Çoğunlukla soru-cevap diyalektiği formunda ilerleyen Sokratik diyaloglarda mitik anlatım formuna geçiş, soru-cevap formunun kesintiye uğradığı ve mantıksal çözümlemenin bir kenara bırakıldığı anları temsil eder. Yunan felsefesinin oluşumunu “logos”tan “mythos”a geçiş olarak tanımlayan modern bakış, “logos”u bilgi ve rasyonel olanla ilişkilendirirken, “mythos”u felsefe-öncesi dönemin irrasyonel temsili olarak kurgular. “Logos” ve “mythos”u zıt kavramlar olarak ele alan anlayışa karşı bu yazının amacı, mitin Sokratik diyaloglardaki rolüne ışık tutmaktır. Bu çalışmada “logos” ve “mythos” arasındaki ilişki dinamik bir ilişki olarak yorumlanıyor, bu ilişkinin farklı boyutları inceleniyor ve felsefenin imkanları açısından önemi tartışılıyor. Bu tartışma ışığında, mitin aslî rolünü kavrayabilmek için diyalogların kendilerini eğitimsel edim olarak yorumlamamız ve diyaloğun katılımcılar üzerinde yaratması beklenen dönüştürücü etkiyi göz önünde bulundurmamız gerektiğini iddia ediyorum

In Socratic dialogues, the dialogical form is usually regarded as the appropriate way to pursue the discussion. At certain points of the dialogue, myths are introduced as the only permitted discontinuity in the question-and-answer form and they represent the moments in which logical analysis and argumentation are set aside by the interlocutors. According to modern contention, Greek philosophy emerged in the transition from “mythos” to “logos” and its defenders interpret their relationship in terms of a binary opposition. The transition from “mythos” to “logos” is conceived as the transition from an irrational pre-philosophical imagination towards knowledge that is marked by rationality. Against the modern contention, this paper aims to shed light upon the substantial philosophical role of myth in Socratic dialogues. I explore the different dimensions of the dynamic relationship between mythical explanation and dialectic and discuss the possibilities their interpenetration provides for philosophy. I argue that in order to appreciate the substantial role of myth, it is fundamental to highlight the performative as well as the argumentative aspect of Socratic dialogues. This involves regarding them as demonstrations of paideia and taking into account the intended impact of the dialogues on the interlocutors — an impact which concerns a radical shift in one’s way of life