Dr. Mehmet Akif ÇEÇEN, Yrd. Doç. Dr. Gıyasettin AYTAŞ

Metne Dayalı Dil Bilgisi Öğretiminin Sekizinci Sınıf Öğrencilerinin Dil Bilgisi Başarısına Etkisi

Bu araştırmanın temel amacı, metne dayalı dil bilgisi öğretiminin, öğrencilerin dil bilgisi başarılarını nasıl etkilediğini, bu yöntemle geleneksel öğretim yöntemi arasında anlamlı bir fark olup olmadığını belirlemektir. Öğrencilerin belirlenen dil bilgisi konularındaki becerilerini ölçmek amacıyla elli sorudan oluşan çoktan seçmeli bir test hazırlanmıştır. Test istatistikleri; aritmetik ortalama, standart sapma ve güvenilirlik yönlerinden hesaplanmış ve gerekli madde düzeltme çalışmaları yapılarak kırk soruluk bir ön ve son test elde edilmiştir. Aralarında dil bilgisi açısından anlamlı bir fark olmayan Gölbaşı TEK İ.Ö.O. kontrol grubu; Etimesgut Sakarya İ.Ö.O. da deney grubu olarak alınmıştır. Uygulama materyali olarak da 2006–2007 öğretim yılında okutulan ders kitaplarından hedef dil bilgisi kurallarına uygun metinler seçilmiş ve bunlara dayalı olarak etkinlikler hazırlanmış ve deney grubuna on iki saat süresince uygulanmıştır. Her iki gruba son test uygulanarak toplanan verilerin analizinde SPSS 11.5 programı kullanılmıştır. Araştırma sonunda metne dayalı dil bilgisi öğretiminin, öğrencilerin dil bilgisi becerilerini geliştirmede geleneksel yönteme göre daha başarılı olduğu görülmüştür

Anahtar Kelimeler:

Dil bilgisi, dil bilgisi öğretimi, metne dayalı dil bilgisi öğretimi, dil bilgisi etkinlikleri

Metne Dayalı Dil Bilgisi Öğretiminin Sekizinci Sınıf Öğrencilerinin Dil Bilgisi Başarısına Etkisi

PDF

___

ARIK, T. (1996). Geleneksel Dilbilgisi, Dağılımsal Dilbilim ve Dil Öğretimi. Dil Dergisi. S.40, ss.45-48.

BÜYÜKÖZTÜRK, Ş. (2001). Deneysel Desenler. Ankara: PegemA Yayıncılık.

ÇOTUKSÖKEN, Y. (1990). Türkçenin Anadili Olarak Öğretimi: Sorunlar-Çözümleri. Varlık. S.997, ss.4-6.

DEMİR, M. (1988). Türkçe Öğretiminde Yöntemler. Türk Dilinin Öğretimi Toplantısı (ss. 79-82). Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayınları.

DEMİREL, Ö. (2003). Türkçe Öğretimi. Ankara: Pegem A Yayıncılık.

DİLAÇAR, A. (1961). Gramer Öğretiminde Metot. Türk Dili. S.116, ss. 516-518.

DİLAÇAR, A. (1968). Dil, Diller ve Dilcilik. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.

DOĞAN, G. ve KOCAMAN, A. (1999). Sözcede Kişisel Tutum ve Belirteçler. Dilbilim Araştırmaları. ss. 65-78.

EMRE, A. C. (1941). Gramerimiz İçin. İstanbul: Hilmi Kitabevi.

ERK, Y. M. (2003). Metin Bilimi ve Dil Bilimi Çalışmalarının Dil Bilgisine Yaklaşımları Üzerine Bir Araştırma. Eskişehir: Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi).

GÖĞÜŞ, B. (1978). Orta Dereceli Okullarımızda Türkçe ve Yazın Eğitimi. Ankara: Gül Yayınevi.

HASSAN, B. A. (2001). New Trends in Teaching Grammar in the Secondary School: A Review Article. ERIC ED454727.

HUDSON, R. (2001). Grammar teaching and writing skills: the research evidence. Syntax in the Schools. No. 17, pp. 1-6.

HUDSON, R. (2006). Language Education: Grammar. Encyclopedia of Language and Linguistics (ss. 477-480). Elsevier.

İŞCAN, A. ve KOLUKISA, H. (2005). İlköğretim İkinci Kademe Dil Bilgisi Öğretiminin Durumu, Sorunları ve Çözüm Önerileri. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. C.5, S.1, ss. 299-308.

KARADÜZ, A. (2007). Dil Bilgisi Öğretimi. İlköğretimde Türkçe Öğretimi (Editör: Ahmet Kırkkılıç ve Hayati Akyol) (ss. 281-308). Ankara: PegemA Yayıncılık.

KİPER, K. Z. (1962). “Gramer Öğretiminde Metot” Dolayısiyle. Türk Dili. C.XI, S.126, ss. 368-369.

MEB (1991). On İkinci Millî Eğitim Şûrası (Temmuz 1988). İstanbul: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.

ÖZBAY, M. (2006). Türkçe Özel Öğretim Yöntemleri II. Ankara: Öncü Kitap.

ÖZKAN İ. B. (2003). İletişimci Gramer Öğretimine Alternatif Bir Yaklaşım: