Diabetes mellitus (DM) köpeklerde sık görülen endokrin bir hastalıktır. Tip I DM (insülin bağımlı diabetes mellitus) köpeklerde diabetes mellitusun en yaygın formudur. Diabetin bu formu insülin yapımının kaybı ile karakterizedir. Bu nedenle glisemik kontrolün sağlanmasında mutlaka ekzojen insülin kullanılmalıdır. Tedavinin başlıca amacı glisemik kontrolü sağlayarak hiperglisemi ve glikozüri sonucu gelişen sekonder komplikasyonların neden olduğu klinik belirtilerin kontrol altına alınmasıdır. Bir çok köpekte kan glikoz konsantrasyonu stabilize edilmesine rağmen bazen insülin tedavisi sırasında glisemik kontrolün sağlanmasında zorluklar yaşanmaktadır. İnsülin tedavisi sırasında en sık rastlanan olumsuzluklar düşük doz insülin kullanımı, aşırı doz insülin kullanımına bağlı somogyi cevabı, insülinin etkisinin kısa sürmesi ya da etkisizliği (insülinin inaktive olması, son kullanım tarihinin geçmesi) ve insülin direnci gelişimidir Bu derlemenin amacı insülin tedavisi sırasında karşılaşılan olumsuzluklara dikkat çekmektedir.

Diabetes mellitus (DM) is a common endocrine disease in dogs. Type I DM appears to be the most common form of canine diabetes. This form of diabetes characterized by loss of insulin production Therefore, exogenous insulin must be used in providing glycemic control. The primary goal of therapy is to maintain normoglysemia and thereby control the sings that occur secondary to hyperglycemia and glycosuria which result in the development of complications. A lot of dogs in spite of stabilizing the blood glucose concentration during insulin therapy, sometimes experiencing difficulties glysemic control. The most common complications of insulin therapy; insulin underdosage, insulin overdosing and somogyi response, short duration of insulin effect, inadequate or impaired insulin absorpsion, circulating antiinsulin antibodies and insulin resistance