Bir yerleşim birimi olarak şehir, yapısal ve kültürel bakımdan disipline edici bir mekandır. Şehir tarih boyunca hem kavram hem de olgusal olarak medenileşme ve medeniyetle ilişkili görülmüştür. Şehirler, değişik sosyal ve kültürel çevrelerden gelen insanları, özel bir yaşam tarzına bağlı olarak bir arada tutar. Bu anlamda özellikle modern şehir ortamı, yoğun ve karmaşık bir nüfusu, kurumsallaşma düzeni içinde bireyci, seküler bir kültüre dönüştürür. Şehirlerin özgül sosyal ilişkiler sistemi belirli bir sosyal zamana uymayı gerektirir. Geleneksel şehirle modern şehir arasındaki temel ayrımlardan birisi de budur. Geleneksel şehirlerin aksine modern şehirde zaman, sosyo‐ekonomik ve bürokratik sistemin ritimlerine uygun bir şekilde dakiklik düzenini temsil eder. Modern şehrin insanı bu zamansal düzen içinde yaşamayı öğrenmeye zorlanır. Ancak şehirdeki zaman düzeni de tabakalı sosyal sisteme göre çeşitlenebilmektedir. Bu yüzden zaman kullanımı bir farklılaşma göstergesi olabilmektedir. Genel anlamda ise zaman bilincinin artışı şehir kültüründe zaman baskısına dayalı yabancılaşmaya yol açmaktadır.