Bu makale, Soğuk Savaş sonrası dönemde yaşanan uluslar arası uyuşmazlıklara ilişkin iki temel üçüncü parti müdahalesini, barış gücü ve barış tesisi çabalarını değerlendirmektedir. Çalışmada, barış güçlerinin şiddet içeren uyuşmazlıklardaki gerekliliği ifade edilmekte, ancak bunların aşırı kullanımı ve sorunların bu temelde çözülmeye çalışılması eleştirilmektedir. Etkin uluslararası uyuşmazlık çözümü için barış güçlerinin çok yönlü barış tesisi çabalarıyla desteklenmesi gerektiği vurgulanmaktadır. Her iki stratejinin de temel özellikleri ve aralarındaki bütünleyicilik ilişkisi açıklanarak, aynı zamanda, uygun üçüncü parti müdahalesi için uluslararası uyuşmazlığın öncelikle hangi aşamada olduğunun dikkate alınmasını öngören “aşamalı yaklaşım” sonucuna ulaşılmaktadır.

This article evaluates peacekeeping and peacemaking as two major third-party intervention strategies in international conflicts in the post Cold-War era. Peacekeeping is regarded as a needed strategy in situations of violent conflict, but its extensive use is criticized. The study suggests that peacekeeping should be complemented by peacemaking for effective international conflict resolution. By explaining the general characteristics of the two and the complementary relationship between them, a “contingency approach” is reached, stressing that in determining appropriate third-party intervention, different stages of an international conflict should be considered.