Ruh-beden ilişkisi problemi, felsefe tarihinde sürekli olarak bir takım tartışmalann odak noktasını oluşturmuştur. Eflatun'dan başlayarak günümüze kadar birçok düşünür, ruh-beden arasındaki ilişki ve etkileşimi açıklamaya çalışmıştır. Bu ilişki, ölümsüzlük açısından ele alındığında, genel olarak ruhun veya insanın mahiyeti ile ilgili olmuştur. Ruh-beden ilişkisi bağlamında gündeme gelen ölümsüzlük ise; ruh ve bedenden meydana geldiği kabul edilen insan varlığının asıl unsurunu ruhun oluşturduğu, yok olanın yalnızca beden olduğu ve ruhun bedenden aynidığı şeklinde ifade edilen ve anlaşılan öğretidir. Buradan hareketle denilebilir ki ölümsüzlük problemi, ruhun ya da insanın kişiliğinin, öldükten sonra belirli bir şekilde var olduğunu ve varlığını devarn 'ettirdiği iddiasını ileri süren yaklaşıma işaret etmektedir. Doğal olarak her felsefi düşünce ve din, farklı insan anlayışına sahip olduğu için farklı ölümsüzlük anlayışına da sahip bulunmakiadır. Dolayısıyla bu durum konuyu, üzerinde birçok tartışmanın yapıldığı, oldukça canlı bir alan haline getirrnek.iedir. Biz bu makalede Gazru1, İbn Rüşd, Hocazade ve Ali Tı1si'nin TehafUtlerinde ölümsüzlük problemini ele alış yöntemleri üzerinde duracağız.