Kur'an'da İtaat Kavramı ve Ülü'l-Emre İtaatin Mahiyeti

Boyun eğmek anlamında olan itaat, mükellef bir varlık olan insanın temel özelliklerinden biridir. Bu yönüyle insan, mutlak itaat eden melekler ile Allah’a asi olan şeytanlardan ayrılmaktadır. Kur’an’da itaat, yerme ve övme ifadesi olarak kullanılmaktadır. Bu bağlamda, Allah’a, peygamberlerine ve emir sahiplerine itaat edilmesi emredilmiş, bu emre uyanlar övülmüş isyan edenler ise yerilmiştir. Bu çalışmada itaat kavramı ele alınmıştır. Kur'an ve Sünnette itaat konusu üzerinde durulmuş, mü'minlerin neye, kime ve hangi şartlarda itaat etmeleri veya etmemeleri gerektiği konusundaki sorulara cevap aranmıştır. Ayrıca ulema ve ümera ayırımının belirginleşmesinden itibaren bu iki grup arasındaki ilişki ağı ele alınmıştır.

THE CONCEPT OF OBEY IN THE QUR'AN AND THE QUALITY OF ULU'L-EMR OBEY

Obedience, which means submission, is one of the basic characteristics of man, who is a responsible being. In this respect, man differs from the absolutely obedient angels and the devils who are rebellious to Allah. Obedience is used in the Qur'an as an expression of praise and reproach. In this context, obedience to Allah, his prophets and those in command was ordered, those who followed this order were praised, and those who rebelled were condemned. In this study, the concept of obedience is discussed. In the Qur'an and Sunnah, the subject of obedience is emphasized, and answers are sought to the questions about what, to whom and under what conditions believers should or should not obey. In addition, the relationship network between these two groups has been discussed since the distinction between ulama and umera became clear.

PDF

___

Ahmed b. Hanbel, Ebû Abdullah Ahmed b. Muhammed eş-Şeybanî. el-Müsned. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1421/2001.
Akyüz, Vecdi. "Ana Baba (Ebeveyn)". TDV İslâm Ansiklopedisi. İstanbul: TDV Yayınları, 1991.
Altın, Mehmet. Âyetler ve Sûre Bağlamında Kur'ân'ın Rehberliği. Ankara: İlâhiyât Yayınları, 2021.
Âmidî, Seyfeddin. el-İḥkâm fî uṣûli’l-aḥkâm. nşr. İbrâhim el-Acûz. Beyrut: 1405/1985.
Aslan, Mehmet Selim. İslam Aile Hukuku. 3. Baskı. Bursa: Emin Yayınları, 2019.
Atalay, Halil. “Anne-babaya İtaat ve Hürmet”. Mehir. İlkbahar 1999.
Ateş, Süleyman. Yüce Kur’an’ın Çağdaş Tefsiri. İstanbul, 1989.
Aydın, Şükrü. Kur’an’ın Fırkacılık Olgusuna Yaklaşımı. İstanbul: Rağbet Yayınları, 2018.
Aydın, Şükrü. Türkçe Çevirileri Bağlamında Kur’an’ı Anlamak. Ankara: İlâhiyât Yayınları, 2021.
Barca, İbrahim. Âdil Siyaset ve İnsan Hakları, İstanbul: Siyer Yayınları, 2019.
el-Beğavî, Muhyi’s-sünne Ebû Muhammed Hüseyin b. Mesûd. Meʿâlimu’t-Tenzil. Riyad: Daru Tayyibe 1989.
el-Beyzâvî. Nâsırüddîn Ebû Saîd (Ebû Muhammed) Abdullah b. Ömer b. Muhammed. Minhâcü’l-vüsûl ilâ ʿilmi’l-usûl. Beyrut: 1416/1995.
Bilgin, Vejdi. “İslam Tarihinde Politik ve Dini Dil Üzerinden Nüfuz Mücadelesi”, Dini Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 14 (1). 2014.
Bilmen, Ömer Nasuhî. Büyük İslam İlmihali. İstanbul: Çelik Yayınevi, ts. el-Cevziyye, İbn Kayyim. Medâricü’s-sâlikîn, Kahire: 1403/1983.
Çaylak, Adem. “İslam Siyasi Tarihinde Bilgi (Ulema)-İktidar (Umera) İlişkisi: Ebu Hanife Örneği”. Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, KOSBED, 2019.
Demirci, Muhsin. Kur’an Tefsirinde Farklı Yorumlar. İstanbul: İFAV Yayınları 2017.
el-Ensârî, Abdülhamîd İsmail, "Ehlü’l-Hal ve’l-Akd", TDV. İslâm Ansiklopedisi, İstanbul: TDV Yayınları, 1994.
el-Ferahidî, Halil b. Ahmed. Kitabu’l-a’yn, Thk. Abdulhamid Hindavî. Beyrut: Darü’l-Kütubi’l-İlmiye, 2003.
el-Ferrâ, Ebû Ya‘lâ. el-Ahkâmü’s-sultâniyye. Nşr. M. Hâmid el-Fıkî. Beyrut:1403/1983.
Firuzabadî, Kâmûsu’l-muhit. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2005.
Goldziher, Ignaz. el-Akide ve’ş-şeria fi’l-İslâm, Trc. Muhammed Yusuf Musa. Kahire: 1946.
Gölcük, Şerafettin ve Toprak, Süleyman. Kelam, 9. Baskı. Konya: Tekin Kitapevi, 2016.
Haliloğlu, Hasan. Nesefî’ye ve îcî’ye Göre Kur’an-ı Kerim’de Evlilik Hükümleri. Ankara: Gece Kitaplığı, 2020.
el-Isfahanî, Rağıb. Müfredat. trc. Abdulbaki Güneş ve Mehmet Yolcu. İstanbul: Çıra Yayınları, 2016.
İbn ʿÂşûr, Muḥammed Ṭâhir. Tefsiru’t-Tahrir ve’t-tenvir. Tunus: Daru Sahnûn, 1984.
İbn Hişam, Ebu Muhammed Abdülmelik b. Hişam b. Eyyub el-Himyeri. es-Siyretü’n-Nebeviyye. Trc. Abdulvehhab Öztürk), İstanbul: Kahraman Yayınları, 2014.
İbn Manzûr, Muhammed b. Mükerrem. Lisânü’l-ʿArab. nşr. Abdullah Ali el-Kebîr. 6 Cilt. Kahire: Dârü’l-Maârif, 1119.
İbn Side, Ebü’l-Hasen Alî b. İsmâîl ed-Darîr el-Mürsî. el Muhkem. Thk. Abdulhamid Hindavî. Beyrut: Darü’l-Kütubi’l-İlmiye, 2000.
İbnü’l-Cevzi, Ebü’l-Ferec Cemâlüddîn Abdurrahmân b. Alî b. Muhammed el-Bağdâdî. Zadü’l-mesir. Dımaşk: 1984.
İbrahim Mustafa vd. el-Mu’cemu’l-Vasit. Kahire: İhyau’türas, 1972. İsmail Karagöz, “İtaat Kavramı”. Diyanet İlmi Dergi. c. 35, sy. 4. Ekim-Kasım-Aralık 1999.
İşliyen, Burhan. "Kur’ân-ı Kerîm’in Din Adamlarını Dünyevîleşmeye Karşı İkazı". Diyanet İlmi Dergi 57/ 2 (Haziran 2021): 499-524.
Kallek, Cengiz. "Biat". TDV İslâm Ansiklopedisi. İstanbul: TDV Yayınları, 1992.
Kandehlevi, M. Yusuf. Hayatü’s-Sahabe. Çev. Ahmet Meylani. Konya: İslami Neşriyat , ts.
Köse, Saffet. Genetiğiyle Oynanmış Kavramlar ve Aile Medeniyetinin Sonu. Konya: Mehir Vakfı Yayınları, 2016.
Kur’an-ı Kerim Açıklamalı Meali. Hzr. Hayrettin Karaman vd. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, 2018.
Lewis, Bernard. İslam’ın Siyasal Dili. Çev. Fatih Taşar. Kayseri: Rey Yayıncılık 1992.
el-Maturidi, Ebi Mansur Muhammed b. Muhammed. Te’vilatu’l-Kur’an. İstanbul: Daru’l-Mizân, 2006.
el-Maverdî, Ebü’l-Hasan Ali b. Muhammed b. Habib el-Basrî. en-Nüketu ve’l-uyûn. Beyrut: Daru’lKutubi’l İlmiye. ts.
el-Maverdî, el-Ahkamü’s-sultaniyye. Thk. Ahmed Mübarek el-Bağdadî. Kuveyt: Mektebetü Dâri İbn Kuteybe, 1989.
el-Mevdûdî, Ebü’l-‘Ala. Tefhimu’l-Kur’an. İstanbul: İnsan yayınları, ts.
Muhammed Fuad Abdülbâki. el-Muʿcem. Beyrut: Daru’l-ma’rife, 2012.
Mutçalı, Serdar. Arapça-Türkçe Sözlük. İstanbul: Dağarcık Yayınevi, 1995.
Mücahid b. Cebr, Tefsir el-İmam Mücahid b. Cebr. Birleşik Arap Emirlikleri: Darü’l-Fikri’l-İslamî, 1989.
Mükatil b. Süleyman. Tefsir Mükâtil b. Süleyman. Tah. Abdullah Mahmut Şemate. Beyrut: Müessesetu’ttarihu’l-arabiyye, 2002.
en-Nesefî, Ebü’l-Berekât Abdullah b. Ahmed b. Mahmûd. Medâriku’t-Tenzîl Hakâiku’t-Te’vil. Beyrut: Daru’l-Kelimu’t-Tayyib, 1998.
Özsoy, Ömer & Güler, İlhami. Konularına Göre Kur’an. Ankara: Fecr Yayınları, 2013.
er-Râzî, Fahreddin. Mefâtihu’l-Ğayb. Lübnan: Darü’l-Fikr, 1981.
Said-i Nursî, Lem‘alar. İstanbul: Zehra Yayıncılık, 2006.
Samerrâî, Fâdıl Sâlih. Kur’an’ın Beyan Üslûbu, Çev. Osman Ertuğrul. İstanbul: Rağbet Yayınları, 2015.
Severcan, Şefaettin. İslam Tarihi ve Medeniyeti. İstanbul: Siyer Yayınları 2018.
Seyyid Kutub. Fî Zilâl’il-Kur’an. Çev. Salih Uçan, Mehmet Yılmaz, Vahdettin İnce. İstanbul: Dünya Yayıncılık, 1989.
Sinanoğlu, Mustafa, "İbadet". TDV İslâm Ansiklopedisi. İstanbul: TDV Yayınları, 1999.
et-Taberî, Ebu Cafer Muhammed b. Cerir. Camiu’l-Beyan an Te’vili ayi’l-Kur’an. Thk. Abdullah b. Abdul Muhsin et-Türkî. Kahire: Hicr Yayınları, 2001.
et-Taftazanî, Ebu’l-Vefâ. Kelam İlminin Belli Başlı Meseleleri. Çev. Şerafettin Gölcük. İstanbul: Kayıhan Yayınları, 1980.
Türcan, Talip. "Ülü’l-emr". TDV İslâm Ansiklopedisi. İstanbul: TDV Yayınları, 2012
Topaloğlu, Bekir. Kelam İlmine Giriş. Ankara: Damla Yayınevi, 2013.
Turşak, Musa. Kur’an’da Özeleştiri. Erzurum: İksad Yayınları, 2020.
Uludağ, Süleyman. İslam-Siyaset İlişkileri, 3. Baskı. İstanbul: Dergâh Yayınları, 2014.
Yazır, Elmalılı Muhammed Hamdi. Hak Dini Kur’an Dili. Ankara: Akçağ Yayınları, 2013.
Yıldız, Nurettin. Sosyal Bilimler Ansiklopedisi. İstanbul: Risale Yayınları, 1990.
ez-Zemahşerî, Ebü’l-Kâsım Mahmûd b. Ömer. el-Keşşaf ‘an Haka’ikı Ğavamidı’t-Tenzîl. İstanbul: Mega Basım Yayın, 2017.