Kur’an-ı Kerîm, Allahü Tealâ’nın Cebrail vasıtasıyla Hz. Peygamber’e Kureyş lehçesiyle inzal ettiği bir kelamdır. Vahyin son dönemlerinde ortaya çıkan kıraat ilmi, vahiy dilinin Arapça olması ve kıraatlerin oluşum süreciyle birlikte karşımıza çıkan “yedi harf” meselesiyle ilgisinin yanı sıra, Arap dili tarihiyle de yakından alakalıdır. Bu bağlamda ilk dönem kıraat ulemasından dil bilimleriyle uğraşanların yanı sıra; ilk dönem dilcilerinin büyük bir kısmının da kıraat ilmiyle meşgul oldukları görülmektedir. Tarihi süreçte, kıraat ilminin hem tarihsel konuları hem de pratiğe yönelik hususlarını ele alan çok sayıda eser yazılsa da, özellikle kıraatlerin İbn Mücahid (324/935) tarafından seb’a “yedi kıraat” olarak tespit edilmesine kadar geçen sürece ilişkin, kıraatlerin sistematize edilmeden önceki durumuna dair detaylı bir çalışmanın bulunduğu söylenemez. Bu anlamda kıraatlerin sistematize edilmeden önceki tarihine kapı aralayarak o dönemdekikıraat olgusunu anlayabilme adına, Hicri ikinci asrın sonu ve üçüncü asrın başlarında yaşamış, özellikle Arap dili ve Nahiv konusunda otorite olan Ahfeş el-Evsat (215/830) önemli bir isim olarak karşımıza çıkmaktadır.