Distopik edebiyat, insan sonrası koşulların gelişmesi için geniş bir hareket alanı sağlar. Sürekli büyüyen makineler, robotlar ve Yapay Zeka (AI) dünyasında yaşıyoruz. Bir zamanlar çok uzak bir hayal olan, çok amaçlı androidlerin her yerde bulunması, kısa bir süre sonra muhtemelen sıradan bir fenomen olacak. Bu anlatılar doğası gereği hiciv yoluyla sosyal ve politik eleştiriye yatkındır ve iş parodi noktasına geldiğinde çağdaş ustası Alan Ayckbourn'a döneriz. Dünyanın en üretken İngiliz oyun yazarı Ayckbourn, izleyiciyi androidlerin nihayetinde sosyal hayatın bir parçası haline geldiği distopik bir geleceğe götürüyor. Bu çalışma, Bundan Sonrası (1987) ve Komik Potansiyeli (1998) post-insan feminist kavramının perspektifinden analiz etmeye çalışır. Bu çalışma boyunca androidlerin insanların bir uzantısı olarak ortaya çıktığı ve ağırlıklı olarak temel ataerkil ayrıcalıklar, cinsiyet klişeleri ve sosyal normlarla yüklü belirli ideolojik temeller üzerine inşa edildiği tartışılmaktadır. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, komedi sahneleri her iki oyunda da bol miktarda bulunur ve Ayckbournian'ın marka dramaturjisine uygun olarak, trajedi her zaman yan parça kahkahalarına bir garnitür olarak sunulur. Bundan böyle, çalışmayan besteci Jerome umutsuzca kusurlu androidi Nan'a bir anne-kadın rolü devretmeye çalışırken, Comic Potential'ın aktör androidi Jacie, daha güçlü yapay zekası sayesinde kadınların boyun eğdirilmesini özetlerken, kıyaslanamayacak kadar farklı bir sonun keyfini çıkarıyor. modern-Pygmalion. Oyunlar, bizi esasen insan yapan şeyin ne olduğuna dair ortak ilkeleri paylaştıklarından, nihayetinde uygulanabilir bir karşılaştırmalı analize izin verir. Ayrıca, derinden kök salmış, tarihsel olarak oluşturulmuş, sosyal olarak inşa edilmiş ataerkil fantezilerin nihayetinde android bedeninde yeniden doğduğu iddia ediliyor.

This study attempts to analyze Alan Ayckbourn’s Henceforward (1987) and Comic Potential (1998) from the standpoint of posthuman feminism. It is argued throughout this study that androids emerge as the extension of humans and are predominantly constructed upon particular ideological foundations laden with essential patriarchal privileges, gender stereotypes, and social norms. Unsurprisingly, comedy scenes are galore in both plays, and in line with the Ayckbournian trademark dramaturgy, tragedy is always offered as a side dish to its side-splitting laughter. In Henceforward, the non-operational composer Jerome hopelessly attempts to consign a motherly-woman role upon his flawed android, Nan while Comic Potential’s actor android Jacie, thanks to her more robust AI, epitomizes female subjugation yet enjoys an incomparably distinctive denouement, evoking the modern-Pygmalion. The plays eventually allow a viable comparative analysis as they share mutual tenets about what essentially makes us humans. It is further maintained that deeply ingrained, historically formed, socially constructed patriarchal fantasies are ultimately reincarnated on the android body.