Objectives: Myocardial perfusion scintigraphy (MPS) is an important diagnostic test for detecting of coronary artery stenosis (CAS); however, tissue attenuation can lead to a difference in accuracy. We evaluated the diagnostic accuracy of attenuation-corrected (AC) and non-attenuation- corrected (NC) MPS for the detection of CAS. Methods: We retrospectively recruited patients who underwent invasive coronary angiography within 10 months after Tc-99m sestamibi MPS. The AC and NC perfusion images were analyzed separately, and each myocardial segment was scored based on relative uptake from 0 to 4. The summed stress score (SSS), summed rest score (SRS), and summed difference score (SDS) were calculated. The diagnostic performances were analyzed using the area under the curve (AUC) of the receiver operating characteristic curve. Results: From 117 patients, significant coronary stenosis was present in 66 patients (56%). The SSS and SRS obtained from NC-images were higher than those from AC, supporting the presence of attenuation artifacts in NC images. The AUC of SSS and SDS were significantly higher than those of SRS in both AC- and NC-images, but no significant difference was found between the AUC of SSS, and those of SDS. The optimal cut-offs were >12 for AC-SSS, >15 for NC-SSS, >4 for AC-SDS and >3 for NC-SDS. There was no statistically significant difference in the sensitivity, specificity, positive predictive value, negative predictive value, and accuracy among AC-SSS, NC-SSS, AC-SDS, and NC-SDS. Conclusion: NC-based Tc-99m-sestamibi MPS promised comparable accuracy to AC images by using different cut-off values for diagnosis. "> Amaç: Miyokardiyal perfüzyon sintigrafisi (MPS), koroner arter darlığının (CAS) saptanması için önemli bir tanı testidir; ancak doku atenüasyonu doğrulukta bir farklılığa yol açabilir. Atenüasyon düzeltmeli (AC) ve düzeltmesiz (NC) MPS’nin CAS tespiti için tanısal doğruluğunu değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Tc-99m-sestamibi MPS’den sonraki 10 ay içinde invaziv koroner anjiyografi yapılan hastaları geriye dönük olarak inceledik. AC ve NC perfüzyon görüntüleri ayrı ayrı analiz edildi ve her bir miyokardiyal segment, 0 ila 4 arasındaki rölatif tutuluma dayalı olarak puanlandı. Toplam stres skoru (SSS), toplam dinlenme skoru (SRS) ve toplam fark skoru (SDS) hesaplandı. Tanılama performansları, alıcı işlem karakteristiği eğrisinin eğri altındaki alanı (AUC) kullanılarak analiz edildi. Bulgular: Yüz on yedi hastadan 66 hastada (%56) belirgin koroner darlık mevcuttu. NC görüntülerinden elde edilen SSS ve SRS, AC’den elde edilenlerden daha yüksekti ve NC görüntülerinde atenüasyon artefaktlarının varlığını destekledi. Hem AC hem de NC görüntülerinde SSS ve SDS’nin AUC’si SRS’ninkinden önemli ölçüde daha yüksekti, ancak SSS’nin AUC’si ile SDS’ninkiler arasında anlamlı bir fark bulunmadı. Optimum kesim değerler AC-SSS için >12, NC-SSS için >15, AC-SDS için >4 ve NC-SDS için >3 idi. AC-SSS, NC-SSS, AC-SDS ve NC-SDS arasında duyarlılık, özgüllük, pozitif öngörü değeri, negatif tahmini değer ve doğruluk açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. Sonuç: NC tabanlı Tc-99m-sestamibi MPS, tanı için farklı kesim değerleri kullanarak AC görüntülerle karşılaştırılabilir doğruluk vaat etti. "> Amaç: Miyokardiyal perfüzyon sintigrafisi (MPS), koroner arter darlığının (CAS) saptanması için önemli bir tanı testidir; ancak doku atenüasyonu doğrulukta bir farklılığa yol açabilir. Atenüasyon düzeltmeli (AC) ve düzeltmesiz (NC) MPS’nin CAS tespiti için tanısal doğruluğunu değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Tc-99m-sestamibi MPS’den sonraki 10 ay içinde invaziv koroner anjiyografi yapılan hastaları geriye dönük olarak inceledik. AC ve NC perfüzyon görüntüleri ayrı ayrı analiz edildi ve her bir miyokardiyal segment, 0 ila 4 arasındaki rölatif tutuluma dayalı olarak puanlandı. Toplam stres skoru (SSS), toplam dinlenme skoru (SRS) ve toplam fark skoru (SDS) hesaplandı. Tanılama performansları, alıcı işlem karakteristiği eğrisinin eğri altındaki alanı (AUC) kullanılarak analiz edildi. Bulgular: Yüz on yedi hastadan 66 hastada (%56) belirgin koroner darlık mevcuttu. NC görüntülerinden elde edilen SSS ve SRS, AC’den elde edilenlerden daha yüksekti ve NC görüntülerinde atenüasyon artefaktlarının varlığını destekledi. Hem AC hem de NC görüntülerinde SSS ve SDS’nin AUC’si SRS’ninkinden önemli ölçüde daha yüksekti, ancak SSS’nin AUC’si ile SDS’ninkiler arasında anlamlı bir fark bulunmadı. Optimum kesim değerler AC-SSS için >12, NC-SSS için >15, AC-SDS için >4 ve NC-SDS için >3 idi. AC-SSS, NC-SSS, AC-SDS ve NC-SDS arasında duyarlılık, özgüllük, pozitif öngörü değeri, negatif tahmini değer ve doğruluk açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu. Sonuç: NC tabanlı Tc-99m-sestamibi MPS, tanı için farklı kesim değerleri kullanarak AC görüntülerle karşılaştırılabilir doğruluk vaat etti.