Babaların Kızların Eğitimi ve Kariyeri İçin Verdiği Destek ve Bu Desteğin Sınırları: Erken Cumhuriyet Döneminden Bir Örnek

II. Meşrutiyet’ten beri babaların kızların eğitimindeki rolünün arttığı; fakat kızlarına verdikleridesteği belli noktalarda geri çektiği bilinmektedir. Bu araştırma, bu durumu 1919 yılında orta sınıfbir aileye doğan ve profesör olarak emekli olan Nezihe Kurtiz’in deneyimlerini inceleyerekörneklemektedir. Sözlü tarih yöntemi kullanılan araştırmada, Kurtiz ile 2009 yılında yaklaşık 19 saatgörüşme yapılmıştır. Bulgular, babasının Kurtiz’in eğitimini, üniversitedeki asistanlığına kadardesteklediğini; ancak Kurtiz üniversite hayatına daha çok katılmak istediğinde kısmen desteğiniçektiğini göstermektedir. Bu çalışma, Kurtiz’in babasının, kızına eğitim ve kariyer alanlarında neölçüde destek verdiğini ve bu desteğin sınırlarını incelemekte ve babanın, kendi şahsında ilerici vegeleneksel öğeleri nasıl bütünleştirdiğini somutlamaktadır.

Fathers’ Support for the Education/Career of Their Daughters and Its Limits: A Case from the Early Republican Period

Fathers increasingly participated in the education of their daughters since the II. Constitutional Period; however they withdrew their support at certain points. This research illustrates this by studying the experiences of Nezihe Kurtiz, a woman born into a middle class family in Anatolia in 1919 and retired as a professor. Almost nineteen hours of oral history interviews were made with Kurtiz in 2009. The findings show that her father supported Kurtiz’s education until she became a research assistant; however he partially withdrew his support as Kurtiz wanted to connect herself more to the university life. This paper illustrates the extent and limits of her father’s support for Kurtiz and shows how he integrates progressive and traditional elements in his identity.

PDF

___

Ağaoğlu, S. (1984). Bir ömür böyle geçti: sessiz gemiyi beklerken. İstanbul: Ağaoğlu Yayınevi.
Arat, Z. (1998). Educating the daughters of the republic. In: Z. F. Arat (Ed.), Deconstructing images of Turkish woman (s. 175-181). New York: St. Martin’s Press.
Durakbaşa, A. (1998). Cumhuriyet döneminde modern kadın ve erkek kimliklerinin oluşumu: Kemalist kadın kimliği ve ‘Münevver Erkekler’. İçinde: A. Berktay Hacımirzaoğlu (Ed.), 75. Yılda kadınlar ve erkekler,
“Bilanço 98” Kitap Dizisi (s. 29-51). İstanbul: Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı.
Durakbaşa, A., & İlyasoglu, A. (2001). Formation of gender identities in republican Turkey and women's narratives as transmitters of 'Herstory' of modernization. Journal of Social History, 35 (1), 195-203.
Hoopes, J. (1979). Oral history, an introduction for students. The University of North Carolina Press.
Kabasakal-Arat, Z. F. (2003). Where to look for the truth: memory and interpretation in assessing the impact of Turkish women’s education. Women’s Studies International Forum, 26 (1), 57-68.
McCracken, G. (1988). The long interview. Newbury Park, CA: Sage Publications.
Neyzi, L. (1999). İstanbul'da hatırlamak ve unutmak: Birey, bellek ve aidiyet. İstanbul: Türk Tarih Vakfı Yurt Yayınları.
Neyzi, L. (2010). Oral history and memory studies in Turkey. In: C. J. Kerslake, K. Öktem, ve P. Robins (Eds.), Turkey’s engagement with modernity: conflict and change in the twentieth century (s. 443-457). Hampshire: Palgrave McMillan.
Öncü A. (1981). Turkish women in professions: why so many?. In: N. Abandan-Unat (Ed.), D. Kandiyoti, ve M. B. Kıray iş birliğiyle, Women in Turkish society, (s. 181- 193). Leiden: Brill.
Öncü, A. (1982). Uzman mesleklerde Türk kadını. İçinde: N. Abadan-Unat (Ed.), Deniz Kandiyoti ve Mübeccel Kıray’ın iş birliği ile, Türk toplumunda kadın, (s. 253- 267). Ankara: Türk Sosyal Bilimler Derneği Yayınları.
Ritchie D. A. (2003). Doing oral history, a practical guide. Oxford: Oxford University Press.