PRIMARY SCHOOL AND SECONDARY SCHOOL STUDENT’S PERCEPTIONS ON THEIR GAMES

One of the biggest problems of the educators who carry games to classrooms is not being able to evaluate games in the viewpoints of children. The issue of whether children see games as a tool or as a purpose may contribute to the use of games in educational environments. Is a game an activity or a means for socializing for a child? Is it an individual activity or a group activity? Is it a free time activity or does that mean being active? The answers to these questions that will be given by children will enable us to explain games in a detailed manner in hypothetical terms and organize more planned activities for using games in educational environments. On this context, the purpose of the present study is to examine the perceptions of primary school 4 th grade and secondary school 5 th -6 th grade children towards their games. The study was conducted with 231 students studying at primary and secondary schools located in the city center of Erzincan. During the course of the study, the “Children’s Perceptions of Their Play Scale (CPTP)” was employed. The scale was developed by Barnett (2013) and was adopted into Turkish by the authors of the study. It may be claimed that games are considered as being social and dealing with something by the students studying at the 4 th grades of primary schools and 5 th -6 th grades of secondary schools, who participated in the study. Among the reasons stated by the students for playing games “To Entertain” was in the first place; and “I play games to learn” ranked the last. The meaning of a game activity was “Active Play” for children, who stated that they played games “To Learn Something”. Among the results of the study, the participating students stated that they did not like being passive during their learning processes. It was also determined in the study that students prefer playing games in groups more, these preferences of theirs change according to the grade variable, and the majority of children cannot decide on their games and on what to play.

İLKOKUL VE ORTAOKUL ÖĞRENCİLERİNİN KENDİ OYUNLARINA YÖNELİK ALGILARININ İNCELENMESİ

Oyunu sınıf ortamına taşıyan eğitimcilerin en büyük sorunlarından bir tanesi oyunu çocukların bakış açısından değerlendirememektir. Çocukların, oyunu bir araç olarak mı yoksa bir amaç olarak mı gördükleri oyunun eğitim ortamlarındaki kullanımında fayda sağlayabilir. Çocuk için oyun etkinlik midir yoksa sosyalleşme aracı mıdır? Bireysel bir faaliyet midir yoksa grup faaliyeti midir? Boş zaman etkinliği midir yoksa aktif olmak mıdır? Bu sorulara çocuklar tarafından verilecek cevaplar, oyunun kuramsal olarak detaylı bir şekilde açıklanabilmesini ve oyunun eğitim ortamlarındaki kullanımlarında daha planlı uygulamaların yapılmasına olanak sağlayacaktır. Bu doğrultuda araştırmanın amacı; ilkokul 4 ve ortaokul 5-6. sınıfların kendi oyunlarına yönelik algılarının incelenmesi olarak belirlenmiştir. Araştırma; Erzincan İli merkez ilçe, ilkokul ve ortaokullarında öğrenim gören 231 öğrenci ile gerçekleştirilmiştir. Araştırma sürecinde Barnett (2013) tarafından geliştirilen ve araştırmacılar tarafından uyarlama çalışmaları yapılan “Çocukların Oyunlarına Yönelik Algı Ölçeği” (ÇOYA) kullanılmıştır. Araştırmaya katılan ilkokul 4 ile ortaokul 5 ve 6. sınıflarda öğrenim gören öğrenciler için oyunun daha çok sosyal olmak ve bir şeylerle meşgul olmak bağlamında değerlendirildiği ifade edilebilir. Öğrencilerin oyun oynama nedenleri arasında ilk sırada “eğlenmek amacıyla” oyun oynamak yer alırken, son sırada “öğrenmek amacıyla oyun oynarım” tercihinin oluştuğu gözlenmektedir. Öğrenmek için oyun oynarım ifadesini kullanan öğrenciler için oyun etkinliğinin karşılığı aktif olmaktır. Öğrencilerin öğrenme sürecinde pasif olmayı sevmedikleri araştırmanın sonuçları arasında yer almaktadır. Öğrencilerin grupla oyunlar oynamayı daha fazla tercih ettikleri, bu algılarının sınıf değişkeni açısından farklılaştığı ve öğrencilerin çoğunluğunun kendi oyunlarına, ne oynayacaklarına kendilerinin karar veremedikleri araştırmadan elde edilen sonuçlar arasında ifade edilmektedir.

PDF

___

Açıkgöz, K. Ü. (2003). Aktif Öğrenme. İzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.

Barnett, L. A. (2013). Children’s Perceptions of Their Play: Scale Development and Validation. Hindawi Publishing Corporation, Child Development Research, Volume 2013, Article ID 284741, 18 pages, http://dx.doi.org/10.1155/2013/284741

Bundy, A. C. (1997). Play and Playfulness: What to Look for. In Parham, L. D. & Fazio, L. S. (Eds.), Play in occupational therapy for children (52-66). St Louis: Mosby.

Ceglowsky, D. (1997) Understanding and Building Upon Children’s Perceptions of Play Activities in Early Childhood Programs. Early Childhood Education Journal, 25(2), 107-112.

Demirci, E., Demirci, N., & Toptaşdemirci, P. (2006). “İlköğretim I. Kademe Sınıf Öğretmenlerine Göre Oyunla Eğitimin Çocuğun Gelişimine Ait Görüşlerinin Incelenmesi”, 9. Uluslararası Spor Bilimleri Kongresi, 3-5 Kasım, Muğla, 626-628.

Egemen, A.,Yılmaz, İ. & Akil, İ. (2004). Oyun, Oyuncak ve Çocuk. ADÜ Tıp Fakültesi Dergisi, 5(2): 39 – 42

Fisher, K. R., Hirsh-Pasek, K., Golinkoff, R. M., and Gryfe, S. G. (2008). “Conceptual Split? Parents’ and Experts’ Perceptions of Play in the 21st Century,” Journal of Applied Developmental Psychology, 29(4) 305–316.

Ginsburg, K. R. (January, 2007). The İmportance of Play in Promoting Healthy Child Development And Maintaining Strong Parent-Child Bonds. American Academy of Pediatrics, 119(1), 182–191.

Howard, J., & McInnes, K. (2012). “The Impact of Children’s Perception of an Activity As Play Rather Than Not Play on Emotional Wellbeing,” Child, vol. 38, 1–6.

Howard, J., Miles, G., & Griffith J. (2004). “The Effectiveness of Practice in Playful and formal Environmental Conditions,” in Proceedings of the British Psychological Society Annual Conference, Psychology of Education Section, Glasgow, UK.

Huizinga, J. (1995). “Homo Ludens (Oyunun Toplumsal Işlevi Üzerine Bir Deneme)”, Çev: KILIÇBAY, M.A., İstanbul, Ayrıntı Yayınları, 23-32.

Isenberg, J. P., & Jalongo, M. R. (2001). Creative Expression and Play in Early Childhood. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.

King, N. R. (1979). Play: the Kindergartners' Perspective. The Elementary School Journal, 80(2), 81-87.

Kirazoğlu, E. (2000). Ünitelere Göre Hazırlanmış Oyunlar: Eğitim Fakülteleri, Okul Öncesi Ve Sınıf Öğretmenleri Için. İstanbul: Ezgi Yayınları.

Landreth, G., Homeyer, L. & Morrison, M. (2006). Play as the Language of Children’s Feelings. Play from birth to twelve. Contexts, perspectives and meanings. (Edt: D. P. Fromberg & D. Bergen). New York, NY: Routledge. 47–52.

Lockhart, S. (2010). Play: An Important Tool for Cognitive Development. Extensions Curriculum Newsletter from High Scope, 24, (3): 1-8.

Malaguzzi, L. (1998).“History, Ideas and Basic Philosophy,” in The Hundred Languages of Children—the Reggio Emilia Approach— Advanced Reflections, C. Edwards, L. Gandini, and G. Forman, Eds., Ablex, London, UK.

Özyürek, A., & Çavuş, Z. S. (2016). İlkokul Öğretmenlerinin Oyunu Öğretim Yöntemi Olarak Kullanma Durumlarının Incelenmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 24(5), 2157.

Pehlivan, H. (2005). Oyun ve öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.

Pilten, P., & Pilten, G. (2013). Okul Çağı Çocuklarının Oyuna Ilişkin Algılarının Değerlendirilmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(2).

Razon, N. (1985). Okulöncesi Eğitimde Oyunun, Oyunda Yetişkinin Işlevi. Ya-Pa Okulöncesi Eğitimi ve Yaygınlaştırılması Semineri. İstanbul.

Robson, S. (1993). “‘Best of All I Like Choosing Time’: Talking With Children About Play and Work,” Early Child Development and Care, vol. 92, 37–51, 1993.

Saracho, O. N. (2002). Developmental Play Theories and Children’s Pretend Play. Contemporary Perspectives in Early Childhood Curriculum. (Edt: O. N. Saracho & B. Saracho). Greenwich: Information Age Publishing. 41-62.

Saracho, O. N. (2003). Young Children Play and Cognitive Style. Contemporary Perspectives on Play in Early Childhood Education. (Edt: O. N. Saracho & B. Spodek). United States of America: Age Publishing Inc. 75-96.

Selçuk, Z. (2007). Eğitim Psikolojisi. Ankara: Nobel Yayınları.

Sevinç, M. (2004). Erken Çocukluk Gelişimi Ve Eğitiminde Oyun. Ankara: Morpa Kültür Yayınları.

Spodek, B. & Saracho, O. N. (2003). Early Childhood Educational Play. Contemporary Perspectives on Play in Early Childhood Education. Edt: O. N. Saracho & B. Spodek). United States of America: Age Publishing Inc. pp. 171-179.

Thomas, L., Howard, J., & Miles, G. (2006). The Effectiveness of Playful Practice for Learning In The Early Years. The Psychology of Education Review, 30(1), 52-58.

Thorne, B. (1993). Gender Play: Girls and Boys in School. New Jersey: Rutgers University Press.

Toy Industries of Europe (TIE), (2003). Contributions of Play and Toys to Child Development, Key Studies. Brussels.

Tuğrul, B. (2010). Oyun Temelli Öğrenme. Okul Öncesinde Özel Öğretim Yöntemleri. (Ed. R. Zembat). Ankara: Anı Yayıncılık. 187-220.

UNICEF, (2009). Early Child Development Kit: A Treasure Box of Activities. Activty Guide.

Wadsworth, B. J. (2015). Piaget'nin Duyuşsal ve Bilişsel Gelişim Kurami. (Z. Selçuk, Dü., M. Kandemir, A. Kaşkaya, & M. Palancı , Çev.) Ankara: Pegem Akademi.