AĞ TOPLUMUNUN İLETİŞİMİ EKSENİNDE YEREL YÖNETİMLERİN SOSYAL MEDYA KULLANIM DÜZEYİ: KADIKÖY BELEDİYESİ ÖRNEĞİ

Yeni iletişim ortamlarının sunduğu sayısız olanaklar sayesinde ağ toplumu formunda yeniden şekillenen insanoğlu, bu yeni yapıdaki ilişkiler düzeninin değişimine de tanıklık etmektedir. Etki bağlamındaki kitle iletişim yorumlamalarından etkileşimin ön planda olduğu yatay iletişime doğru bir yol alıştır bu. Bu noktada kamusal iletişimin bu değişimden bağımsız kalacağını düşünmek olanaksızdır. Parasosyal etkileşimin yeniden tanımlandığı, kitle iletişimin monolojik yapısından diyalojik iletişime doğru geçildiği bu yeni kamu-yönetim ilişkisinde kamunun rolü de edilgenden etkene doğru evrilmektedir. Ağ toplumunun kamusal alanları olarak karşımıza çıkan sosyal ağlar vasıtasıyla yönetim ile kamu arasındaki ilişki yeniden yorumlanmakta, kamu kısıtlı da olsa erişebilirlik ve hesap sorabilirlik hakkına yeniden yaklaşabilmektedir.Bu çalışma kapsamında; bireylerde çok daha hızlı gerçeklesen bu zihinsel dönüşümün kamu kurumları açısından doğru yorumlanıp yorumlanmadığı sorusuna, Twitter sosyal ağı üzerinde İstanbul ilçe belediyeleri arasında açık ara en fazla takipçiye sahip belediye olan Kadıköy belediyesi özelinde cevaplar aranmaya çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Ağ Toplumu; Parasosyal Etkileşim; Diyalojik İletişim; Kamusal Alan; Sosyal Medya; Yerel Yönetim

SOCIAL MEDIA USAGE LEVEL BY LOCAL GOVERNMENTS IN TERMS OF NETWORK SOCIETY COMMUNICATION: THE CASE OF KADIKOY MUNICIPALITY

Humankind being reshaped in the form of network society due to the unlimited opportunities that new media presents, witnesses to the change of new communication order. It is a progress from the mass communication explications in the context of impact, to a flattened communication that interactivity is at the forefront. At this point, it is impossible to think that public communication will be independent from this change. At this new public-management relationship in which parasocial interaction is being redefined and transformed from monologic structure of mass communication to dialogic communication, the role of public also is being evolved from a passive element to active. In this process, through social networks appeared as public spheres of network society, the relationship between public and management is reinterpreted and public can reapproach to its accessibility and accountability right even it’s limited.

Keywords:

Network Society; Parasocial Interaction; Dialogic Communication; Public Sphere; Social Media; Local Government,

PDF

___

Avcı, A. (28-30 Nisan 2010). Kamusal Alan ve Yeni Medya: Tartışma Notlarına Tarihsel Bir Bakış. International Conference of New Media and Interactivity. İstanbul: Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi, 291-299.
Bonsón,E., L. Torres, S. Royo ve F. Flores. (2012). Local e-Government 2.0: Social Media and Corporate Transparency in Municipalities. Government Information Quarterly. 29, 123-132.
Burke, P. (2012) Bilginin Toplumsal Tarihi II: Encyclopédie’den Wikipedia’ya. M. Tunçay (çev.). İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları (orijinal baskı tarihi 2012)
Castells, M. (2005). Enformasyon Çağı: Ekonomi, Toplum ve Kültür – Birinci Cilt: Ağ Toplumunun Yükselişi. E. Kılıç (çev.). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları (orijinal baskı tarihi 1996).
Castells, M. (2005). Enformasyon Çağı: Ekonomi, Toplum ve Kültür – Üçüncü Cilt: Binyılın Sonu. E. Kılıç (çev.). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları (orijinal baskı tarihi 1998).
Christensen, T. ve P. Lægreid. (2011). Democracy and Administrative Policy: Contrasting Elements of New Public Management (NPM) and Post-NPM. European Political Science Review. 3, 1, 125–146.
Dacheux, É. (2012). Kamusal Alan: Demokrasinin Anahtar Bir Kavramı.
É. Dacheux (Ed.). Kamusal Alan içinde. H. Köse (çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları. (orijinal baskı tarihi 2008)
Demir, Ş. ve M. Sesli. (2007). Kamusal Alan (Türkiye’de Kamusal Alan Kavramlastırılmasının Muhtevası: Tektiplilik mi, Çogulculuk mu?). Sosyal Bilimler Arastırmaları Dergisi. 1, 273-292.
Ercins, G. (2013). Demokrasinin Bir Önkoşulu Olarak Kamusal Alan ve Türkiye’de Kamusal Alan Algısı. C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi. 14.1, 297-313.
Habermas, J. (2013). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü. T. Bora ve M. Sancar (çev.). İstanbul: İletişim Yayınları. (orijinal baskı tarihi 1962)
Horton, D. ve R.R. Wohl (1956). Mass Communication and Para-social Interaction; Observations on Intimacy at a Distance. Psychiatry. 19, 3, 215-229.
IDC. (2014). The Digital Universe of Opportunities: Rich Data and the Increasing Value of the Internet of Things. http://www.emc.com/leadership/digital-universe/2014iview/executive-summary.htm (12 Eylül 2015).
Kent, M.L. ve M. Taylor (1998). Building Dialogic Relationships Through the World Wide Web. Public Relations Review. 24, 3, 321-334.
Kim, S. ve J. Lee. (2012). E-Participation, Transparency, and Trust in Local Government. Public Administration Review. 72, 6, 819-828.
Public Administration Review,
Vol. 72, Iss. 6, pp. 819–828. © 2012 by
Kocaoğlu, M. (2015). Yerel Yönetimlerde Katılım ve Kültür: Katılımcı Yerel Yönetim Anlayışının Kültürel Temelleri. 1. Basım. Konya: Çizgi Kitabevi.
Landsbergen, D. (2010). “Government as Part of the Revolution: Using Social Media to Achieve Public Goals. Electronic Journal of e-Government. 8, 2, 135-147.
Maigret, É. (2013). Medya ve İletişim Sosyolojisi. H. Yücel (çev.). İstanbul: İletişim Yayınları. (orijinal baskı tarihi 2004)
Papacharissi, Z. (2003). The Virtual Sphere: The Internet as a Public Sphere. New Media & Society. 4, 1. 9-27.
Rybalko, S. ve T. Seltzer (2010). Dialogic Communication in 140 Characters or Less: How Fortune 500 Companies Engage Stakeholders Using Twitter. Public Relations Review. 36, 336–341.
Social Networkers Keep Brand Interactions Positive. (2014). http://www.emarketer.com/Article/Social-Networkers-Keep-Brand-Interactions-Positive/1010825 (18 Eylül 2015)
Şen, A.F. (2014). Türkiye Kamu Yönetiminde Sosyal Medya Uygulamaları: Demokrasi ve Yurttaş Katılımı Üzerine Bir İnceleme.
B.Çoban (Ed.). Sosyal Medya D/Evrimi içinde. İstanbul: Su Yayınevi.
Şentürk, R. (2010). Televizyon ve Magazin Kültürü. Selçuk İletişim. 6.2, 174-190.
Timisi, N. (2015). Önsöz. S.E. Karakulakoğlu ve Ö. Uğurlu (Ed.). İletişim Çalışmalarında Dijital Yaklaşımlar: Twitter içinde. Ankara: Heretik Yayıncılık, 2015, 7-12.
Tunçel, H. (2011). Halkla İlişkiler Perspektifinden Kurumsal Vatandaşlık Anlayışına Bir Bakış. Galatasaray Üniversitesi İleti-ş-im Dergisi.14, 79-95.
van Dijk, J. (2012). The Network Society 3rd Editon. 1. Basım. Londra: SAGE Publications.