Kallus Stabilizasyonu'nda Optimum Vida Konfigürasyonunun Belirlenmesi

Mandibular distraksiyon osteogenezisi alt çene gelişim yetersizliği tedavisinde sıklıkla uygulanan klinik bir yöntemdir. Klinikteki yaygın kullanımına rağmen distraksiyon osteogenezisi hakkında cevaplandırılmayı bekleyen pek çok soru bulunmaktadır. Bunlardan birisi de kallus stabilizasyonunu sağlayarak, yeniden kemikleşmenin sağlıklı bir şekilde gerçekleşmesine imkan verecek en iyi vida konfigürasyonunun belirlenmesidir. Bu çalışmada, kallus stabilizasyonunu sağlamak için hangi konumlarda ve kaç adet vida kullanımının gerekli ve yeterli olacağı hususunda öneriler sunulacaktır. Hastaya özel DICOM formatındaki bilgisayarlı tomografi verisi işlenerek üç boyutlu katı model haline getirilmiştir. Segmentasyon işlemiyle dişler, kortikal ve trabeküler kemik katmanları ayrı ayrı modellenmiştir. Sanal cerrahi işlemiyle ramus ve korpus segmentleri birbirinden ayrılmış, sanal distraksiyon gerçekleştirilerek korpus 11 mm öne konumlandırılmıştır. Kallus modellemesini takiben, modellenen distraktörler model üzerine yerleştirilmiştir. Tüm parçalar için hacimsel mesh oluşturulmuş ve sonlu elemanlar programına aktarılmıştır. Sonlu elemanlar analizleri bilateral simetrik olarak gerçekleştirilmiş, sağ ve sol distraktörlerde aynı vida konfigürasyonları seçilmiştir. Yapılan analizlerde, kesi hattı yakınındaki vidaların stabilizasyon üzerine etkisinin daha fazla olduğu ve üçgen pozisyonlamanın lineer pozisyonlamaya kıyasla stabilizasyon açısından daha uygun olacağı sonucuna varılmıştır. Maksimum stabilizasyon durumu olarak ramusta 14 ve korpusta 8 olmak üzere toplamda 22 vida kullanılan durum, referans stabilizasyon konfigürasyonu olarak belirlenmiş, diğer analizler bu referansa göre karşılaştırmalı olarak değerlendirilmiştir. Ramus kısmında üçgen pozisyonda kullanılan 3 vida ve korpus kısmında kesi hattı yakınında kullanılan 2 vida konfigürasyonunda, referans stabilizasyon konfigürasyonuna çok yakın sonuçlar elde edilmiştir. Mümkün olduğunca az sayıda vida ile maksimum stabilizasyon durumuna en yakın konfigürasyon belirlenmeye çalışılmış ve klinikte kullanımı önerilmiştir.

Determining the optimum screw configuration for the stabilization of callus

Distraction osteogenesis is a common clinical procedure to correct mandibular retrognathia cases. In spite of consolidated clinical use, lots of questions still remain to be answered concerning distraction osteogenesis. One of them is to determine the best screw configuration providing boneremodelling in a healthy way due to the stabilization of callus. In this study, some suggestions will be presented about the points “what best screw locations are” and “what the optimum screw quantity is”. A three dimensional solid model was obtained by processing patient-specific computed tomography data in DICOM format. Teeth, cortical and trabecular bone segments were modelled separately with the segmentation process. Ramus and corpus segments were separated from each other by virtual surgery and corpus segment was positioned 11 mm forward. The distractors modelled were assembled into the mandible after modelling the callus. The volume meshes created for all the parts were transferred to a finite element software. Finite element analyses were run as bilaterally symmetric which means the same screw configurations were set for both sides of the mandible. The studies carried out in this paper have shown that screws located closer to the osteotomy line provide more stability, and triangular configuration has a better impact on stability than linear configuration. The reference stabilization case was identified as the scenario of using 22 screws in total, including 8 screws in ramus segment and 14 screws in corpus segment. This case was assumed as maximum stabilization case and other analyses were compared with this result. The results of the configuration including triangularly located 3 screws in ramus segment and closely located 2 screws near the osteotomy line in corpus segment have shown similarity with the reference stabilization case. The closest configuration to the reference case has been tried to determine by using as few screws as possible and has been recommended for clinical use.

___

Boccaccio, A., Lamberti, L., Pappalettere, C., Carano, A., Cozzani, M., 2006. Mechanical behavior of an osteotomized mandible with distraction orthodontic devices. Journal of Biomechanics, 39(15), 2907-2918.

Bonnet, A.S., Dubois, G., Lipinski, P., Schouman, T., 2013. In vivo study of human mandibular distraction osteogenesis. Part II: Determination of callus mechanical properties. Acta Bioeng Biomech., 15(1), 11-18.

Lin, C.L., Chang, S.H., Wang, J.C., Chang, W.J., 2006. Mechanical interaction of an implant/toothsupported system under different periodontal supports and numbers of splinted teeth with rigid and non-rigid connections. Journal of Dentistry, 34, 682-691.

Ming-Yih, L., Chun-Li, L., Wen-Da, T., Lun-Jou, L., 2010. Biomechanical stability analysis of rigidintraoral fixation for bilateral sagittal split osteotom. Journal of Plastic, Reconstructive & Aesthetic Surgery 63, 451- 455.

Provatidis, C. G., Georgiopoulos, B., Kotinas, A., McDonald, J. P., 2008. Evaluation of craniofacial effects during rapid maxillary expansion through combined in vivo/in vitro and finite element studies. The European Journal of Orthodontics, 30(5), 437- 448.

Schreuder, W. H., Jansma, J., Bierman, M. W., Vissink, A., 2007. Distraction osteogenesis versus bilateral sagittal split osteotomy for advancement of the retrognathic mandible: a review of the literature. International journal of oral and maxillofacial surgery, 36(2), 103-110.

Yamashita, Y., Otsuka, T., Shigematsu, M., Goto, M. 2011. A long-term comparative study of two rigid internal fixation techniques in terms of masticatory function and neurosensory disturbance after mandibular correction by bilateral sagittal split ramus osteotomy. International journal of oral and maxillofacial surgery, 40(4), 360-365.
Süleyman Demirel Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi-Cover
  • ISSN: 1300-7688
  • Yayın Aralığı: Yılda 3 Sayı
  • Başlangıç: 1995
  • Yayıncı: Süleyman Demirel Üniversitesi
Sayıdaki Diğer Makaleler

In Vivo Verification of Different Hip Joint Center Estimation Methods in Gait Analysis For Healthy Subjects

Abdollah YOUSEFI, ERGİN TÖNÜK, Behzat B. KENTEL

Dış iskelet Robot Eklemleri için Antagonisttik ve Öngerilmeli Tip Sertliği Değiştirilebilir Eyleyici Tasarımlarında Güç Gereksinimi ve Enerji Sarfiyatı Karşılaştırması

Hasbi KIZILHAN, ÖZGÜR BAŞER, ERGİN KILIÇ, Necati ULUSOY

Test Bench Development for Femur Stability Assessment

Samuel CABALLERO SANCHEZ, Barbara LLINARES, Rafael PLA FERRANDO, Miguel A. SELLES

Sinüsoidal Formda Kalça Protezi Tasarımı ve Optimizasyonu

AHMET ZAFER ŞENALP, Gökçe AKGÜN, Can CANPOLAT, AHMET SİNAN ÖKTEM, Özgür KALBARAN

Otomatik Karıştırma Üniteli Aljinat Mikser Tasarımı

KARANİ KURTULUŞ, KENAN TÜFEKCİ

Eşyönsüz Yumuşak Dokuların İndentör Cihazı Kullanılarak İndentasyonu ve Gözlemi

Parinaz ASHRAFI, ERGİN TÖNÜK

Kadın Doğum Cerrahisinde Laparoskopik Histerektomilerde Kullanılmak Üzere Transvajinal Uterus Ampütasyon Cihazının Geliştirilmesi

Serkan DİKİCİ1, Betül ALDEMİR, Erkin GEZGİN, ÖZGÜN BAŞER, SAVAŞ ŞAHİN, Hakan ESER, UTKU KÜRŞAT ERCAN, Bülent YILMAZ, Sefa KELEKÇİ, HAKAN OFLAZ

İmplant ve Abutment Boylarının Kısa Dental İmplantların Stabilitesi Üzerindeki Etkilerinin İncelenmesi

EDA ÖZYILMAZ, Halil AYKUL, Emre OZYILMAZ, Mehmet DALKIZ, M. Burak BİLGİN

Püskürtmeli Kurutma Tekniği ile Hazırlanmış ZnO ve PVA Katkılı Kalsiyum Fosfat Esaslı Biyoseramik Tozlarının Sinterleme Davranışları

ŞEYMA DUMAN, BURAK ÖZKAL

Dental İmplant Uygulamalarında Ultra-İnce Tane Yapılı Titanyumun Kullanılabilirliğin Araştırılması

İlyas HACISALİHOĞLU, HALİM KOVACI, Gençağa PÜRÇEK, Akgün ALSARAN