1960’lardan itibaren Türk politika yapıcıları Irak’taki Kürt hareketine karşı mesafeli bir tutum takınmış ve benzer olayların Türkiye’de de yaşanmasından kaygı duymuşlardır. Fakat, Türkiye, öncelikle 1990’ların başında, sonra da 2007/2008 yıllarından itibaren, Kuzey Irak’a karşı mesafeli tutumunu bir tarafa bırakarak, aktif ve Iraklı Kürtlerle yakın ilişkiler geliştirme odaklı politikalar izlemiştir. Bu çalışmada, söz konusu iki dönemde Türkiye’nin Kuzey Irak politikası değişikliklerinin ne kadar lider kaynaklı olduğu ve ne ölçüde yapısal/çevresel unsurların etkisiyle gerçekleştiği sorularına yanıt aranmaktadır.

Since the 1960s, Turkish policymakers have developed a distant attitude towards the Kurdish movement in Iraq and they have been concerned about the possibility of similar developments taking place in Turkey. However, in the early 1990s, and then from 2007/2008 onwards, Turkey left its distant attitude towards northern Iraq and pursued an active policy developing close relations with the Iraqi Kurds. This paper explores to what extent Turkey’s foreign policy change towards northern Iraq in these two periods constituted leader-driven change and to what extent these changes resulted from structural/environmental factors.