193103

Sinema Çalışanlarının İş Yaşam Dengesi Üzerine Bir Araştırma

Araştırmanın amacı, sinema sektöründe çalışan teknik personel ve yardımcı oyuncuların iş yaşam dengesini tespit etmektir. Araştırma Van Laar, Edwards ve Easton (2007) tarafından geliştirilen, Akar ve Üstüner tarafından 2017’de Türkçeye uyarlanan ölçek yardımıyla yapılmıştır. Ölçek çerçevesinde iş yaşam dengesi; 6 boyut (İş ve kariyer memnuniyeti, Genel iyi olma hali, Aile-iş yaşam dengesi, İş yaşamında stres, İşi kontrol edebilme ve Çalışma koşulları) ve 23 alt madde ile ölçülmüştür. Araştırma katılımcıları Türkiye’de halen gösterimde olan üç dizide aktif faaliyet gösteren toplam 110 teknik personel ve yardımcı oyunculardan oluşmaktadır. Nicel yönlü araştırmanın verileri SPSS V24 programında analiz edilmiş ve değerledirilmiştir. Çalışma sonucunda ilgli örneklemin boyutlar özelinde iş yaşam denge ortalaması en kötü=1, en iyi=5 sınırlığında; iş ve kariyer memnuniyetinde 3,1455; genel iyi olma halinde 3,5273; aile-iş yaşam dengesinde 3,1758; iş yaşamında streste 3,3218; işi kontrol edebilmede 3,6909 ve çalışma koşullarında 3,1182 olarak bulunmuştur. İlgili örneklemin toplam ortalama iş yaşam denge skoru 3,3299 seviyesindedir.

Anahtar Kelimeler:

Sinema Endüstrisi, İş Yaşam Dengesi

PDF

___

Akar H. ve Üstüner M. (2017). İş Yaşam Kalitesi Ölçeğinin Türkçe Uyarlaması: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması, İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Cilt(18), Sayı(2), ss.159-176.
Akın A., Ulukök E. ve Arar T. (2017). İş-Yaşam Dengesi: Türkiye’de Yapılan Çalışmalara Yönelik Teorik bir İnceleme, AKÜ İİBF Dergisi, Cilt(XIX), Sayı (1), Haziran, ss.113-124. Başaran, A., M.M. Kurtulmuş (2016). Türk Film Endüstrisinde Çalışma İlişkileri ve Sendikalaşma, Çalışma ve Toplum Dergisi, 2016/I, ss.199-227.
Choudhary, N., Singh, N. K. (2016). Work-Family Balance as per Life Stage and Total Experience: An Empirical Study among Officers of Defense (Central Public Sector Enterprises) in Bangalore, The IUP Journal of Organizational Behavior, 15(1), ss.49-70.
Dilek, S., Yılmaz, K. (2016). Öğretmenlerin İşkoliklik Eğilimleri ile İş-Yaşam Dengeleri, E-Kafkas Eğitim Araştırmaları Dergisi, 3(1), ss.36-55. Erkılıç, H. (2012). Türkiye’de Sinema Salonlarının Dijital Dönüşümü, The Turkish Online Journal of Design Art and Communication, Vol.(2), No.(2), ss..94-99.
Erkılıç, H.(2008). Sinema Politikaları Çerçevesinde Filmlere Sağlanan Devlet Desteği, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi, Sayı(33), ss.57-71. http://dergipark.gov.tr/download/article-file/212186
Erus, Z. Ç. (2007). Film Endüstrisi ve Dağıtım: 1990 Sonrası Türk Sinemasında Dağıtım Sektörü, Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, Cilt (4), Sayı(4), ss.5-16.
Göker, N.(2018). Sinemada Prekarizasyon: Filmlerde Güvencesizliğin Mikro Anlatıları, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, Cilt (11), Sayı (55), Şubat, ss. 839-848. http://www.sosyalarastirmalar.com/cilt11/sayi55_pdf/6iksisat_kamu_isletme/goker_neslihan.pdf
Guest, D.E. (2002). Perspevtives on the Study of Work-Life Balance, Social Sciences Information, 41(2), ss.255-279.
Hinkle, E. M.(2009). Modern Türkiye’de Sinema, KEBİKEÇ İnsan Bilimleri İçin Kaynak Araştırma Dergisi, (Dosya Sinama ve Tarihi II), Sayı (28), ss.92-102. http://archive.kebikecdergi.org/28.pdf#page=93 İyem, C., Yalçın, T. ve Yıldız Z. (2016). Sinema Sektöründe Emek Süreci: Yönetmenler Örneği, OÜSOBİAD, Temmuz, ss.120-142. http://dergipark.gov.tr/download/article-file/233114
Kapız, S. (2002). İş-Aile Yaşamı Dengesi ve Dengeye Yönelik Yeni Bir Yaklaşım: Sınır Teorisi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(3), ss.139-153.
Küçükural Ö. ve Shkreli E.(2016). Sendika Deyince Aklınıza Ne Geliyor? Sinema Televizyon ve Reklem Çalışanları Üzerine Bir Alan Araştırması, Sinema Televizyon Sendikası Yayınları, http://www.sinematvsendikasi.org/wp-content/uploads/2015/10/sinema_tv_ve_reklam_calisanlari_uzerine_alan_aristirmasi.pdf
Lo Duca (1947). Sinema Tarihi. Çev: Nuri Sarıdoğan, İstanbul: Remzi Kitabevi. https://www.academia.edu/29671653/Sinema_Tarihi_Lo_Duca_i.pdf
Ormanlı, O. (2012). Dijitalleşme ve Türk Sineması, The Turkish Online Journal of Design Art and Communication, Vol.(2), No.(2), ss..32-38.
Pekdemir, I. ve Koçoğlu, M. (2014). İşkoliklik ile İş Yaşam Dengesi Arasındaki İlişkide Kişilik Özelliklerinin Aracılık Rolü Üzerine Bir Araştırma, AİBÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14(14), ss.309-337.
Sevinç, Z.(2014). 2000 Sonrası Yeni Türk Sineması Üzerine Yapısal Bir İnceleme, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı (40), Nisan. http://dergipark.gov.tr/download/article-file/55952
SE-YAP (2013). Sinema Filmlerinin Desteklenmesi Hakkındaki Yönetmelik üzerine SE-YAP Görüşü, http://www.se-yap.org.tr/-sektörel raporlar
Sturges J., Guest D. (2004). Working to Live or Living to Work? Work/Life Balance Early in The Career, Human Resource Management Journal, 14(4), ss.5-20.
Yavuz, D. (2012). Türk Sinemasının 22 Yılı. İstanbul: Antrakt Sinema Kitaplığı.