Sağlık çalışanlarının çoğunluğu çocuk İstismarınakarşı uzun zamandan beri duyarlı olurken,yaşlıların istismarı ancak 1970'li yıllarda toplumundikkatini çekmiş ve ancak 1981 yılında devlet düzenleyicileriyaşlı istismarının sonuçlarına yönelmiştir.İstismar ve ihmal tüm ırklarda ve dini sınıflardatanımlanmakta ve tüm sosyo-ekonomik düzeylerdegörülmektedir. Yaklaşık olarak yaşlıların%3-4'ünün; travma, tıbbi problemlere dikkat edilmemesi,kötü hijyen veya su kaybı, uygun olmayanev koşulları, incinme, sözel istismar, ekonomikistismar, zorla eve hapsedilme veya aile üyeleri,komşular, yabancılar ya da yaşlıya bakım verengörevliler tarafından yapılan diğer zarar şekilleri"Yaşlı İstismar ve İhmali " şemsiyesi altında toplanan"Yaşlıya Yönelik Kötü Muamele" kurbanı olduğutahmin edilmektedir.

While most medical caregivers have long be ensensitivized to the need for violence against childabuse, it has only been since the 19 70s t hat abuseof elder citizens has en tere d the public'sawareness, and not un ti I 1981 was the attention ofgovernment regulators turned to the issue of elderabuse. Abuse and neglect cross ali socio-economicstrata and have been identified in ali races andreligious denominations. Estimates suggest thatapproximately 3% t o 4% of the elder ar e victims of"elder mistreatment" the broad um bre I la ter m thatincludes: trauma, unattended medical problems,poor hygiene or dehydration, substandardhousing, battering, verbal abuse, financial abuse,forced confinement or other types ofharm that canoccur at the hands offamily, neighbours, strangersor professional caregivers.