Siyasal Halkla İlişkiler Açısından Analoji

Siyasal iletişim alanında siyasal reklamcılık, siyasal halkla ilişkiler, siyasal pazarlama gibi kavramlar yer almaktadır. Siyasal hakla ilişkiler, siyasal parti ve aktörlerin seçmenin zihninde kendi lehlerine yönelik, zorlamadan ve karşılıklı rızaya dayalı anlam üretimlerini içermektedir. Siyasal dil bu anlamların üretildiği ve seçmene sunulduğu özel bir çalışma konusu olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu çalışma ikna edici siyasal dil kullanımında analojinin yani iki şey arasındaki ortaklık ya da karşılıklı ilişki olarak tanımlanan akıl yürütme tekniğinin siyasal liderler tarafından nasıl kullanıldığını ortaya koymaktadır. Çalışma kapsamında Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın, CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun, MHP lideri Devlet Bahçeli’nin ve Eski HDP lideri Selahattin Demirtaş’ın farklı zamanlarda yaptıkları konuşmalarda kullandıkları analoji örnekleri incelenmiştir.

Analogy in Political Public Relations

Political advertising, political public relations and political marketing are the notions of political communication. Political public relations refers to produce meaning in favour of political actors and parties in the mind of electorate without any force but thanks to mutual consent. Political language that such meanings are produced and presented to electorates is a special subject to be studied. This study reveals how the use of analogy, that is the reasoning technique based on resemblance and relationship between two things, is used by political leaders in the field of political language. Within the scope of this study several analogy samples from speeches of President Recep Tayyip Erdoğan, CHP Leader Kemal Kılıçdaroğlu, MHP Leader Devlet Bahçeli and HDP ex-Leader Selahattin Demirtaş at different times were examined.

Keywords:

Political Language, Analogy Political Public Relations,

PDF

___

AKDAĞ, M. (2009). “İnternetin Siyasal İletişimdeki Yeri ve Önemi”, (Ed.: A. Özkan), Siyasetin İletişimi, İstanbul: Tasam Yayınları, 293-308.
ANIK, C. (2016). Siyasal İkna. İstanbul: Derin yayınları.
ARIK, İ. A. (1992). Psikolojide Bilimsel Yöntem. İstanbul: İ. Ü. Basımevi
BARNES, B. (1990). Bilimsel Bilginin Sosyolojisi. (çev.) Hüsamettin Arslan. Ankara: Vadi y.
BAŞÇI, V. (1997). “Akıl ve Vahiy Yönünden Doğru Düşünme.” Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. Sayı:13. ss.209-221.
BAYAZIT, İ. (2011). “Öğretmen Adaylarının Matematik Öğretiminde Analoji Kullanımları Konusundaki Görüş ve Yeterlilikleri.” Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi. Sayı: 31. ss.139-158.
BEZİRGAN ARAR, Y. & BİLGİN, N. (2010). “Gazetelerde ötekileştirme pratikleri: Türk basını üzerine bir inceleme.” İletişim Kuram Araştırma Dergisi. Sayı:30. s:1-18
BİLGİN, K. U. (1994). “Türk Kamu yönetiminde Halkla İlişkiler Uygulamasına Örgütsel Bir Yaklaşım”. Amme İdaresi Dergisi. C:27, S:4. s:43-62.
Çakıcı, Fatma Okur ve Çalışır, Gülsüm (2016). “Siyasal Partilerin İnternet Kaynaklı Halkla İlişkiler Ve Siyasal İletişim Faaliyetlerine Yönelik Bir Araştırma”. Turkish Studies International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic. 11 (2), 951-964
ÇALDAK, H. (2007). “Kıyas’ın Mantıkta ve İslâmî İlimlerde Kullanım Biçimi.” C.Ü. İlahiyat Fakültesi Dergisi. Sayı: XI/1. ss.235-261.
ÇAM, E. (1998). Siyaset Bilimine Giriş. İstanbul: Der Yayınları.
CEVİZCİ, A. (2002). Felsefe Sözlüğü. 5. Baskı. İstanbul; Paradigma y.
DAMLAPINAR, Z. & BALCI, Ş. (2014). Siyasal İletişim Sürecinde Seçimler, Adaylar, İmajlar, Konya: Literatürk Academia.
ERTEKİN, Y. (1986). Halkla İlişkler. Ankara: Todai Enstitüsü Yayınları.
GÜLER, M. P. D. (2012). “Sınıf Öğretmeni Adaylarının Fen ve Teknoloji Dersine ilişkin Metaforik Tanımlamaları.” Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi. Sayı:4, Cilt:1. ss.53-63.
GÜNEL, M. & MEMİŞ, E. K. & BÜYÜKKASAP, E. (2009). “Öğrenme Amaçlı Yazma Aktivitelerinin ve Analoji Kurmanın Üniversite Düzeyinde Mekanik Konularını Öğrenmeye Etkisinin İncelenmesi.” Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi. Sayı:2, Cilt:29. ss.401-419.
http://www.cumhuriyet.com.tr/haber/siyaset/683408/Kemal_Kilicdaroglu_ndan__hayir__demek_icin_ uc_neden__Hitler_ve_Mussolini_ornegi.html
https://www.aksam.com.tr/siyaset/demirtas-taksim-meydaniyla-kabeyi-karsilastirdi/haber-401964
https://www.haberler.com/aydin-detay-7aydin-da-menderes-mesaji-2180236-haberi/
https://www.haberturk.com/son-dakika-bahceli-den-istanbul-un-fethi-mesaji-bizans-coktusaniyorduk-meger-yasiyormus-1990762
İNAM, Ö. (2008). “Televizyon Reklamlarında Metafor Kullanımı.” Doktora Tezi, Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
JAMİESON, H. (1996). İletişim ve İkna (Çev. N. Atabek ve B.Dağtaş). Eskişehir: AÜ SBAÇ Yayınları.
KALENDER, A. (2000). Siyasal İletişim: Seçmenler ve İkna Stratejileri, Konya: Çizgi Kitabevi.
KAPLAN, A. Ö. & BOYACIOĞLU, N. (2013). “Çocuk Karikatürlerinde Maddenin Tanecikli Yapısı.” Türk Fen Eğitimi Dergisi. Sayı:1, Yıl:10. ss.156-175.
MALATYALI, E. & YILMAZ, K. (2010). “Yapılandırmacı Öğrenme Sürecinde Kavramlar Ve Önemi: Kavramların Pedagojik Açıdan İncelenmesi.” Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. Sayı:3. ss.320-332.
MCNAIR, B. (2003). An Introduction to Political Communication. London: Routledge.
MORGAN, S. E. & REİCHERT, T. (1999). “The Message is in the Metaphor: Assessingthe Comprehension of Metaphors in Advertisements.” Journal of Advertising. Vol:28, No:4. ss.1- 12.
OKUR ÇAKICI, F. & ÇALIŞIR, G. (2016). “Siyasal Partilerin İnternet Kaynaklı Halkla İlişkiler Ve Siyasal İletişim Faaliyetlerine Yönelik Bir Araştırma.” Turkish Studies International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Academic Journal. Volume: 11/2. p. 951-964
ÖNER, N. (1986). Klasik Mantık. 5. Baskı. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları.
ÖREN, F. Ş. vd. (2011).“Analoji ve Araştırmaya Dayalı Öğrenme Yaklaşımı Temelli Rehber Materyal Geliştirme Çalışması: ‘Madde ve Değişim’ Öğrenme Alanı.” Kuramsal Eğitimbilim. Sayı:2, Cilt:4. ss. 30-64.
ÖZEL, A. (2008). “Kıyas Sözcüğünün Semantik Analizi”, Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi. Sayı:4, Cilt:8. ss:171-181.
ÖZKAN, A. (2004). Siyasal İletişim. İstanbul: Nesil Yayınları.
POPOVSKİ, V. (2010). Conclusion: Trust Is A Must in Government. Cheema G. S. & Popovski, V. (Ed.), Building Trust in Government: Innovations in Governance Reform in Asia (234 – 239). Tokyo: United Nations University Press.
SABAN, A. (2011). “Bilgisayar Öğretmeni Adaylarının “Okul” ve “Bilgisayar Öğretmeni” Kavramlarına İlişkin Zihinsel İmgeleri.” Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri. Sayı:1, cilt:11. ss.423-446.
ŞAHİN, A.N.E., (2014), “Tarih Öğretiminde Analoji Yönteminin Kullanılmasının Ortaöğretim Öğrencilerinin Tutumlarına, Başarılarına Ve Tarihsel Düşünme Becerilerine Etkisi.” Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi, 2014.
SELÇUK, A. (2007). Sosyal Bir Davranış Biçimi Olarak Dil. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. (17): 503-507.
ÜLKEN, H. Z. (1983). Bilim Felsefesi. İstanbul: Ülken y.
UYSAL, B. (1998), Siyaset, Yönetim ve Halkla İlişkiler, TODAİE, Ankara.
VARDAR, B. (1982). Dilbilimin Temel Kavram ve İlkeleri. Ankara; Türk Dil Kurumu Yayınları.
VAROL, M. (1988). “Siyasal Alanda Halkla İlişkiler”. Halkla İlişkiler Sempozyumu-87. Ankara: AÜBYYOY, TODAİE Yayınları. s:187-197
YAVAŞGEL, E. (1997). “Siyasal İletişim Kuramı.” İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi. Sayı: 4. 219-233.