Aşk, tüm toplumların, tarih boyunca insan hayatını yönlendiren bir kavram olarak üzerinde durduğu ve edebi eserlerde belki de en çok işlenen izleklerden biridir. Aşk izleği, kişisel bir deneyim olarak, farklı sanatçılar tarafından farklı şekillerde işlenmiştir. Ancak genellikle, ya olumlu, yapıcı bir duygu olarak ya da karşılığını bulamamış ve insanı kahreden, acı çektiren nitelikleri üzerinde durulmuştur. Ahmet Haşim aşk olgusunu, Parıltı ve Karanfil adlı şiirlerinde, ateş ve alev imgeleri ile birleştirerek, ateşin çağrışımları ile aşk arasında bir analoji kurarak işler. Bu bağlantı, ateş imgesinin sosyolojik, psikolojik ve kültürel çağrışımlarının irdelenmesini zorunlu kılar. Bu bağlamda, ateşin (dolayısıyla da aşkın) analizi, aşkla ilgili içsel devinimleri, aşkın yaratma potansiyeli, yıkıcı yönü ve cinsellikle bağlantısı gibi ilişkilerin ortaya serimini mümkün kılmıştır.

Love is one of the commonest concepts worked on in almost all cultures throughout history, and the most frequently analysed theme in literary works. The theme of love is made a subject differently by different artists as a personal experience. However, it is generally dealt with either as a constructive, positive feeling or as agonizing, torturing experience with one-sided, courtly love characteristic. Ahmet Haşim works on the love theme in his two poems Parıltı and Karanfil, by combining it with fire and flame images and constructing an analogy between love and the connotations of fire. This analogous relationship makes it necessary to analyse the social, psychological and cultural connotations of the fire image. In this regard, analysis of fire (and so that of love) makes it possible to reveal inner impulses, creative potential, destructive dimension, and sexual drives associated with love.