Bu çaly?manyn amacy, Y.Ö. Dördüncü yüzyylda tiyatro sanatynyn ilk kuramyny belirleyen Aristoteles'in ve 20.yüzyyla damgasyny vuran Bertolt Brecht'in Yngiliz Tiyatrosuna olan etkilerini açyklamaktyr. 2O. Yüzyylyn en önemli tiyatro kuramcysy olan Alman oyun yazary, tiyatro yönetmeni ve ele?tirmeni Bertolt Brecht, ça?da? oyun yazarlaryna önemli ipuçlary vermi?tir. Ynsanlyk tarihinin en büyük iki sava?yna tanyk olan Brecht, çaly?malaryny daha iyi bir dünya adyna yapmy?tyr. Bunu uygularken, toplumun aksayan yönlerini ele?tirel bir dil kullanarak göstermi? ve izleyicileri dü?ünmeye sevk etmi?tir. 1956'dan itibaren John Osborne ile ba?layan yeni Yngiliz tiyatrosu döneminde, hemen hemen bütün oyun yazarlary Aristoteles'in de?il de Brecht'in kuramlaryny eserlerinde kullanmy?lardyr. Bundan dolayy, Ykinci Dünya Sava?y sonrasy Yngiliz oyun yazarlary Brecht'in geli?tirdi?i Epik kuramyny kullanarak politik eserler yazmy?lardyr. Yngiliz oyun yazarlarynyn amacy, ça?da? toplumun hatalaryny açyklamakty ve yazarlar bunu en politik sanat olan tiyatroda uygulamy?lardyr.

The aim of this study is to interpret the effects to English theatre of Aristotle who defined the first theory of theatre art in the 4th century B.C,and those of Bertolt Brecht who marked upon the 20th century theatre. The most significant theatre theorist of the 20th century, the German playwright, theatre director and commentator Bertolt Brecht, provided outstanding clues to contemporary playwrights. Brecht, who witnessed the two great world wars of human history, conducted his works in order to shape a better world. By carrying this out, Brecht utilized a critical language to signify the palsied sides of the society and urged the audiences to think about them. In the new English theatre period beginning with John Osborne, almost all playwrights applied Brecht's theories in their works, not Aristotle's. Therefore, the post World War II English playwrights producted political plays by exercising Epic theory which was developed by Brecht. The English playwrights' purpose was to demonstrate the faults of the contemporary society, and conducted this on theatre which is the most political art.