OKUL ÖNCESİ DÖNEM ÇOCUKLARININ DEĞİŞEN OYUN TERCİHLERİ

Öz İçinde bulunduğumuz bilgi ve teknoloji çağında her alanda hızlı bir değişim yaşanmaktadır. Teknolojik yenilikler ve değişimler yaşam standartlarımızı, tercihlerimizi, sosyal ilişkilerimizi ve alışkanlıklarımızı da değiştirmektedir. Peki, bu değişim ve teknolojik yenilikler çocukların, gelişimleri üzerinde son derece önemli bir rolü olan oyun tercihlerini nasıl etkilemektedir? Bu araştırmanın amacı okul öncesi dönem çocuklarının değişen oyun tercihlerini belirlemektedir. Araştırma betimsel tarama modeli üzerine kurgulanmıştır. Çalışma grubunun oluşturulmasında amaçlı örnekleme yöntemlerinden benzeşik örnekleme tekniği kullanılmıştır. Araştırmaya Tokat resmi bir anaokulunda eğitimlerini sürdüren üç, dört ve beş yaş gruplarından 110 çocuk katılmıştır. Araştırma verileri çocukların oyun tercihlerini yansıtan çoklu durumları içerecek şekilde toplanmıştır. Elde edilen veriler betimsel analiz yöntemiyle analiz edilmiştir. Tüm yaş gruplarında çocuklar boyama etkinliğinde geleneksel oyunları, oyun salonu etkinliğinde ise elektronik araçlarla oynanan oyunları daha fazla tercih etmiş ve yaş grubunun yükselmesiyle birlikte elektronik aletlerle oynanan oyunların daha fazla tercih edildiği görülmüştür. Çocukların oyunları tercih etme nedenlerinde ise; oyuna karşı ilgi ve sevgi, oyunun eğlenceli olması, oyun hakkındaki merak, alışkanlıklar ve daha önceki deneyimler tercih nedenleri arasında öne çıkmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Okul öncesi dönem, Çocuk, Oyun, Oyun tercihi, Teknoloji

OKUL ÖNCESİ DÖNEM ÇOCUKLARININ DEĞİŞEN OYUN TERCİHLERİ

PDF

___

Akçay, D. ve Özcebe, H. (2012). Okul öncesi eğitim alan çocukların ve ailelerinin bilgisayar oyunu oynama alışkanlıklarının değerlendirilmesi. Çocuk Dergisi 12, (2), s.66-71.
Alat, Z., Akgümüş, Ö. ve Cavalı, D. (2012). Okul öncesi eğitimde açık hava etkinliklerine yönelik öğretmen görüş ve uygulamaları. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8, (3), s.47-62.
Arnott, L. (2013). Are we allowed to blink? Young children’s leadership and ownership while mediating interactions around technologies. International Journal of Early Years Education, 21, (1), p.97–115.
Arslan, E. (2017). The effect of social media on marketing. International Journal Of Eurasia Social Sciences, 8, (28), p. 11-23.
Athey, I. (1984). Contributions of play to development. In T. D. Yawkey & A. D. Pellegrini (Eds.), Child’s play: Developmental and applied (pp. 9–27). Hillsdal: Erlbaum.
Bertan, M., Haznedaroğlu, D., Koln, P., Yurdakök, K. ve Güçiz, B. D. (2009). Ülkemizde erken çocukluk gelişimine ilişkin yapılan çalışmaların derlenmesi (2000-2007). Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 52, (1), s.1-8.
Erbay, F. ve Durmuşoğlu Saltalı, N. (2012). Altı yaş çocuklarının günlük yaşantılarında oyunun yeri ve annelerin oyun algısı. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD) 13, (2), s.249-264.
Erşan, S. ( 2006). Okul öncesi egitim kurumlarına devam eden altı yaş grubundaki çocukların oyun ve çalışma (iş) ile ilgili algılarının incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Egitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara
European Cooperation in Science and Technology-Cost. (2016). The digital literacy and multimodal practices of young children. Erişim Tarihi: 20.12.2017; http://www.cost.eu/COST_Actions/isch/IS1410
Fagen, R. M. (2011). Play and development. In A. D. Pellegrini (Ed.), Oxford handbook of the development of play (pp. 83–100). England: Oxford University Press.
Ginsburg, K. R. (2007). The importance of play in promoting healthy child development and maintaining strong parent-child bonds. Clinical report of the American Academy of Pediatrics. Pediatrics, 119, (1), p.182-191.
Giren, S. (2016). Okul öncesi öğretmenlerinin “okul öncesi dönem çocuğu için oyun” kavramına ilişkin metaforları. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 12, (1), s.372-388.
Gökçearslan, Ş. ve Durakoğlu, A. (2014). Ortaokul öğrencilerinin bilgisayar oyunu bağımlılık düzeylerinin çeşitli değişkenlere göre incelenmesi. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 23, 419-435.
Gözalan, E. ve Koçak, N. (2014). Oyun temelli dikkat eğitim programının 5-6 yaş çocukların kelime bilgi düzeylerine etkisinin incelenmesi. KMU Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi 16, s.115- 121.
Horzum, M. B. (2011). İlköğretim öğrencilerinin bilgisayar oyunu bağımlılık düzeylerinin çeşitli değişkenlere göre incelenmesi. Eğitim ve Bilim, 36, (159), s.56-68.
Işılak, H. ve Durmuş, A. (2004). Eğitici oyun yöntemi, kara tahtayı aşmak ögrenci merkezli ögretmenlik. İstanbul: Kaknüs Yayınları.
Kabadayı, A. (2014). Contributions of the “Counting Jingles” to children in plays from teachers’ perspectives. Procedia-Social and Behavioral Science, 143, p.458-462.
Koçyiğit, S. ve Baydilek, N. (2015). Okul öncesi dönem çocuklarının oyun algılarının incelenmesi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 7, (1), s.1-28.
Lupton, D. (2015). Digital sociology. London: Routledge.
Miller, E. and Kuhaneck, H. (2008). Children’s perceptions of play experiences and the development of play preferences: A qualitative study. American Journal of Occupational Therapy, 62, p.407–415.
Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights (OHCHR) (2016). Convention on the rights of the child. http://www.ohchr.org/EN/ProfessionalInterest/Pages/CRC.aspx adresinden 12.12.2017 tarihinde alınmıştır.
Özdenk, Ç. ( 2007). 6 Yaş grubu ögrencilerinin psikomotor gelisimlerinin sağlanmasında oyunun yeri ve önemi. Yüksek Lisans Tezi, Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
Pala, F. K. ve Erdem, M. (2011). Dijital oyun tercihi ve oyun tercih nedeni ile cinsiyet, sınıf düzeyi ve öğrenme stili arasındaki ilişkiler üzerine bir çalışma. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD), 12, (2), s. 53-71.
Parten, M. (1933). Social play among preschool children. Journal of Abnormal and Social Psychology, 28, 136-147.
Patton, M. Q. (2014). Nitel araştırma ve değerlendirme yöntemleri. (Mesut Bütün ve Selçuk Beşir Demir, Çev Edt.). Ankara: Pegem Akademi.
Pehlivan, H. (2005). Oyun ve öğrenme. Ankara: Anı Yayınları.
Pilten, P. ve Pilten, G. (2013). Okul çağı çocuklarının oyun kavramına ilişkin algılarının ve oyun tercihlerinin değerlendirilmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9, (2), s.15-31.
Prensky, M. (2001). Digital game-based learning. New York: McGraw-Hill.
Rideout, V. J. (2011). Zero to eight: Children media use in America. San Francisco: Common Sense Media.
Sapsağlam, Ö. ve Ömeroğlu, E. (2015). Okul öncesi öğretmenlerinin eğitim programlarında değerler eğitimine yer verme düzeylerinin belirlenmesi. International Journal Of Eurasia Social Sciences, 6, (21), s.244-264.
Selçuk, Z. (2007). Eğitim psikolojisi, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Senemoğlu, N. (2007). Gelişim öğrenme ve öğretim (kuramdan uygulamaya). Ankara: Gönül yayıncılık.
Scarlett, W. G. (2015). The sage encyclopedia of classroom management. California: SAGE Publications.
Schaefer, C.E. (1993). The therapeutic powers of play. Northvale: Jason Aronson.
Stephen, C., and Plowman, L. (2014). Digital play. In sage handbook of play and learning in early childhood, (L. Brooker, M. Blaise, & S. Edwards Edts.). London: Sage.
Şahin, C. ve Tuğrul, V.M. (2012). İlköğretim öğrencilerinin bilgisayar oyunu bağımlılık düzeylerinin incelenmesi. Journal of World of Turks, 4, (3), s.115-130.
Şirin, S. (2011). Anaokuluna devam eden beş yaş grubu çocuklara sayı ve işlem kavramlarını kazandırmada oyun yönteminin etkisi. Yüksek Lisans Tezi Uludağ Üniversitesi, Egitim Bilimleri Enstitüsü, Bursa.
Taş, İ., Eker, H. ve Anlı, G. (2014). Orta öğretim öğrencilerinin İnternet ve oyun bağımlılık düzeylerinin incelenmesi. Online Journal Of Technology Addiction & Cyberbullying, 1 (2) , s.37-57.
Tuğrul, B., Ertürk, H.G., Altınkaynak-Özen, Ş. ve Güneş, G. (2014a). Oyunun üç kuşaktaki değişimi. International Journal of Social Science, 27, s.1-16.
Tuğrul, B., Ertürk, H.G., Altınkaynak-Özen, Ş. ve Güneş, G. (2014b). Anaokuluna devam eden altı yaşındaki çocuklar ile okul öncesi öğretmenlerinin oyun hakkındaki görüşlerinin incelenmesi. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 15, (1), s.97-116
Türk Dil Kurumu (2017). Büyük Türkçe sözlük. www.tdk.gov.tr/indexphp?option=com_bts
Türkmenoğlu, F. ( 2005). 60–72 Aylık çocukların matematik becerilerini kazanmalarında, oyun yoluyla matematik becerilerini kazandırma programının etkisinin incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Ulutaş-Avcu, A. (2015). Examination of the opinions of preschool teachers regarding game activities. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8, (41), s.1052-1058.
Vygotsky, L. S. (1967). Play and its role in the mental development of the child. Soviet Psychology, 5, (3), p.6-18.
Whitebread, D., Coltman, P., Jameson, H. and Lander, R. (2009) Play, cognition and selfregulation: What exactly are children learning when they learn through play? Educational and Child Psychology, 26, (2), p.40-52.
Wood, E. and Hedges, H. (2016). Curriculum in early childhood education: Critical questions about content, coherence, and control. The Curriculum Journal, 27 (3), p. 387-405.
Yavuzer, H.(1993). Ana baba ve çocuk. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Yavuzer, H. (2003). Doğal harika bir tedavi: Oyun Evde ve okulda mutlu çocuk yetiştirmenin temelleri. İstanbul: Çocuk ve Aile Kitapları.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.