Besey ÖREN, Selma DAĞCI

Cinsiyet Eşitsizliği, Kadına Yönelik Şiddet ve Sağlık Çalışanlarının Yaklaşımı

Bu derlemede cinsiyet eşitsizliği, Türkiye ve dünyada kadına yönelik şiddetin görünümü, şiddetin nedenleri ve çözüm önerilerinin sunulması amaçlanmıştır. Şiddet tanımlanması ve girişimde bulunulması zor bir durum olmakla birlikte, şiddet sonrası mağdura yönelik koruma, tedavi ve iyileştirme hizmetlerin daha etkili biçimde sunulması ve gerektiği kadar sürekliğinin sağlanması çok büyük önem taşımaktadır. Toplumsal cinsiyet; toplumun kadın ve erkeklere verdiği roller, görevler ve sorumluluklardır. Kadına yönelik şiddet; cinsiyete dayalı olarak gerçekleşen ve kadınlarda fiziksel, cinsel, psikolojik herhangi bir zarar ve üzüntü sonucunu doğuran veya bu sonucu doğurmaya yönelik özel veya kamu yaşamında gerçekleşebilen her türlü davranış, tehdit, baskı veya özgürlüğün keyfi olarak engellenmesidir. Kadına yönelik şiddet prekonsepsiyonel öncesi dönemden başlamakta, doğumu takiben de kız bebeklerin öldürülmesi, yetişkinlik ve yaşlılık döneminde de daha çok cinsel istismara uğrama ve dayak olarak kendini sürdürmektedir. Dünya Sağlık Örgütü’nün 2005 yılında 11 ülkede 24.000 kadın üzerinde yaptığı çalışmada, kadınların; %13-61’inin fiziksel, %6-59’unun cinsel, %15-71’inin hem fiziksel hem de cinsel, %20-75’inin ise duygusal şiddete maruz kaldığı bildirilmektedir. Kadına yönelik şiddeti önlemek ve azaltmak amacıyla birey, aile, toplum ve sağlık çalışanları olarak her grubun üzerine düşen bazı sorumluluklar vardır. Bu bağlamda; hükümet tarafından yasal düzenlemeler yapılarak; çocukları, mağdurları, cinsel tacizden koruyacak yasal uygulamalar desteklenmeli ve güçlendirilmelidir. Sağlık çalışanlarının çalışma ortamlarında hastaları ile yakın ilişki kurmaları, şiddetin saptanması ve girişimi açısından anahtar rol oynamaktadır. Sonuç olarak, sağlık çalışanları şiddet belirti, bulgu ve girişimleri konusunda eğitilmelidirler.

Anahtar Kelimeler:

şiddet, cinsiyet eşitsizliği, sağlık çalışanları, kadın

Gender Inequalıty, Vıolence Agaınst Women and The Approach Of Health Care Workers

In this review, gender disparity, the appearance of violence against women in Turkey and the world, the reasons of violence and solution proposals were aimed at presenting. Although it is difficult to define and attempt violence, it is very important to provide protection, treatment and improvement services for post-violence victims more effectively and to ensure continuity as necessary. Social gender is the roles, Duties and responsibilities that society assigns to both men and women. Violence against women; on the basis of gender, and women actual physical, sexual, psychological harm and sadness caused to any private or public behaviour that occur in real life for looking this or that eventuality, threats, coercion or the arbitrary prevention of Liberty. Violence against women begins before the pre-parliamentary period, and after birth, the killing of girls continues as being subjected to sexual abuse and beating. According to the World Health Organization's study on 24.000 women in 11 countries, 13-61% of women are exposed to physical violence, 6-59% to sexual violence, 15-71% to physical and sexual violence, and 20-75% to emotional violence. In order to prevent and reduce violence against women, there are some responsibilities that fall on each group as individuals, family, community and health workers. In this context, legal arrangements must be made by the government to support and strengthen legal practices to protect children, victims and sexual harassment. Health workers ' close relationships with their patients in working environments play a key role in determining and attempting violence. In this context, health workers should be trained on their symptoms, findings and initiatives.

Keywords:

violence, gender inequality, health workers, women,

PDF

___

1. Şener Ü, Demirdirek Ü. 81 İl İçin Toplumsal Cinsiyet Eşitliği Karnesi, Tepav 2016; 1-19.
2. Bal M. Toplumsal Cinsiyet Eşitsizliğine Genel Bakış. KASHED 2014; 1(1): 15-28.
3. Eliuz U. Cinsel Kimlik Paniği: Kadın Olmak. Panic Of Sexual Idenıty: Beıng A Woman. Turkish Studies 2011; 6(3): 221-232.
4. Kaplan S, Akalın A, Pınar G, Yılmazer T. Hemşirelik öğrencilerinin kadına yönelik aile içi şiddet ve aile içi şiddette mesleki rollerine ilişkin tutumları. Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Hemşirelik E-Dergisi 2014; 2(1): 26-35.
5. Vatandaş C. Aile ve Şiddet: Türkiye’de Eşler Arası Şiddet.1.Baskı, Ankara, Uyum Ajans 2003; 173-176.
6. Dişsiz M. Hotun-Şahin N. Evrensel bir kadın sağlığı sorunu: kadına yönelik şiddet. Maltepe Üniversitesi Hemşirelik Bilim ve Sanatı Dergisi 2008; 1(1): 50-58.
7. Güler N, Tel H, Özkan-Tuncay F. Kadının aile içinde yaşanan şiddete bakışı. C. Ü. Tıp Fakültesi Dergisi 2005; 27 (2): 51–56.
8. Yörük S. Kadına yönelik şiddet: Antalya örneği. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Akdeniz Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Antalya 2010.
9. Üner S. Toplumsal Cinsiyet Eşitliği. T.C. Başbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Ankara Dumat Ofset 2008; 6-20.
10. World Health Organization (2005). Gender in mental health research. Erişim Tarihi: 13.10.2017; Erişim Adresi: Genevahttp://www.who.int/gender/documents/en/mentalhealthlow.pdf.
11. Falb KL, Annan J, Kpebo D, Cole H, Willie T, Xuan Z, Raj A, Gupta J. Differential impacts of an intimate partner violence prevention program based on child marriage status in rural Côte d'Ivoire. Journal of Adolescent Health 2015; 57(5): 553-558.
12. Belhorma S. Two months of marriage were sufficient to turn my life upside down: Early marriage as a form of gender-based violence. Gender & Development 2016; 24(2): 219-230.
13. Ellsberg M, Pena R, Herrera A. et al. Candies in hell: women’s experiences of violence in Nicaragua. Social Science & Medicine 2000; 51(11): 1595-1609.
14. Weingourt R, Maruyama T, Sawada I, et al. Domestic violence and women’s mental health in Japan. International Nursing Review 2001; 48 (2): 102-108. 15. Duman NB, Büyükgönenç L, Güngör T, Yılmazel G, Topuz Ş, Koçak DY. Sağlık Çalışanlarının Kadına Yönelik Şiddet Algılayışı ve Etkileyen Faktörler. Jinekoloji-Obstetrik ve Neonatoloji Tıp Dergisi 2016; 13(4): 154-159.
16. World Health Organization, Global and Regional Estimates of Violence against Women, For individual country information, see full compilation of data in UN Women, (2012). Violence against Women Prevalence Data: Surveys by Country. Erişim Tarihi: 15.10.2017; Erişim Adresi: http://apps.who.int/iris/bitstream/10665/85239/1/9789241564625_eng.pdf, p2,.
17. Rugira J. Forms, Causes and Effects of Violence Aganist Women in Mbulu Tanzania. General Education Journal, Published by Mount Meru University Research Unit 2015; 4(1): 16-31.
18. Mosleh H, Rehab A, Farzaneh R, Lori SA. Advancing Egyptian Society By Ending Vionelce Against Women, Published by Population Reference Burea 2015; 1-8.
19. Gracia E, Marisol L. Attitudes Towards Violence Against Women in The EU, Publishing house: European Commission 2015; 1-145, ISBN 978-92-79-53404-1.
20. Öztürk Ö, Öztürk Ö, Tapan B. Kadına yönelik şiddetin kadın ve toplum sağlığı üzerine etkileri. Sağlık Akademisyenleri Derneği 2016; 3(4): 139-144.
21. Uçar A. İstatistikî Verilerle Ulusal Basında Kadına Karşı Şiddet. İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi 2016; 7(2): 315-364.
22. Yetim D, Şahin ME. Aile Hekimliğinde Kadına Yönelik Şiddete Yaklaşım. Aile Hekimliği Dergisi 2008; 2(2): 48-53.
23. WHO, (2002). Intimate partner violence, , Erişim Tarihi: 13.10.2017; Erişim Adresi:http://www.who.int/violence_injury_prevention/violence/world_report/factsheets/en/ipvfacts.pdf.
24. Ergönen-Akça T, Özdemir MH, Salaçin S. Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet Tanısında Acil Servislerin Rolü: Bir Olgu Sunumu. Turk J Emerg Med 2002; 2(2): 45-49.
25. Türkiye Nüfus ve Sağlık Araştırması (TNSA), (2008). Hacettepe Üniversitesi Nüfus Etütleri Enstitüsü. Ankara, Türkiye. Erişim Tarihi: 26.11.2017; Erişim Adresi: http://www.hips.hacettepe.edu.tr/TNSA2008-AnaRapor.pdf.
26. KSGM, Aile İçi Şiddetle Mücadele El Kitabı, T.C. Başbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Kadınlar İçin Aile İçi Şiddetle Mücadele El Kitabı, Ankara 2009; 6-8.
27. Imam A. (2012). Bassam; Feminology: Woman Abuse. Erişim Tarihi: 13.10.2017; Erişim Adresi: http://www.freebooks.net/ebook/Feminology-Woman-abuse-2/pdf/view,1-10.
28. Türkiye’de Kadına Yönelik Aile İçi Şiddet Araştırması Özet Rapor, (2014). Erişim Tarihi: 10.10.2017; Erişim Adresi:http://www.hips.hacettepe.edu.tr/KKSA-TRAnaRaporKitap26Mart.pdf.
29. Atan ŞÜ. Töre ve Namus Cinayetleri. Turkiye Klinikleri J Obstet Womens Health Dis Nurs-Special Topics 2016; 2(2): 67-73.
30. İşleğen Y. Kadına Yönelik Şiddete Jinekolojik Yaklaşım. Kadına Yönelik Şiddet ve Hekimlik Sempozyumu: Ankara, 16-17 Kasım 2002. Ankara: Ankara Tabip Odası Yayınları 2003; 71-84.
31. Akın A. Toplumsal Cinsiyet Kadın ve Sağlık. Hacettepe Üniversitesi Yayınları 2003; 8(11): 20-25.
32. Kayrın N. Fiziksel Şiddete Uğramış Kadınlar Ve Tıptan Beklentileri: Kadın Hasta Hakları Çerçevesinde Bir Değerlendirme (Tez), Çukurova Üniversitesi, Adana, 2011.
33. Efe Ş. Acil Servis Hemşirelerinin Kadına Yönelik Aile İçi Şiddete İlişkin Rol ve Sorumlulukları. F.Ü. Sağ. Bil. Tıp Dergisi 2012; 26 (1): 49-54.
34. McCloskey LA, Lichter E, Ganz ML, et al. Intimate partner violence and patient screening across medical specialties. Acad Emerg Med 2005; 12(8): 712-722.
35. Tanrıverdi G, Şıpkın S. Çanakkale'de Sağlık Ocaklarına Başvuran Kadınların Eğitim Durumunun Şiddet Görme Düzeyine Etkisi. Fırat Tıp Dergisi 2008; 13(3): 183-187.
36. Akın A. Kadına Yönelik Aile İçi Şiddetin Kadın Sağlığına Etkileri: Kadına Yönelik Aile İçi Şiddetle Mücadelede Sağlık Hizmetleri. Ankara: TC Başbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü Yayını 2008; 1-159.