Aristoteles’e göre, insanın üç tür etkinliği vardır: teorik (bilgi arayan), pratik (davranış düzenleyen) ve üretici(ürün ortaya koyan). Bunlardan ikincisi olan pratik etkinlik etik alanındadır. Aristoteles etiği bir bütün olarakDoğa alanının bir ideale doğru gidiyor göründüğünü; insanların da insan için en yüksek bir ereğe doğru gittiğine işaret ediyor. İnsanın yöneldiği şey onun için nihai iyi, doğasının mükemmelliği, olanaklarının gerçekleşmesi, eudaemonia ya da mutluluktur. Bu tüm erdemli yaşamda amaçlanan en yüce iyidir. Buna aklın yaşamda egemen kılınmasıyla erişilir ve akıl tüm her şeyde orta olanı öğütler. Her spesifik erdem iki aşırılık arasındaki orta olandır; buna göre, cesaret korkaklık ve çılgınlık arasında bir orta olandır. Bu noktada, insanların sorumlu varlıklar olduğu; seçimler yapmak ve yaşamlarını düzenlemeleri gerektiği olgusu önem kazanır. İnsanlar özellikle hazlar konusunda rasyonel bir tutum sergilemeli ve en iyi olanları seçerek onları kendilerine uygun bir yerde tutmalıdır. Bu bağlamda, Aristoteles yaşam için vazgeçilmez olan dostluk üzerine muhteşem bir tartışma başlatır. Dostluk da ruhun bir tür etkinliğidir ve erdemi işaret eder. İmdi,Aristoteles etiği temelde doğalcıdır; buna göre, insani iyi insan doğası tarafından belirlenip tanımlanır. Aristoteles insanlar için iyi olanı tanımlarken insanın gerçekte doğal olarak aradığı şeyin mutluluk olduğu kabulünden yola çıkar. İşte bu çalışma, Aristoteles’in eğitim felsefesini serimleme işine girme çabasıdır zira onun eğitim görüşü büyük ölçüde onun etik ilkeler ve erdem anlayışına dayanmaktadır.

As Aristotle has it, the activities of man are of three kinds: theoretical (seeking knowledge), practical(regulating conduct) and productive (making things). The second, the practical, type of activity is in the field of ethics. The ethics of Aristotle shows that, as the realm of Nature as a whole seems to be drawn toward some ideal, human beings also are drawn toward a highest end for man. What he is drawn is his highest well-being, the perfection of his nature or realization of his possibilities, eudaemonia or happiness. This is the supreme good, which is aimed at in all virtuous living. It is attained by the rule of reason in life and reason counsels moderation in all things. Each spesific virtue is a mean between two extremes, as courage is a mean between cowardice and foolhardiness. At this point, human beings are responsible beings to the extent that they can make choices and regulate their lives. Especially they must have a rational attitude toward pleasures, choosing the best and keeping them in their proper place. In this context, Aristotle gives afascinating discussion about friendship that is necessary for our life. Friendship is also a kind of soul activitiesexpressing virtue. So Aristotle’s ethics were basically naturalistic: human good is defined by human nature.Aristotle sought the define the good for humans in terms of what the human organism in fact naturally seeks, namely, happiness. Hence, this paper is interested in Aristotle’s philosophy of education which isbased on largely on his ethical ideas as well as virtue.