Kitabın girişinde yazar, Arapların; Güney Arapları ve diğer Araplar olarak ikiye ayrıldığını; yine Suriye ve Irak Arapları gibi, farklı coğrafyalarda farklı Arap yapılanmalarının olduğunu ifade eder. Türklerin Araplarla ilişkilerinin, Emevilerin Horasan valisi Kuteybe bin Müslim’in Maveraünnehr’e seferleri ile daha çok şiddet eksenli geliştiğini vurgulayan yazar, Emevilerin çöküşü sonrasında ise zamanla bir yakınlaşmanın olduğunu belirtir. Özellikle Abbasilerin Çin’in batıya ilerleyişi karşısında Türklerle iş birliği yaptığını ve bunun Arap-Türk yakınlaşmasına yol açtığını vurguladığı giriş bölümünde; Türklerin X. yüzyıldan itibaren İslam’ı kabul ettiğini, bundan sonra ise Arap kültürünün Türkleri oldukça etkilediğini ama buna karşılık Arapların Türk kültüründen etkilenmediğini ifade etmiştir.