Konularını genellikle Türk tarihinden seçmeye özen gösteren Mustafa Necati Sepetçioğlu, daha çok romanları ve tiyatrolarıyla tanınır. Yazar, Türk destan ve efsanelerine yönelik derleme ve incelemeler de yapmıştır. Sepetçioğlu'nun eser verdiği diğer bir tür de öyküdür. Bunlar, Abdürrezzak Efendi (1956), Menevşeler Ölmemeli (1972) adlarını taşır. Daha çok yalnızlık, özlem, kadm-erkek ilişkileri, geçim sıkıntısı gibi temaların işlendiği öykülerde, insana özgü duygu ve düşüncelerin genellikle nesneler üzerinden anlatıldığı dikkati çeker. Biz de bu noktadan hareketle bu bildiride, Mustafa Necati Sepetçioğlu'nun öykülerini, ön plana çıkan nesne-insan ilişkisi açısından incelemeye çalışacağız.

Mustafa Necati Sepetçioğlu, who has tried to choose his stories' subject matters mostly from Turkish history, is generally known with his novels and dramas. The writer has made compilations and research related with Turkish sagas and legends. Another genre which was produced by Sepetçioğlu is story. These are Abdürrezzak Efendi (1956), Menevşeler Ölmemeli (1972). In these stories, in which such themes as loneliness, yearning, men-women relations, concerns over making a living, sentiments peculiar to man are recounted through objects. Thus this paper intends to analyse Sepetçioğlu's stories in terms of object-human relationships.