Massimo Ganci, "La Sicilia del Gattopardo" (Leopar'ın Sicilya'sı) adlı yapıtında Sicilya'nın taşlaşmış kuraklığının, Tomasi di Lampedusa için insan yaşamının bir yansıması olduğunun altını çizer (Aktaran: Gioia, 2014). Bu çorak manzarayı değiştirmenin olanaksızlığı, insan varoluşunun içinde bulunduğu durumdan kurtulmasının zorluğuyla koşutluk taşır. "Il Gattopardo" (Leopar) adlı yapıtın satır aralarındaki çorak, kurtarılması olanaksız Sicilya, boşlukta asılı kalmış bireyin çaresizliğinin izdüşümü niteliğindedir. Bu boşluk ve acı duygusu, Tomasi di Lampedusa'nın karamsarlığını daha da arttırarak onu evrensel bir şüpheciliğe ve her türlü idealin yıkılmaya mahkum olduğu inancına sürüklemektedir. Bu bağlamda yazar, yapıtında sonsuzluk ve ölüm kavramlarını evrenselleştirmekte ve bu kavramları günlük yaşamın özü olarak algılamaktadır. Sicilya manzaralarının insan kaderiyle benzerliği, bu açıdan kozmik bir boyuta ulaşmakta, sembolik bir önem kazanmaktadır. Tarihi açıdan değerlendirildiğinde durağan bir nitelik gösteren 1860'ların Sicilya'sı, bu bağlamda ölümün tehditkâr varlığının egemen olduğu varoluşsal bir durumun metaforu olarak karşımıza çıkar. Çalışmamızda gün yüzüne çıkarmayı amaçladığımız üzere, gerçekler karşısında başkahramanın güçsüzlüğü, yaklaşan ölümle birlikte hissettiği kaygılar, saldırgan bir cinselliğe umutsuzca tutunmaya çalışması her ne kadar yaşamla iç içe duygu ve davranışlar olma izlenimi verseler de, aslında derin bir şekilde ölüme dair izler taşırlar. İtalya'da "100 temel yapıt" arasında gösterilen "Il Gattopardo"da, yaşam karşısında ölümün yüceltilmesi ve bu kavram aracılığıyla sonsuzluğa ulaşma arzusunun ön plana çıkması, yapıtın İtalyan edebiyatında dikkate değer bir önem taşımasına neden olmuştur.