Yargıtay Hukuk Genel Kurulu tarafından, tüketicinin, satın almak istediği ürü- nün gösterilmesi sırasında bir kolinin başına düşürülmesi sonucu uğradığı zararın tazmini amacıyla açtığı davanın Tüketici Mahkemelerinin görevinde olduğu yönünde karar verilmiştir. Uyuşmazlık, sözleşmenin kurulmasından önce ortaya çıkan, sözleşme görüşmelerinden doğan kusurlu sorumluluğa ilişkindir. Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun’un 23. maddesinde “bu Kanunun uygulanmasıyla ilgili olarak çıkacak her türlü ihtilaflarda” Tüketici Mahkemeleri görevli kabul edilmiş, Kanun’un kapsam başlıklı 2. maddesinde “tüketici işlemi” esas alınmış, tanımlar başlıklı 3. maddesinde ise tüketici işlemi “tüketici ile satıcı-sağlayıcı arasında yapılan her türlü hukuki işlem” şeklinde tanımlanmıştır. Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun’un kapsamı hukukî işlem esas alınarak belirlenmiş olduğundan, karara konu olay bakımından taraflar arasında böyle bir hukukî işlemin mevcut olup olmadığının araştırılması gereklidir. Her ne kadar sözleşme görüşmelerinden doğan sorumluluğa sözleşmeye ilişkin genel hükümler uygulansa da, bu aşamada taraflar arasında henüz sözleşme şeklinde ortaya çıkan bir hukuki işlem mevcut değildir. Bizatihi sözleşme görüşmelerinde bulunmakla bir hukukî işlemin meydana geldiği de kabul edilemeyeceğinden, bu konudaki uyuşmazlığın Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun kapsamında bulunmadığı ve dolayısıyla Tüketici Mahkemelerinin görev alanında olmadığı kabul edilmelidir.

Joint Civil Chambers of the Court of Cassation ruled that Consumer Courts have jurisdiction in the lawsuit brought by the consumer who suffered from the package that dropped on him while the product that he wants to purchase was being showed. The dispute is related to the fault-based culpa in contrahendo liability which had arisen prior to the conclusion of the contract. Article 23 of the Consumer Protection Law draws the frame of the Consumer Courts’ jurisdiction and states that these courts have jurisdiction in “any dispute arising from the execution of this Law”. “Consumer act”, which is taken as a central element by determining the scope of the Law in the Article 2, is defined as “any legal transaction between consumer and seller-supplier” in the Article 3. Since the scope of Consumer Protection Law is based on legal transaction, it is necessary to determine whether there is such a legal transaction between the parties of the dispute. Even if general provisions of contracts are applicable to culpa in contrahendo liability, a legal transaction arose as a contract is not yet appeared at this stage. The dispute arising from the contract negotiations should be excluded from the scope of Consumer Protection Law and the jurisdiction of the Consumer Courts due to the fact that sole contract negotiations cannot be regarded as a “legal transaction”.