Baykan, duanın iki temel özelliğine dikkat çekmektedir: Birincisi, Tanrı inancı- na bağlı bütün inanç sistemlerinde dua, temel ve odak kavramlardan biri olarak insanın bir taraftan kendi ihtiyaç ve eksikliklerinin telafisi, diğer taraftan daha mükemmele ulaşmasını bir diyalog vasıtası ve sınırlı, sonlu aciz olan varlığın, sınırsız ve kudret sahibiyle kurduğu bir köprüdür. Bu nedenle insanoğlu tarihin hiçbir döneminde duadan uzak kalmamıştır. İkincisi, duada insanın kendi duru- munu arz etmesi söz konusudur. Bu ilişkide insan, kendisini yaratan rabbine yönelerek acizliğini, güçsüzlüğünü dile getirir; af, merhamet, güç ve destek alır. Yazar, dua ve din dili bağlamında her din veya bilimin kendine has kıstasları olduğu gerçeğinin göz önünde bulundurulması gerektiği üzerinde durur. Din dili, bazı ön inançları, mesela Tanrı’ya ibadet, Tanrı diye bir varlığın var olduğunu ve bizim ona tapınmamıza ve kendimizi ona adamamıza layık olduğunu farz eder. Tanrı’ya dua etmek, Tanrı’nın gerçekte duayı işittiğini ve ona icabet edeceğini önceden var sayar. Bu nedenle duayı anlama noktasında bu bakış açısının göz ardı edilmemesi gerekir