Başta Kudame b. Cafer (ö 948) olmak üzere Arap edebiyatı kuramcıları, Arap şiir konularını tasnif ederken, “vasf”ı şiirin en temeli konusu olarak görmüşlerdir. Bundan dolayı Tasvir, Arap şiirinin en köklü/temel temalarından birini teşkil eder. Öyle ki İbn Kuteybe, eş-şi’r ve’ş-şuarâ isimli ünlü eserinde vasf/vasıf konusunu ele almayan kasideleri kusurlu ve eksik görmüştür. Arap şiirinin önemli temalarından biri olan tasvirin/tasvir/vasf, Cahiliye döneminden itibaren kasidelerde yer almıştır. Cahiliye döneminden Abbasiler dönemine kadar şiirler incelendiğinde tasvirin, bağımsız şiirler halinde değil, çesitli konuları içeren kasidelerin içerisinde dolaylı olarak yapıldığı görülür. Başka bir ifadeyle sanat değeri çok yüksek olmasına rağmen tasvir, Cahiliyeden Abbasilere kadar uzanan edebî çizgide, müstakil bir nazım şekli olmayıp kasidenin bir veya birden fazla bölümleri içinde yer alan bir tür/konudur. Abbasiler döneminde ise, tasvir, bir taraftan Cahiliye dönemindeki özelliğini korurken, diğer yandan “vasf” yani tasvir başlığı altında bağımsız şiirlerin yazıldığı da görülmektedir. Prof. Dr. Nevzat H. Yanık Arap Şiirinde Tasvir (Cahiliye-Abbasiler) başlıklı kitabını, bir giriş ve üç ana bölüm altında ele almış ve incelemiştir.