SÖNMÜŞ HAYALLER YA DA PARİS’TE BİR TUTUNAMAMA ÖYKÜSÜ
Honoré de Balzac’ın Illusions perdues’sü (Sönmüş Hayaller), Fransa’nıntaşra kenti Angolulême’den Paris’e zengin olmak ve ünlenmek için gelen bir gencinöyküsüdür. Romanın başkahramanı Lucien Chardon, sanayi devrimiyle hızlıve kolay zenginleşme yollarının çoğaldığı bir dönemde şanslarını denemek içinParis’e akın eden nice gençlerden biridir. Paris, lüks yaşamı, güzel kadınları ve işimkânlarıyla dönemin taşralı gençlerinin ulaşmayı umdukları hayalidir. La ComédieHumaine’in (İnsanlık Komedyası) tüm romanlarının ısrarla altını çizdiği, insanlarınmenfaatleri için birbirini yediği ve her şeyin paranın etrafında döndüğükapitalist bir sistem ve hâkim güç olan aristokratların aşılması neredeyse imkânsızkatı kuralları ile karşılaşırlar bu gençler Paris’te. İşte bu yüzden başkentte tutunupbir yerlere gelebilmek öyle pek de kolay değildir. Geçit vermez kapıları zorlamak,taşra kimliğinden vazgeçmek, ahlaki değişimler geçirmek gerekmektedir.Bu çalışmada, Sönmüş Hayaller’in başkahramanı taşralı genç LucienChardon’un Paris’te tutunabilme mücadelesinde karşılaştığı güçlükler, geçirdiğideğişimler ele alınacak ve Balzac’ın büyük bir kentte bu tutunma çabasını nasılsunduğu analitik bir yöntemle incelenecektir.
___
- Balzac, H. de. (1855). Cabinet des Antiques. La Bibliothèque électronique
du Québec, Erişim: https://beq.ebooksgratuits.com/balzac/Balzac-
33.pdf
____________. (1949). Sönmüş Hayaller I İki Şair. Nayır, N. (Çev.). İstanbul:
Milli Eğitim Basımevi.
____________. (1951). Sönmüş Hayaller II Taşralı Bir Büyük Adam Paris’te.
Nayır, N. (Çev.). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
____________. (1990). Goriot Baba. Örik, N. S. (Çev.). İstanbul: MEB
Yayınları.
____________. (2014). Tılsımlı Deri. Demir, A. (Çev.). İstanbul: Kastaş
Yayınevi.
____________. (2016). Modern Çağ Uyarıcıları Risalesi ve Z. Marcas.
Özcan, M. E. (Çev.). İstanbul: Notos Kitap.
____________. (2017). Zarif Bir Yaşam Üzerine. Erduman, S. (Çev.). İstanbul:
Paris Yayınları.
Bourdieu, P. (2017). Ayrım Beğeni Yargısının Toplumsal Eleştirisi. Fırat,
D. ve Berkkurt, G. (Çev.). Ankara: Heretik.
Del Lungo, A. (2004). Aux seuils de l’oeuvre capitale: Poétique et idéologie
des préfaces d’Illusions perdues. José-Louis Diaz et André
Guyaux (Ed.), Illusions perdues Colloque de la Sorbonne içinde
(91-104). Paris: Presses de l’Université de Paris-Sorbonne. Erişim:
https://books.google.com.tr/books?isbn=2840503107
Doudet, C. (2008). Comment l’élégance vient aux provinciaux: l’apprentissage
des codes du Paraître dans Illusions perdues de Balzac.
Isabelle Paresys (Ed.), Paraître et apparances en Europe Occidentale
du Moyen Age à nos jours içinde (183-196). Lille: Presses
Universitaires du Septentrion. Erişim: https://books.google.com.
tr/books?isbn=2859399968
Fiorentina, F. (2004). Enseignement et révélation Stendhal et Balzac.
José-Louis Diaz et André Guyaux (Ed.), Illusions perdues
Colloque de la Sorbonne içinde (137-162). Paris: Presses de
l’Université de Paris-Sorbonne. Erişim: https://books.google.com.tr/books?isbn=2840503107
Flaubert, G. (1982). Gönül ki Yetişmekte. Süreya, C. (Çev.). İstanbul: Adam
Yayınları.
Girard, R. (2017). Romantik Yalan ve Romansal Hakikat. Etensel İldem, A.
(Çev.). İstanbul: Metis Eleştiri Yayınları.
Hanotte-Zawislak, A. (2018). L’Arriviste: Emblème du déplacement dans
le roman réaliste français des années 1830-1895. Roczniki Humanistyczne
Dergisi, Cilt LXVI, S. 5, Erişim: czasopisma.tnkul.pl/
index.php/rh/article/download/…/10590
Jourdan, A. (1988). Le triomphe de Lucien de Rubempré: faux poète, vrai
dandy. Françoise van Rossum-Guyon (Ed.), Balzac: Illusions
perdues “l’oeuvre capitale dans l’oeuvre” içinde (62-77). Pays-
Bas: Brill-Rodopi. Erişim: https://books.google.com.tr/books?
isbn=9042009071
Kouassi, Y. R. (2011). Héros, jeunesse et apprentissage dans quelques
romans du XIXe siècle. Thèse de Doctorat. Université de Clermont-
Ferrand II, Clermont-Ferrand. Erişim: https//tel.archives-ouvertes.
fr/tel-01702676/document
Lucaks, G. (1987). Avrupa Gerçekçiliği. Doğan, M. H. (Çev.). İstanbul:
Payel Yayınevi.
Martineau, J. (1994). Opéra et loisir dans La Comédie Humaine, Bulletin
de l’Association de Guillaume Budé, No.2. Erişim: https//:www.
persee.fr/doc/bude_0004-5527_1994_num_1_2_1590
Maupassant, G. de. (1973). Güzel Dost. Üretürk, V. G. (Çev.). İstanbul: Nil
Yayınevi.
Mauriac, F. (1949). Mes Grands Hommes. Monaco: Editions du Rocher.
Musset, A. de. (1991). Bir Zamane Çocuğunun İtirafları. Nayır, N. (Çev.).
İstanbul: MEB Yayınları.
Rousseau, J.-J. (1959). Les Confessions II. Paris: Gallimard.
Sevet, F. M. (2001). Aspects du roman d’apprentissage dans Les trois
mousquetaires, Sylvandire et Joseph Balsamo d’Alexandre Dumas
père. Thèse de Doctorat, University of Nebraska-Lincoln. Erişim:
https://kuscholaraworks.ku.edu/.../Sevet ku 0099D 10566
Stendhal. (2015). Kızıl ile Kara. Ataç, N. (Çev.). İstanbul: Can Yayınları.
Yönten, U. (2017). L’Arrivisme dans Bel-Ami de Maupassant. Turkish
Studies Dergisi, S.12/15. Erişim: http://turkishstudies.net./files/
962751457 37YöntenUğur-tde-687-704.pdf
Yücel, T. (1961). Balzac Hayatı Sanatı Eseri. İstanbul: Varlık Yayınları.
Zweig, S. (2018). Üç Büyük Usta Balzac Dickens Dostoyevski. Ermiş, N.
(Çev.). İstanbul: Türkiye İş Bankası Yayınları.