Bu makale, İran’ın Levant’la tarihi ve stratejik bağlarını incelemekte ve İran’ın hedeflerinin çok yönlü, çeşitlilik içeren ve pragmatik yönelimli şeklinde nitelendirilebileceğini savunmaktadır. Stratejik hesapları göz önünde bulunduran ve bölgesel gelişmelerin sunduğu avantajlardan faydalanan fırsatçı ve hünerli bir bölgesel aktör olarak İran, direniş ekseni ortakları olan Hizbullah ve Beşar Esad’ı beka, istikrar ve İsrail-ABD karşıtı duygulardan oluşan ortak hedefleri çerçevesinde desteklemiş, Lübnan ve Suriye’deki nüfuzunu artırmıştır. Bu makale, Tahran’ın stratejisinin şu ana dek İran’ın Levant’taki nüfuzunu artırdığını belirtmekle birlikte, eş zamanlı biçimde Tahran’ın bölgesel konumuna nihayetinde zarar verebilecek İran karşıtı bölgesel bir ittifakın oluşmasıyla sonuçlandığını ileri sürmektedir. Tahran’ın Levant’taki stratejik hesaplarını anlamak, uzun vadeli hedefleri ve olası sonuçlarını da açıklığa kavuşturacaktır. 

This paper examines Iran’s historical and strategic ties to the Levant and argues that its objectives can characterized as multifaceted, diversified and pragmatic in orientation. Mindful of its strategic calculations and taking advantage of regional events, Iran operates as an opportunistic and adept regional actor having increased its foothold in Lebanon and Syria by supporting its axis of resistance partners Hezbollah and Bashar al Assad in their common goals of survival, stability and anti-Israeli and American sentiments. While Tehran’s strategy has, for the time being, strengthened its influence in the Levant, this paper observes that it has simultaneously resulted in the creation of anti-Iran regional alliance that could ultimately undermine Tehran’s regional position. Understanding Tehran’s strategic calculus in the Levant can shed light on its long-term objectives and potential outcome.