Carl Schmitt’in önemini ve meydan okumasını anlayabilmek için onu umursamamaktan veya sorgu- suz sualsiz benimsemekten kaçınmak gerekir. Bir başka deyişle, Schmitt’in düşüncesindeki müphemlik, onun çalışmalarını tamamen reddetme veya koşulsuz kabul etme şeklindeki tutumların aynı kör noktada bu- luşmasını sağlıyor. Schmitt’in, Zygmunt Bauman’ın formüle ettiği ‘modernitenin müphemliği’ mefhumunu yansıttığı ölçüde, modern bir kuramcı, hatta bir modernite kuramcısı olduğu söylenebilir. Bauman’ın bu mefhumuna göre, modernite düzen ve kaosun iki kutupluluğundan ibarettir. ‘Düzen-kaos’ ikiliğinin Schmitt’in eserlerindeki yansımasını, hem ‘egemenlik-istisna’ geriliminde, hem de mitolojik-teolojik bir çerçevede ele alınan Katechon ve Acheron terimlerinde görmek mümkündür. Bu makalede, özellikle ege- menlik ve istisna arasındaki ilişki kapsamında, Schmitt’in kuramının temel gerilimi ‘Acheron’a kapılan Ka- techon’ mefhumuyla ifade edilecek. Daha sonra, bu genel gerilimin Schmitt’in 1963 yılında yayımlanan ese- ri Partizan Teorisi’ndeki izleri gözden geçirilecek. Bu eserin altbaşlığının da gösterdiği gibi (“siyasal kav- ramı üzerine bir yorum/not”), Partizan Teorisi’nin eleştirisi okuru doğrudan ABD’nin tek kutuplu hâkimi- yeti ve teröre karşı savaşı bağlamında dost-düşman ayrımının sorunsallaştırılmasına yönlendirecek