Altyapıya ilişkin hizmetlerin özel hukuk kişileri eliyle yerine getirilmesi, Osmanlı İmparatorluğu’nun son dönemlerinde uygulamaya girmiş olup, bilahare özellikle 1980’li yıllarda benimsenen özelleştirme yanlısı iktisadi politikalar eşliğinde hız kazanan bir süreç içerisinde yeniden ortaya çıkmıştır. Bu kapsamda özel kişilerce imzalanan sözleşmelerin kapitülasyon kavramıyla da izdüşüm içerdiği görülür. Cumhuriyet döneminde hukukumuzda imtiyaz sözleşmesi olarak yerini alan bu sözleşmelerin özel bir hukuksal rejime bağlı kılındığı bilinmektedir. Özel önem atfedilen bu sözleşmelerde imtiyaz verilmesine yönelik yöntemlerin neler olacağı, özellikle idare tarafından imtiyaz verilecek kişinin nasıl belirleneceği bu kapsamda öne çıkmaktadır. Fransız hukukunda yer verilen “intuitu personae” ilkesine istinaden, hukukumuzda idarenin imtiyazcıyı dilediğince belirleyebileceği yönünde öğretide fikir birliğinin bulunduğu görülmektedir. Bu çalışmada, anılan ilkenin imtiyaz sözleşmelerinde uygulanmasının neden yanlış olduğu, giderek ne tür sorunlar yaratabileceği ve dolayısıyla neden uygulanmaması gerektiği hususunun değerlendirilmesi amaçlanmaktadır

Provision by private sector of services relating to infrastructure has been witnessed towards the end of the Ottoman Empire, and this application has gained momentum and resurfaced again especially during the late 1980s in line with the economic policies favoring privatization. Contracts signed in this process with private parties also have repurcussions in the context of the concept of capitulation. These contracts which were labeled in the Republican era as concessions have indeed been subject to a special legal regime. Determination of procedures under which a concession may be given through concession contracts which are attached the utmost importance, and especially how to select the concessionaire becomes the most tricky issue in this context. Based on the French administrative law principle of “intuitu personae”, there seems to be concensus in the Turkish doctrine that the concessionaire may be chosen with absolute discretion of the administration. This study aims at providing an evaluation as to why applying such principle to the concession contracts can not be justified, also, what kind of problematic results may arise thereto, and finally, why this approach which is accepted unanimously by the Turkish doctrine should not be embraced and therefore abondoned.