İKLİM DEĞİŞİKLİĞİ YÖNETİŞİMİNDEKİ AKTÖRLERİN ANALİZİ VE TÜRKİYE

İklim değişikliği küresel bir sorun olarak tüm dünyayı etkilemektedir. Sera gazlarının giderek artması ve yutak alanların azalması tek başına bir ülkenin sorumluluğunda değildir. Bunun yanında iklim değişikliği artık kalıcı sonuçları olan bir vaka halini almıştır. Küresel ölçekte genellikle Birleşmiş Milletler bünyesinde seyreden iklim değişikliği müzakerelerinde çıkar çatışması net biçimde yaşanmaktadır. İklim değişikliği yönetişimi modeli bu süreçte çıkar çatışmalarını uzlaşmaya yönlendirecek ve tüm aktörlerin ikna olduğu çözümün üretebilmesine hizmet etmelidir. Bu çalışmada öncelikle yönetişim ve iklim değişikliği kavramları net biçimde oraya konmaya çalışılmıştır. İklim değişikliği süreci çok aktörlü ve çok düzeylidir. Bu süreçte öne çıkan aktörlerin rol, sorumluluk ve kapasiteleri açısından analizinin yapılarak, iklim değişikliği yönetişiminin etkin biçimde süreklilik arz etmesine olan etkileri değerlendirilmiştir. Son olarak Türkiye boyutunda bir değerlendirme yaparak konunun tamamlayıcı bir şekle gelmesi hedeflenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

İklim Değişikliği, Yönetişim, İklim Değişikliği Yönetişimi

ANALYSIS OF ACTORS IN CLIMATE CHANGE GOVERNANCE AND THE SITUATION OF TURKEY

Climate change affects the whole world as a global problem. Increasing greenhouse gases and reducing sink areas are not the sole responsibility of an individual country. In addition, climate change is now a case with permanent consequences. There is a clear conflict of interest in climate change negotiations on the global scale, which is generally seen within the United Nations. The model of climate change governance should serve to direct conflicts of interest to reconciliation and to produce solutions in which all actors are persuaded. In this study, firstly, the concepts of governance and climate change have been tried to be put in a clear way. Climate change process is multi-actor and multi-level. The roles, responsibilities and capacities of the prominent actors were analyzed in this process to assess their impact on effective continuity of climate change governance. Finally, it was aimed to complement the subject by making an assessment in the dimension of Turkey

Keywords:

Climate Change, Governance, Climate Change Governance,

PDF

___

Al-Zu’bi, M. (2016). Jordan’s climate change governance framework: From silos to an intersectoral approach. Environ Syst Decis, 36, 277–301.
Bernauer, T., Gampfer, R., Meng, T. & Su, Y.S. (2016). Could more civil society involvement increase public support for climate policy-making? Evidence from a survey experiment in China. Global Environmental Change, 40, 1–12.
Berthou, S. K. G., & Ebbesen, B. V. (2016). Local governing of climate change in Denmark: recasting citizens as consumers. Journal of Environmental Planning and Management, 59(3), 501-517, DOI: 10.1080/09640568.2015.1021306.
Blue, G. (2016). Framing climate change for public deliberation: What role for interpretive social sciences and humanities?. Journal of Environmental Policy & Planning, 18(1), 67-84, DOI: 10.1080/1523908X.2015.1053107.
Busby, J. (2016). After Paris: Good enough climate governance, Current History (New York, N.Y.: 1941),115(777), 3-9.
Dannevig, H., & Aall, C. (2015). The regional level as boundary organization? An analysis of climate change adaptation governance in Norway. Environmental Science & Policy, 54 168–175.
Daphne, N. M., & Hills, P. (2016). An international review of local governance for climate change: implications for Hong Kong. Local Environment, 21(1), 39-64, DOI: 10.1080/13549839.2014.920313.
Demirci, M. (2015). Kentsel iklim değişikliği yönetişimi. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 46, 75-100.
Eliçin, Y. (2011). Avrupa Birliğinde yönetişim. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 10(38), 44- 60.
Eryılmaz, B. (2014). Kamu Yönetimi. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
Fröhlich, J. & Knieling, J. (2013). Conceptualising climate change governance. In J. Knieling and W. L. Filho (Eds.), Climate Change Governance, Climate Change Management, DOI: 10.1007/978-3-642-29831-8_2, Springer-Verlag, Berlin Heidelberg.
Gordon, D. J. (2016). Lament for a network? Cities and networked climate governance in Canada. Environment and Planning C: Government and Policy, 34, 529- 545, doi:10.1177/0263774X15614675.
Gouldson, A., Colenbrander, S., Sudmant, A., Papargyropoulou, E., Kerr, N., McAnulla, F. & Hall, S. (2016). Cities and climate change mitigation: Economic opportunities and governance challenges in Asia. Cities, 54, 11- 19.
Güney, T. (2015). Yönetişim ve sürdürülebilir kalkınma: OECD ülkeleri üzerine bir panel veri analizi. Atatürk Üniversitesi İktisadi Ve İdari Bilimler Dergisi, 29(2), 349-363.
Heinaaki, L. (2009). Rethinking the status of indigenous peoples in international environmental decision-making: Pondering the role of Arctic indigenous peoples and the challenge of climate change, climate governance in the Arctic. In T. Koivurova, E. Carprina, H. Keskitalo (Eds.), Nigel Bankes, Environment&Policy, 50(207), 263, Springer.
Held, D., Nag, E. M. & Roger, C. (2012). The governance of climate change in developing countries, France: Agence Française Développement.
Hoppe, R. & Wesselink, A. (2014). Comparing the role of boundary organizations in the governance of climate change in three EU member states. Environmental Science & Policy, 44, 73- 85.
http://www.tuik.gov.tr/PreIstatistikTablo.do?istab_id=1578, Erişim: 06/10/2017.
http://www.tuik.gov.tr/PreIstatistikTablo.do?istab_id=1589, Erişim: 06/10/2017.
Huidobro, M. F. (2016). Climate change and energy policies in Shanghai: A multilevel governance perspective. Applied Energy, 164, 45–56.
Huidobro, M. F., Dabrowski, M., Tai, Y. & Chan, F. (2016). Dominic Stead, Governance challenges of flood-prone delta cities: Integrating flood risk management and climate change in spatial planning. Planning, from http://dx.doi.org/10.1016/j. progress.2015.11.001.
IPCC. (2014). Climate Change 2014: Impacts, Adaptation, and Vulnerability, IPCC Working Group II Contribution to the IPCC Fifth Assessment Report, Volume I: Global and Sectoral Aspects, Erişim Tarihi: 26.01.2017, http://www.ipcc.ch/pdf/assessment-report/ ar5/wg2/WGIIAR5-Chap8_FINAL.pdf.
Knieling, J., & Filho, W. L. (2013). Climate change governance: The challenge for politics and public administration, enterprises and civil society. In J. Knieling and W. L. Filho (Eds.), Climate change governance, Climate change management, DOI: 10.1007/978-3-642- 29831-8_2, Springer-Verlag, Berlin Heidelberg.
Lee, F. L. F. (2015). Internet, citizen self-mobilisation, and social movement organisations in environmental collective action campaigns: two Hong Kong cases. Environmental Politics, 24(29), 308-325, DOI: 10.1080/09644016.2014.919749.
Lo, A.Y. (2016). Public discourses of climate change in Hong Kong. Journal of Environmental Policy & Planning, 18(1), 27- 46.
Mahlkow, N., Lakes, T., Donne, J., Köppel, J. & Schreurs, M. (2016). Developing storylines for urban climate governance by using Constellation Analysis: Insights from a case study in Berlin, Germany. Urban Climate, 17, 266–283.
Mazlum, S. C. (2009). Bir sosyal politika sorunu olarak küresel iklim değişikliği ve yerel yönetim politikaları. Kamu’da Sosyal Politika, 3(9), 51-54.
Nasiritousi, N., Hjerpe, M., & Linnér, B. O. (2016). The roles of non-state actors in climate change governance: understanding agency through governance profiles. International Environmental Aggreements, 16, 109-126.
Öztürk, N. K. (2002). Bürokratik devletten etkin yönetime geçiş: İyi yönetişim. Türk İdare Dergisi, 437, 27-38.
Saraswat, C., Kumar, P. & Mishra, B. K. (2016). Assessment of stormwater runoff management practices and governance under climate change and urbanization: An analysis of Bangkok, Hanoi and Tokyo. Environmental Science & Policy, 64, 101- 117.
Scobie, M. (2016). Policy coherence in climate governance in Caribbean Small Island Developing States. Environmental Science & Policy, 58, 16–28.
Sethi, M., & Oliveira, J. P. (2015). From global ‘North–South’ to local ‘Urban–Rural’: A shifting paradigm in climate governance?. Urban Climate, 14, 529–543.
Sobacı, M.Z. (2007). Yönetişim kavramı ve Türkiye’de uygulanabilirliği üzerine değerlendirmeler. Yönetim Bilimleri Dergisi, 5(1), 219-236.
Szulecki, K. & Fischer, S. (2016). Shaping the ‘Energy Union': between national positions and governance innovation in EU energy and climate policy. Climate Policy, 16(5), 548- 567, DOI: 10.1080/14693062.2015.1135100.
Termeer, C.J.A.M., Dewulf, A., Karlsson-Vinkhuyzen, S.I., Vink, M. & Vliet, M.van. (2016). Coping with the wicked problem of climate adaptation across scales: The Five R Governance Capabilities. Landscape and Urban Planning, 154, 11- 19.
Toprak, Zerrin, (2010). E-yönetişim & e-devlet, yönetişim: Kuram, boyutlar, uygulama. İçinde M. A. Çukurçayır, H.T. Eroğlu, H.E. Uğuz (Ed.), Yönetişim, 73-106, Konya: Çizgi Yayınevi.
Wamsler, C. (2016). From risk governance to city–citizen collaboration: Capitalizing on individual adaptation to climate change. Environmental Policy and Governance, 26, 184- 204.
Zabcı, F. Ç. (2002). Dünya Bankası’nın küresel pazar için yeni stratejisi: Yönetişim. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 57(3), 151-179.
Zhe, L. & Ying, (2015). C. Impacts, risks, and governance of climate engineering. Advances in Climate Change Research, 6(3), 197-201.