"Kur’ânın güzel yüzü" tabiri, Kone­vî tarafından sebebsiz kullanılmış değildir. Çün­ki Îlâhî Kitab, herhangi bir mü’minin nazarın­da sâdece dünyevî ve uhrevî emir ve yasaklar mecmûası şeklinde görünmüş olabilir. Halbuki gerçek bir mü’min, aynı zamanda Kur’ândaki «izâfî güzelliği» de fark edebilmelidir. İşte Mutlak Güzel olan Allah’a nisbetle, «Îzâfî Gü­zel» sayılan Kur’ânın «güzel yüzü» de bu mâ­nâya gelmektedir. İşte Kur’ândaki bu «güzel­lik» farkedildiği zaman, Kur’ân sevilmiş olur ve bu sûretle de meydana gelen «Kur’ân sev­gisi», Allaha giden bir yolda, ebedileşir.