention that they deserves in the western world. So this article aims to fill this deficiency and execute Ibn Haldun’s and Farabi’s ideas and conceptualisations on city and city life.