Türkay AKBAŞ, Zeynep KURTPINAR, Songül ŞENADIM, Eda ÇOBAN, Vildan ÖZKUBAT, Sünkar Kaya BAYRAK, Hatice Ateş GÜLLÜ, Belgin MUTLUAY, Aysun SOYSAL, Sevim BAYBAŞ, Dilek ATAKLI

Nöroloji Yoğun Bakım Ünitesinde Beyin Ölümü Tanısı Konulan Olguların İncelenmesi

Amaç: Ülkemizde kadavradan organ naklinin düşük olmasının önemli nedeni yoğun bakım ünitelerinde YBÜ çalışan klinisyenlerin beyin ölümü BÖ tanısını koymaya odaklanmamasıdır. Bu çalışmada nöroloji yoğun bakım ünitesinde BÖ tanısı konulan vakaların incelenmesi planlanmıştır. Hastalar ve Yöntem: Bu çalışmada Bakırköy Ruh Sinir Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi nöroloji YBÜ’de bir yıl içinde BÖ tanısı konmuş 23 erişkin vaka retrospektif olarak değerlendirilmiştir.Bulgular: Vakalarımızın %56.3’ü erkek olup, yaş ortalaması 62+14 sene olarak bulunmuş, yatış tanıları iskemik inme %52.2 , intrakranial kanama %39.2 , sinüs trombozu %4.3 ve hipoksik ensefalopati %4.3 idi. YBÜ’ye alındıktan sonra BÖ tanısı konulmasına kadar geçen süre 27.5 saat bulunmuştur. BÖ tanısını düşündüren klinik bulgular, beyin sapı arefleksisi, Glasgow koma skor düşüklüğü, spontan solunum kaybı ve poliüridir. BÖ tanısı 13 vakada YBÜ uzmanı ile anestezi ve reanimasyon uzmanı tarafından, 10 hastada ise nöroloji uzmanı tarafından ilk olarak düşünülüp tanı işlemlerine gidilmiştir. BÖ tanısı 15 olguda apne testi ve nörolojik muayeneyle konulmuştur. Beş olguda apne testinin yapılamaması ve üç olguda tanıyı desteklemek için ek testler yardımıyla tanıya gidilmiştir. Vakaların %95.5’inde hipotansiyon, %78’inde diabetes insipidus ve %61.9’unda hipotermi gelişmiş ve uygun tedavileri yapılmıştır. Olgularımızın %13’ü donör olmuştur.Sonuç: YBÜ’de vaka takibi yapan doktor ve hemşirelerin beyin ölümünü tanıma ve donör bakımı konusunda eğitimli olması ile BÖ tanısının konulması oranı ve bunun sonucunda kadavradan organ nakli sayısı artacaktır

Analys Is of The Pat Ients Who Had Brain Dead Diag Nosis In a Neurological Intensive Care Unit

objectives: The main reason why we have insufficient organ donation from cadavers in our country is the lack of focus on brain death BD by the clinicians working in the intensive care unit ICU . The aim of this study was to analyze patients diagnosed with BD in a neurological ICU. Patients and Methods: We retrospectively analyzed twenty-three patients who had been diagnosed within the year by BD in the Neurological ICU of Bakirköy Research and Training Hospital for Psychiatry, Neurology and Neurosurgery. Results: The mean age was 62+14 and 56.3% were male. The admission diagnoses were ischemic infarction 52.2% , intracerebral hemorrhage 39.2% , sinus thrombosis 4.3% and hypoxic encephalopathy 4.3% . The time interval between ICU admission and BD diagnosis was 27.5 hours. The signs leading to BD were brainstem areflexia, decreased Glasgow coma score, loss of spontaneous breath and polyuria which were noticed first by the neurologists in 10 subjects and by the intensive care specialists and anaesthesiologists in 13 subjects. BD decisions in 15 patients were given by apnea testing and neurologic examination. Further tests were conducted in five patients because of inability to perform apnea tests whereas neurologists ordered additional tests in three patients. The rates of hypotension, diabetes insipidus and hypothermia were 95.5%, 78% and 61.9%, respectively, and they were managed properly. Organ donation rate was 13%. conclusion: The doctors and nurses working in an ICU should be trained on how to recognize BD and to manage potential organ donors. This will improve BD diagnosis and increase organ donations

Keywords:

Apnea testing, diabetes insipidus, donation, Glasgow coma score,

PDF

___

Novitzky D, Cooper DKC. The Brain-Dead Organ Donor. New York: Springer, 2013: 13-20. [CrossRef]

Gardiner D, Shemie S, Manara A, Opdam H. International prospective on the diagnosis of death. Brit J Anaesthesia 2012;108 (Suppl 1):i14-i28. [CrossRef]

Wijdicks EF. Brain death worldwide. Accepted fact but no global consensus in diagnostic criteria. Neurology 2002;58:20-5.

Organ ve doku nakli hizmetleri yönetmeliği. Resmi Gazete 01.02.2012 - 28191.

Wijdicks EF. Brain death guidelines explained. Semin Neurol 2015;35:105-15. [CrossRef]

Young GB, Lee D. A critique of ancillary tests for brain death. Neurocritical Care 2004;1:499-508. [CrossRef]

Organ ve doku alınması, saklanması, aşılanması ve nakli hakkında kanun. Kanun numarası 6514 Resmi Gazete 18.01.2014 - 28886.

Karasu D, Yılmaz C, Karaduman İ ve ark. Beyin ölümü olguların retrospektif incelenmesi. Yoğun Bakım Dergisi 2015;6:23-6. [CrossRef]

Jansen NE, van Leiden HA, Haase-Kromwijk BJ, Hoitsma AJ. Organ donation performance in the Netherlands 2005-08; medical record review in 64 hospitals. Nephrol Dial Transplant 2010;25:1992-7. [CrossRef]

Battal M, Horoz A, Karatepe O ve ark. Beyin ölümü tespitinde araştırma hastanesi deneyimi. Şişli Etfal Hastanesi Bülteni 2013;47:59-62.

Kıraklı C, Uçar ZZ, Anıl AB ve ark. Yoğun bakım’da beyin ölümü kesin tanı süresinin kısalmasının organ bağışı oranlarına etkisi. Yoğun Bakım Dergisi 2011;1:8-11. [CrossRef]

Johnston SC, Amarenco P, Albers GW, et al. Ticagrelor versus aspirin in acute stroke or transient ischemic attack. N Engl J Med 2016;375:35- 43. [CrossRef]

Döşemeci L, Yılmaz M, Cengiz M, Dora B, Ramazanoğlu A. Brain death and donor management in the intensive care unit: Experiences over the last 3 years. Transplant Porc 2004;36:20-1. [CrossRef]

Youn TS, Greer DM. Brain death and management of a potential organ donor in the intensive care unit. Crit Care Clin 2014;30:813-31. [CrossRef]