Klasik sîret kitaplarında ağırlıklı olarak Hz. Peygamber'in (s.a.) bir bütün olarak hayatı, ailesi, ashabı ve dönemi hakkında tarihi bilgiler verilip yer yer onun risaletinin mahiyetine dair bahisler açılır. 18. ve 19. yüzyılda Hıristiyan misyonerliğinin güçlenmesinden ve oryantalistlerin sîret konularına daha fazla eğilmesinden sonra her iki dindeki peygamberlik düşüncesi ve peygamberin kimliği ile ilgili yeni tartışmalar başlamıştır. Bu noktada en büyük değişimin Hint alt kıtasında ortaya çıktığını söylemek mümkündür. Buna paralel olarak 19. asrın ortalarından itibaren bölgede kaleme alınan sîret kitaplarında kelam, fıkıh ve ahlak konuları da işlenmeye başlamıştır. Şiblî Nu’mânî ve Seyyid Süleyman Nedvî’nin kaleme aldığı Sîretü’nNebî adlı kitapta yer alan ulûhiyyet, nübüvvet, ibâdet, ahlak ve yönetim konuları bu tartışmaların ürünüdür. Bu makalede bir yandan değişim öncesi literatüre konuya giriş türünden temas edilecek öte yandan da bölgede 19. ve 20. yüzyılda yazılan sîret kitaplarındaki konu değişimi üzerinde durulacaktır

-