___

Ada, S. & Baysal, Z. N. (2013). Pedagojik Androgojik Formasyon ve Türkiye’de Öğretmen Yetiştirme. Ankara: Pegem.

Akar, C. (2008). Öz-Yeterlik İnancı ve İlkokuma Yazmaya Etkisi. Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 1/2, 185-198.

Akkoyunlu, B., Orhan, F. & Umay, A. (2005). Bilgisayar Öğretmenleri İçin “Bilgisayar Öğretmenliği Öz-Yeterlik Ölçeği” Geliştirme Çalışması, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 29, 1-8.

Akyüz, Y. (2012). Türkiye’de Öğretmenlerin Toplumsal Değişmedeki Etkileri (1839-1950). (2. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.

Alkan, A. (2013). Öğretmenler İçin “Üstün Zekâlı/Yetenekli Öğrencilerin Belirlenmesi Eğitim Yazılımı”nın Geliştirilmesi ve Değerlendirilmesi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi; Ankara.

Aral, N. & Gürsoy, F. (2011). Özel Eğitim Gerektiren Çocuklar Ve Özel Eğitime Giriş. İstanbul: Morpa.

Archambault Jr, F. X., Westberg, K. L., Brown, S. W., Hallmark, B. W., Zhang, W. & Emmons, C. L. (1993). Classroom Practices Used With Gifted Third And Fourth Grade Students. Journal for the Education of the Gifted, 16(2), 103-119.

Arslan, A. (2007). Müzik Öğretim Yöntemleri ve Uygulamada Yaşanan Sorunlar. Ayla Oktay & Özgül Polat Unutkan İlköğretim Çağına Genel Bir Bakış. 321- 331. İstanbul: Morpa.

Aydın, B. (2007). İlköğretim Çocuğunun Gelişim Özellikleri. Ayla Oktay & Özgül Polat Unutkan İlköğretim Çağına Genel Bir Bakış. 13-27. İstanbul: Morpa.

Azar, A. (2010). Ortaöğretim Fen Bilimleri Ve Matematik Öğretmeni Adaylarının Öz Yeterlilik İnançları. Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 6(12), 235-252.

Baysal, Z. N. & Ada, S. (2015). Dünden Bugüne Türk Eğitim Sistemi ve Yapısı. Ankara: Pegem Akademi.

Bilgili, A. (2000). Üstün Yetenekli Çocukların Eğitimi Sorunu-Sosyal Sorumluluk Yaklaşımı. Eğitim Bilimleri Dergisi, 12(12), 59-74.

Bozdoğan, A. E., & Öztürk, Ç. (2008). Coğrafya ile İlişkili Fen Konularının Öğretimine Yönelik Öz-Yeterlilik İnanç Ölçeğinin Geliştirilmesi. Balıkesir Üniversitesi Necatibey Eğitim Fakültesi Elektronik Fen ve Matematik Eğitimi Dergisi. 2 (2), 66-81.

Büyükcan, Y. (2008). İlköğretim Okullarındaki Hizmetiçi Eğitim Seminerlerinin Öğretmenlere Yararları. Unpublished Master Thesis, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.

Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E.,K., Akgün, Ö.,E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F. (2011). Bilimsel Araştırma Yöntemleri, Ankara: PegemA Yayıncılık.

Çeliköz, N. & Çetin, F. (2004). Anadolu Öğretmen Lisesi Öğrencilerinin Öğretmenlik Mesleğine Yönelik Tutumlarını Etkileyen Etmenler. Milli Eğitim Dergisi, 162, 136-145.

Cüceloğlu, D. (2016). İnsan ve Davranışı Psikolojinin Temel Kavramları (32. Basım). İstanbul. Remzi Kitabevi.

Dağlıoğlu, E. (2014). Üstün Yetenekli Çocuklar. İbrahim Halil Diken (Ed.). Erken Çocukluk Eğitimi (3. Baskı). 322- 356. Ankara: Pegem Akademi.

Dağlıoğlu, H. E. (2010). Üstün Yetenekli Çocukların Eğitiminde Öğretmen Yeterlilikleri Ve Özellikleri. Üstün Zekâlı ve Yetenekli Çocuklar Kongresi (s. 72-84). Milli Eğitim.

Davaslıgil, Ü. (2004). Üstün çocuklar. R. Şirin, A. Kulaksızoğlu ve AE Bilgili (Ed.), Üstün Yetenekli Çocuklar: Seçilmiş Makaleler Kitabı,(ss. 211-218). İstanbul: Çocuk Vakfı Yayınları,

Davis, G. A. (2014). Üstün Yetenekli Çocuklar ve Eğitimi Öğretmenler ve Ebeveynler İçin El Kitabı. Müjde Işık Koç (Çeviren). İstanbul: Özgür.

Duman, F. N. (2005). Okul Aile İş Birliği Aileler Okula Gidiyor 7-14 Yaş Çocuk Gelişimi ve Eğitimi. İstanbul: Morpa.

Eddles-Hirsch, K., Vialle, W., Rogers, K. B., & McCormick, J. (2010). “Just Challenge Those High-Ability Learners and They'll Be All Right!”. The Impact of Social Context and Challenging Instruction on the Affective Development of High-Ability Students. Journal of Advanced Academics, 22(1), 106-128.

Enç, M. (1973). Üstün Beyin Gücü: Gelişim Ve Eğitimleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Yayınları.

Eren, E. (2015). Örgütsel Davranış ve Yönetim Psikolojisi (15. Baskı). İstanbul: Beta.

Erkuş, A., Sanlı, N., Bağlı, M. T., & Güven, K. (2000). Öğretmenliğe İlişkin Tutum Ölçeği Geliştirilmesi. Eğitim ve Bilim, 25(116):27-33.

Gardner, H. (2006). Eğitimli Akıl Özden Akbaş (Çeviren). İstanbul: Morpa.

Girgin, M. (2016). Öğretmen Sözlüğü. (3. Baskı). Ankara: Vize.

Gökdere, M. (2004). Üstün Yetenekli Çocukların Fen Bilimleri Öğretmenlerin Eğitimine Yönelik Bir Model Geliştirme Çalışması. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Trabzon.

Gökdere, M. & Ayvacı, H. Ş. (2004). Sınıf Öğretmenlerinin Üstün Yetenekli Çocuklar Ve Özellikleri ile İlgili Bilgi Seviyelerinin Belirlenmesi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 18, 17-26.

Gökdere, M. & Çepni, S. (2005). Üstün Yeteneklilerin Fen Bilimleri Öğretmenlerine Yönelik Bir Hizmet İçi Eğitim Uygulama ve Değerlendirme Çalışması. Gazi Üniversitesi Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 3 (3), 271-296.

Gülay Ogelman, H. (2016). Okul Öncesi Dönemde Akran İlişkileri. Ankara: Pegem Akademi.

Gültekin, M., Çubukçu, Z., & Dal, S. (2010). İlköğretim Öğretmenlerinin Eğitim Öğretimle İlgili Hizmet İçi Eğitim Gereksinimleri. Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi, 29, 131-152.

Hamurcu, H. (2006). Sınıf Öğretmen Adaylarının Fen Öğretimine Yönelik Öz-yeterlik inançları. Eğitim Araştırmaları. 8, 112-122

Hazır-Bıkmaz, F. (2004). Sınıf Öğretmenlerinin Fen Öğretiminde Öz-Yeterlilik İnancı Ölçeğinin Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Milli Eğitim Dergisi, http://www.ebuline.com/pdfs/2Sayi/2-4.pdf

İnan, H., Z., Bayındır N., & Demir, S. (2009). Awareness Level Of Teachers About The Charactaristics Of Gifted Children. Australian Journal of Basic and Applied Sciences, 3 (3), 2519-2527.

İpek, C. & Acuner, H.Y. (2011). Sınıf Öğretmeni Adaylarının Bilgisayar Öz-Yeterlik İnançları ve Eğitim Teknolojilerine Yönelik Tutumları. Ahi Evran Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(2), 23-40.

Kadıoğlu Ateş H., Akyol R. & Çelik, Ş. (2017). Üstün Yetenekli Bireyler Ve Eğitimleri Hakkında Üniversite Öğrencilerinin Görüşleri (İZÜ Örneği). Yükseköğretimde Eğitim Araştırmaları ve Uygulamaları Kongresi, YEAUK 2017, 19-20 Mayıs, İstanbul.

Kağıtçıoğlu, Ç. (2010). Günümüzde İnsan ve İnsanlar Sosyal Psikolojiye Giriş. (12. Basım). İstanbul: Evrim.

Kan, A. & Akbaş, A. (2005). Lise Öğrencilerinin Kimya Dersine Yönelik Tutum Ölçeği Geliştirme Çalışması. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1(2): 227-237.

Kanlı, U. & Yağbasan, R. (2002). 2000 Yılında Ankara’da Fizik Öğretmenleri İçin Düzenlenen Hizmetiçi Eğitim Yaz Kursunun Etkinliği. Milli Eğitim Dergisi, 153-154.

Kaptan, F. & Korkmaz, H. (2002). Probleme Dayali Öğrenme Yaklaşiminin Hizmet Öncesi Fen Öğretmenlerinin Problem Çözme Becerileri Ve Öz Yeterlik Inanç Düzeylerine Etkisi. V. Ulusal Fen Bilimleri ve Matematik Eğitimi Kongresi, 16-18 Eylül 2002, Ankara.

Karasar, N. (2002). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayıncılık

Kaya, Y. K. (2009). İnsan Yetiştirme Düzenimiz Politika-Eğitim-Kalkınma. (5. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.

Kıldan, O. A. & Temel, Z. F. (2008). Yapılandırmacı Yaklaşıma Dayalı Oluşturulan Hizmet İçi Eğitimin Öğretmenlerin Öğretmenlikle İlgili Bazı Görüşlerine Etkisi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 16 (8), 25-36.

Kontaş, H. (2009). Bilsem Öğretmenlerinin Program Geliştirme İhtiyaçlarına İlişkin Geliştirilen Programın Etkililiği. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.

Korkmaz, İ. (2008). Sosyal Öğrenme Kuramı. B. Yeşilyaprak (Ed.), Eğitim Psikolojisi (218-242). Ankara: Pegem Küçükahmet, L. (2015). Eğitim Bilimine Giriş (Ed.). (10. Baskı). Ankara: Nobel.

Küçüktepe, C. (2007). Yapılanmacı Öğrenme. Ayla Oktay & Özgül Polat Unutkan İlköğretim Çağına Genel Bir Bakış. 195-218. İstanbul: Morpa

Kurbanoğlu, S. S. (2004). Öz-yeterlik inancı ve bilgi profesyonelleri için önemi. Bilgi Dünyası, 5(2), 137-152.

Kurnaz, A., Tüybek, C. & Taşkesen, Ü.S. (2009). Sınıf öğretmenlerinin üstün yetenekli öğrencilere ilişkin görüş ve uygulamaları. Üstün Yetenekli Çocuklar II. Ulusal Kongresi. 81-82, Eskişehir, Anadolu Üniversitesi Kongre Merkezi.

Kutluca, T., & Ekici, G. (2010). Öğretmen Adaylarının Bilgisayar Destekli Eğitime İlişkin Tutum ve Öz-Yeterlik Algılarının İncelenmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 38: 177-188.

Lichtenwalter, S. (2011). The Necessity Of Increased Funding For Gifted Education And More Training For Teachers In Charge Of Identifying Gifted Students. ESSAI, 8(1), 25.

McClellan, E. (1985). Defining Giftedness. Digest.

Nar, B. (2017). Üstün / Özel Yetenekli Öğrencilere Yönelik Destek Eğitim Odası Uygulaması: Sınıf Öğretmenlerinin Öz Yeterlikleri Ve Görüşleri, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Aydın Üniversitesi.

Oktay, A. (2007). İlköğretim: Önemi ve İnsan Hayatındaki Yeri. Ayla Oktay & Özgül Polat Unutkan İlköğretim Çağına Genel Bir Bakış. 123-135. İstanbul: Morpa.

Pajares, F., & Schunk, D. H. (2002). Self And Self-Belief In Psychology And Education: A Historical Perspective. In J. Aronson (Ed.), Improving academic achievement: Impact of psychological factors on education (pp. 3-21). San Diego, CA, US: Academic Press.

Pfeiffer, Steven I. (Ed); Shaunessy-Dedrick, Elizabeth (Ed); Foley-Nicpon, Megan (Ed). (2018). APA handbook of giftedness and talent. Washington, DC, US: American Psychological Association. xxi 691 pp., https://doi.org/10.1037/0000038-000

Polat, Ö. (2011). Okul Öncesinde İlköğretime Hazırlık. İstanbul: Morpa.

Reis, S. M., & Renzulli, J. S. (2009). Myth 1: The Gifted And Talented Constitute One Single Homogeneous Group And Giftedness Is A Way Of Being That Stays In The Person Over Time And Experiences. Gifted Child Quarterly, 53(4), 233-235.

Şahin, F. (2011). Okul Öncesi Yardımcı Öğretmen Adaylarına Üstün Zekalı Ve Üstün Yetenekli Bireyler Konusunda Verilen Bir Eğitimin Etkililiği. 21. Ulusal Özel Eğitim Kongresi, Kıbrıs.

Sak, U. (2007). Giftedness and the Turkish culture. In S.N. Philipson & M. McCann (Eds.), Conceptions of Giftedness: Socio-cultural perspectives, (pp. 283-310). London: Lawrence Erlbaum Associates.

Sak, U., Ayas, M. B., Sezerel, B. B., Öpengin, E., Özdemir, N. N., & Gürbüz, S. D. (2015). Gifted and Talented Education in Turkey: Critics and Prospects/Türkiye'de Üstün Yeteneklilerin Egitiminin Elestirel Bir Degerlendirmesi. Türk Üstün Zekâ ve Egitim Dergisi, 5(2), 110.

San Bayhan, P. & Artan, İ. (2014). Çocuk Gelişimi ve Eğitimi. İstanbul: Morpa.

Senemoğlu, N. (2007). Gelişim Öğrenme Ve Öğretim Kurumdan Uygulamaya. Ankara: Gönül.

Sucuoğlu, B. & Kargın, T. (2008). İlköğretimde Kaynaştırma Uygulamaları Yaklaşımlar Yöntemler Teknikler. İstanbul: Morpa

Tezbaşaran, A. (1997). Ölçek Geliştirme Kılavuzu. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları

Tortop, H. S. (2014a). Öğretmenler İçin Üstün Yetenekliler Eğitimine İlişkin Tutum Ölçeği Türkiye İçin Uyarlama Çalışmasının Yeniden Gözden Geçirilmesi. Üstün Yetenekliler Eğitimi ve Araştırmaları Dergisi (UYAD), 2(2), 16-26.

Tortop, H. S., & Dinçer, S. (2016). Destek Eğitim Odalarında Üstün/Özel Yetenekli Öğrencilerle Çalışan Sınıf Öğretmenlerinin Uygulama Hakkındaki Görüşleri. Üstün Yetenekliler Eğitimi ve Araştırmaları Dergisi (UYAD), 4(2), 11-28.

Tortop, H.S. (2014b). Examining The Effectiveness Of The In-Service Training Program For The Education Of The Academically Gifted Students In Turkey: A case study. Journal for the Education of the Young Scientist and Giftedness, 2(2), 67-86.

Vatansever Bayraktar, H. (2016). Examination of the Self-Efficacy of Primary School Teacher Candidates towards First Reading-Writing Education, Higher Education Studies, 6 (4), 119-130. http://dx.doi.org/10.5539/hes.v6n4p119

Yaman, S., Koray, C. Ö. & Altunçekiç, A. (2004). Fen Bilgisi Öğretmen Adaylarının Öz Yeterlik Inanç Düzeylerinin Incelenmesi Üzerine Bir Araştırma. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2 (3), 355-366.

Yılmaz, M., Köseoğlu, P., Gerçek, C., & Soran, H. (2004). Yabancı Dilde Hazırlanan Bir Öğretmen Öz- Yeterlik Ölçeğinin Türkçe’ye Uyarlanması. VI. Ulusal Fen Bilimleri ve Matematik Eğitimi Kongresi, 9-11 Eylül, İstanbul: Marmara Üniversitesi.