Trajik düşüncenin köklerini bulduğumuz Antik Tragedyada, yeryüzü yaşamının ıstırap ve acıyla dolu olduğu, bununla birlikte bu dünyada meydana gelen olayların, aslında Olympos tanrılarının istenci uyarınca gerçekleştiği kabul edilir. Bu kabul, en ağır ve korkutucu çehresiyle görünür olduğunda dahi, yaşamın ardında tanrısal bir istenç bulmayı, böylece bu yaşama katlanmayı sağlar. Antik Tragedya kahramanları, bu sayede en korkunç acılarla sınandığı durumda bile, hiçbir pişmanlık bildirmez ve eylemlerinin tüm sorumluluğunu alırlar. Çünkü bu eylemler nedeniyle çektikleri bitimsiz acılar, aslında kişiliklerindeki sonsuz yanın bir gereğidir; burada tanrısallığın mührü vardır. Bu noktada, olgusallık ve sonsuzluk alanları arasındaki çatışmanın açık ifadesini Nietzsche’nin Apollon ve Dionysos ayrımında buluruz. Apollon, biçim ve ölçülülüğü salık veren tanrıyken, Dionysos, insanı kıstırılmaya çalışıldığı sınırlardan kurtarır ve doğasıyla bütünleştirir. Trajik kavrayışa ulaşmamızın anahtarı, Dionysosçu alanla bağımızı güçlendirmektir. Dionysos, bizi görünüşlerin yanılsamasından kurtarır ve yaşamdaki muhtemel kayıplarımızdan kaynaklanacak kaygı ve acıları azaltır, edilgin bir varoluşu engeller. Dolayısıyla bu gerilimde Dionysos’un üstün gelmesi, aynı zamanda yaşamın en dehşetengiz yüzüyle dahi haklı çıkarılmasını getirir, trajik olanın özünü veren de budur. Trajik kavrayışın dayanakları, olumlamada bulunduğuna göre, bu kavrayışa diğer anlatı türlerinde de rastlayabiliriz. Çalışmamızda günümüz anlatılarının en kitlesel ve etkili olanlarından sinemada trajik düşüncenin izini süreceğiz. Çünkü çağımızda trajik kavrayışa ulaşabilme olanağımızı farketmek, kendi varoluşumuzu haklı çıkarmamıza da katkıda bulunur. Bu bağlamda, Dionysos’un çeşitli görüntülerini sunan Barton Fink (Ethan ve Joel Coen, 1991), The Wicker Man (Lanetli Ada, Robin Hardy, 1973) ve Badlands (Kanlı Toprak, Terrence Malick, 1973) filmleri bize rehberlik etmek için oldukça uygun örneklerdir. Çalışmamızda, Antik Tragedyadan itibaren süreklilik taşıyan trajik kavrayış, bu örnekler aracılığıyla irdelenecektir.

In Ancient Tragedy, where we find the roots of tragic thought, it has been agreed that, the life on earth is full of misery and pain; however, every incident occurring on earth is actualized by the will of the gods in Olympus. This agreement ensures enduring the living with its most hurtful and scariest face by finding divine will behind this life. Thus, the heroes of the Ancient Tragedy do not regret anything and take all the responsibilities of all their actions, even they are tested with most formidable griefs. Because this endless pain caused by their actions is actually a necessity of the eternal side of their personalities, there is a seal of divinity. At this point, we can find the expression of the conflict between factivity and infinity, in the discrimination of Apollo and Dionysus formulated by Nietzsche. As Apollo is the God of shape and commends golden mean, Dionysus saves the humans from the limits they are imprisoned in and unifies them with their nature. The key of reaching the tragic comprehension is strengthen our connection with Dionysian area. Dionysus saves us from the illusions of the appearances and reduces the worries and aches derived from the possible losses in the living, prevents the passive way of existence. Therefore, the triumph of Dionysus in this rivalry also conveys the legitimation of life even with its most horrifying side, which carries the essence of the tragic. Accordingly finding the bases of tragic comprehension in affirmation, we can see this comprehension in other narratives. In this study, we will trace the tragic thought in the cinema, one of the most massive and efficient narratives in our age. Because, realizing our possibility to reach the tragic comprehension, also contributes us to legitimate our own existence. In this context, Barton Fink (Ethan and Joel Coen, 1991), The Wicker Man (Robin Hardy, 1973) and Badlands (Terrence Malick) films, which present various views of Dionysus, are pretty suitable examples to guide us. In our study, we will examine the continuous tragic comprehension dating from Ancient Tragedy via these examples.